Na hun debuut Glory To The Brave en directe opvolger Legacy Of Kings stond Hammerfall in het vet en onderlijnd op de heavy metal kaart. Deuren zwaaiden open, legendarische concerten volgden en de sterren stonden allemaal mooi op een rij. De Zweden hadden het genre mee nieuw leven ingeblazen en voor een grote horde nieuwe fans van het genre gezorgd. De honger, de passie en de prachtige zang waren een geweldig sterke combinatie back in the day.
Back in the day inderdaad - al vanaf Renegade vond ik het snel in elkaar zakken. Goed, het was nog altijd van een bepaalde kwaliteit maar dan enkel voor die hard fans van de band of het genre. Nieuwe zielen werden er niet meer mee gewonnen; de passie en de honger leken toen al wat weg te ebben. En wat nog erger was, was de teloorgang van de prachtige zang. Wat werd die monotoom en inspiratieloos, zeker op de laatste albums. Bij elke plaat keerde ik even terug om het midden in song 1 of 2 al op te geven.
In dat opzicht is Avenge The Fallen een titel die de lading dekt; Hammerfall lijkt zich te wreken op zichzelf. Bij de eerste tonen van de titeltrack deed het weinige haar op mijn lijf haar uiterste best om een beetje rechtop te komen staan (dat kan ook de leeftijd zijn..). Na een korte intro barst het reffrein meteen los en daar moesten de Zweden het vroeger toch ook echt van hebben. Meezingers, liefst met de vuist(en) in de lucht. En dat doet dit nummer uitermate goed met rake backing vocals (niet verschieten, het is "avenge! avenge! avenge the fallen!").
Wat me vooral deed mijmeren naar de beginperiode is de opnieuw uitmuntende zang van Joacim Cans. Ik ben dit album beginnen luisteren zonder interviews vooraf te lezen, zonder de praatjes die samen met dergelijke promo's op een reviewer wordt afgevuurd en zonder veel informatie op te zoeken. Wat ik wel las is dat er blijkbaar een nieuwe gitarist is. Prima keuze, want de riffs en de solo's zijn weer helemaal terug op niveau. De start van "The End Justifies" toont dat mooi aan maar het blijft zeker niet bij dat ene nummer. In deze song ook referenties naar de early days, met "a metal heart is hard to tear apart", haast verstopt binnen het nummer. Een subtiliteit die me bevalt.
En er wordt lekker doorgeraasd met "Freedom" met een strofe waar de gitaren duidelijk naar een headbangmoment toe leven. En ze leveren het ook op, zij het wat meer afgevlakt dan vroeger. Ook hier weer de fantastische soaring vocalen die geen schrik hebben van wat hoogtemeters. En ja, de "ohohooohhooo" is er ook weer bij.
Voor de fans die graag actief zijn tijdens optreden is Hail The King een verwachte vaste waarde in de toekomstige setlists. Er zit zelfs weer wat emotie in, iets dat misschien op eerdere albums ook het geval was maar gezien het keer op keer zo afgevlakt en saai klonk haakte ik af voor ik het zou gemerkt hebben. Het gaat over de gevallen broeders, een binnenkopper binnen het genre, maar wel goed gebracht.
Een ballad? Jazeker, deze keer is alle hoop gevestigd op "Hope Springs Eternal", en die song gaat het tot één van men playlists schoppen. Alle ingrediënten zijn dan ook aanwezig: rustige maar afwsselende zang, trage maar inspirerende solo's en de afwisseling van trage en nog tragere onderdelen.
Eigenlijk staat er geen echt zwak nummer op Avenge The Fallen, maar het mocht wat mij betreft wel ingekort worden zodat enkel de sterkste songs over bleven. Dat zou de flow van het album verbeterd hebben en zo werd de essentie wat beter gehouden. Maar Avenge The Fallen is dé terugkeer van een belangrijke band binnen het genre. Welcome back you old Swedes!
Traclist :
1. Avenge The Fallen 3:28
2. The End Justifies 5:09
3. Freedom 4:21
4. Hail To The King 4:32
5. Hero To All 4:57
6. Hope Springs Eternal 5:31
7. Burn It Down 4:20
8. Capture The Dream 4:36
9. Rise Of Evil 4:01
10. Time Immemorial 5:56
