Een Belgisch project welk valt tussen post punk en elektro. Er werd ferm aan onze arm getrokken om dit te bespreken, hoewel het niet meteen bekend in de oren klonk. Omdat het Belgisch is toch maar een kans gegeven …
Bruno Uyttersprot is de man die eigenlijk alles uitwerkte en zijn stem ook gebruikte voor dit album. Véél extra info hebben we niet, maar soms is dat eerder een voordeel en zijn er ook geen verwachtingen. Met die instelling moet je dan ook de eerste luisterbeurt aanvangen!
Brasov is het eerste nummer : het nummer bouwt traag op en laat een akoestische gitaar horen, naast een elektrische drum en Bruno die het verhaal vertelt (op een Neo-folk achtige manier, genre Sol Invictus en co). Ik mis een beetje de kracht die ik gewoon ben van de betere Neo-folk groepen. Dit is wel één van de betere nummers op dit album.
Eternal Youth doet op vocaal vlak een beetje pijn aan de oren, want de stem klinkt niet zo zuiver, net als de gitaar. Ik heb het gevoel dat de balans ook ietwat zoek is. Ik hoor iets wat lijkt op iemand die een glaasje teveel op heeft en snel de studio induikt om nog 1 nummer in te blikken alvorens de fles helemaal te ledigen, allicht was die gedachte ook wel ietwat bewust gezien de titel van het lied en de droevige ondertoon die eerder aangeeft dat het beste achter de rug is en dat we inderdaad niet kunnen rekenen op de eeuwige jeugd.
One is een nummer waarop Bruno ietwat probeert te zingen, maar daar niet in slaagt. Als ik dit nummer opleg krijg ik hier thuis toch wat beschamende blikken: zo van wat voor gejank is dat nu! Op muzikaal vlak kan je dit omschrijven als rustige post punk.
Waves heeft wel iets weg van een reggae nummer met een lichte Bauhaus toets, veel heeft het nummer echter niet om het lijf.
Lady of the Sun gaat Siglo XX achterna, met daarbovenop een Neo-folk sausje, alleen is dit wel op het niveau van provinciale.
No Limit heeft vocals die moeilijk te begrijpen zijn (ik ben nochtans de Franse taal machtig). Ik mag vermoeden dat we hier stukken in het Engels en in het Frans horen. Op muzikaal vlak kan je dit misschien up tempo pop/rock noemen. Een skipper voor mij.
Sign 43 weerklinkt met dof gewauwel en onder begeleiding van wat echo’s, een gitaar, een drum enz.
Surprise partie is een spoken word in het Frans, met een vleugje jaren 80’s gothic rock. En skippen dus.
World Apart is eveneens een spoken word, waarbij de muziek een droevig toontje aanslaat, met een likje jaren ’80 gothic rock en een The Cure parfum.
Serenity in Chaos is de afsluiter en klinkt als een kabbelend beekje waar iemand af en toe de afvoer van de riool openzet. De toon weerklinkt ietwat spookachtig/mysterieus en dat is zowat het beste wat ik over dit nummer kan zeggen.
Zou ik dit aankopen? Zeker niet. Aanbevelen? Zeker niet! Zijn er hier fans? Moet wel. Het is Belgisch en dus kreeg het een kans (na wat aandringen). Ik heb er alvast tijd in gestoken. Aan jullie nu om te ontdekken of jullie op dezelfde golflengte zitten als ik, maar ieder heeft zijn eigen smaak, hé!
