Nits vieren hun 50ste verjaardag en treden speciaal daarvoor op. Daarnaast brengen ze ook dit mini album uit. Velen kennen deze groep van hits als In The Dutch Mountains, J.O.S. Days, Adieu Sweet Banhof en Nescio.
Het centraal thema van dit album is de brand die de Amsterdamse studio in 2022 volledig verwoeste.
Op muzikaal vlak kan je hetzelfde verwachten als wat je te horen kreeg op het meest recente album van dEUS: geen krachtige songs die uit hun voegen barsten, maar eerder rustige tracks die voortkabbelen als een rustig beekje tijdens een windstille periode. Er zijn mensen die hiervan genieten, terwijl anderen balen als een stekker en hunkeren naar hun jonge jaren …
Month of May begint héél stil, het lijkt haast alsof de klank niet op staat, waarna je langzaam aan klank krijgt. Het verhaal van de brand komt al van bij de eerste zinnen aan bod. Henk Hofstede vertelt rustig het verhaal, terwijl je eerder zou denken dat iemand in razernij zou uitbreken na zo een verwoestende brand. Hier lijkt het alsof iemand met weemoed en melancholie achterom kijkt en toegeeft dat alles voorbij is en dat er geen beginnen meer aan is. Het is game over en we kunnen enkel nog terugdenken aan de herinneringen op een blauwe maandag.
Big Brown Building Burning doet me in het begin op vocaal vlak een beetje denke aan de oude Neil Young (de breekbaarheid en de melancholie). Je hoort ook nog een piano en een drum die zachtjes aftikt.
The Tree klinkt als melancholische jazz gebracht door oudere mannen die hun laatste plaat opnemen voor Magere Hein hen meeneemt in dezelfde brand die de studio vernielde. Ik moet ook denken aan het Skeleton Tree album van Nick Cave.
The Bird brengt ons vrouwelijke backings. Op het muzikale vlak is dit een kabbelend beekje.
The Attic speelt de droefnis helemaal uit: de brand heeft geen hart. Alles is kapot, er is niets meer, behalve wat as en echo’s uit het verleden.
The Wind Has No Clothes mag het geheel afsluiten en weet je koude rillingen te bezorgen: dit nummer zet je in de kou met een allesoverheersende tristesse.
Het is goed om af en toe eens iets te bespreken wat ik normaliter niet zou bespreken. Het was iets anders, een beetje als de Nederlandse versie van Skeleton Tree van Nick Cave, maar dan met de dood van een studio als centraal gegeven. Dit mini album klinkt ook een beetje (minder meesterlijk, dat wel) als het laatste album van David Bowie, waarbij je weet: het is hier bijna gedaan. Ik hoop alleen voor deze heren dat ik deze keer de bal mis. Een mooi iets voor fans van dit soort van muziek!
NIT50 Tour - 2024
21 februari - Goirle - Jan van Besouw (NL) - TICKETS
7 maart - Strasbourg - La Laiterie (FR) TICKETS
9 maart - Zurich - Volkshaus (CH) - TICKETS
15 maart - Antwerpen - Roma (BE) - TICKETS
16 maart - Soignies - Centre Culturel (BE) - TICKETS
22 maart - Parijs - Le Trianon (FR) - TICKETS
13 april - Amsterdam - Carré (NL) LAATSTE TICKETS
14 April - Amsterdam - Carré (NL) TICKETS
20 april - Brussel, AB (BE) - SOLD OUT - Wachtlijst hier
