We zijn weer oktober, tijd voor de indoor festivals die in het najaar her en der de kop opsteken. Steevast zijn we aanwezig op één van de meest gezellige festivals in die reeks.. Desertfest in TRIX. De diversiteit in aanpak, sprak en spreekt ons nog steeds enorm aan. En dan hebben we het niet alleen over het aanbod van bands en artiesten, ook het publiek is van uiteenlopend pluimage. Dixit Erik Van Damme (Musiczine, een gelijkaardig verslag zal ook op deze webzine te lezen zijn, op vraag van Erik publiceren we dit ook bij ons om het festival en de artiesten nog meer aandacht te schenken).
Je voelt die gezellige atmosfeer al vanaf dat je de zaal binnenkomt op je afkomen. Een breed glimlachende security heet je met een kwinkslag welkom. Een betere start van de dag kan je je niet wensen. Diezelfde gemoedelijke sfeer hangt in elke zaal, vanaf het prille begin tot in de late uurtjes en dat gedurende de volle drie dagen! Dat is ook niet zo onlogisch want iedereen komt met datzelfde doel voor ogen naar Desertfest afgezakt: genieten van een pak stoner, doom, hardrock of aanverwante en toppers zien en aanhoren, lekker keuvelen onder elkaar aan de verschillende bars of in Food & Relax arena buiten. Het kan en mag allemaal, in alle talen. Gelukkig had de organisatie het goede weermee: niet te warm en niet te koud en het zonnetje dat soms eens kwam piepen. Wij gingen uiteraard ook wat bands zien, ons verslag van drie dagen vertoeven in uiteenlopende sferen voortdurend balancerende tussen donker en licht, lees je hieronder.
Dag 1- vrijdag 18 oktober
Divided – Vulture Stage
We waren er al vroeg bij, en blijkbaar wij niet alleen want er was al opvallend veel publiek afgezakt voor de eerste bands van de dag. Divided (****) heeft ondertussen al wat zieltjes gewonnen binnen het post-rock, hardcore en sludge metal wereldje waar ze vertoeven. Ook wij zagen hen enkele keren live, en waren onder de indruk van de tonnen energie die naar boven kwam. Naar goede gewoonte is ook op Desertfest de interactie met het publiek bij Divided eerder schaars. De band weet echter dit minpuntje knap te camoufleren door het publiek murw te slaan met verschroeiende mokerslagen, diepgaande riffs en uppercuts waar je toch even van moet bekomen na een zo een helse rit. Naast een rits aan instrumentale energiebommen beschikt Divided met zanger en drummer Pepijn Vandaele over een frontman die niet alleen zijn drumvellen meesterlijk bediend, maar bovendien over een stem beschikt die aanvoelt als een vlijmscherp scheermes welk door je ziel snijdt. Een verschroeiende start van de dag, zonder meer!
Lethvm – Canyon Stage
De Waalse Doom/sludge formatie Lethvm (****) zoekt zowel op plaat als live telkens die contrasten op tussen rauwe sludge en ingrediënten van langzame doom metal op een bijzonder doordachte wijze. Het resulteert op Desertfest in enerzijds momenten van dreigende intimiteit, waarbij de haartjes op je armen rechtop komen te staan, maar evengoed worden alle registers open getrokken en ontstaat een rauwe wervelstorm die de demonen uit je gruwelijkste dromen naar boven doet komen. Dat dansen tussen donker en licht zorgt ervoor dat je je geen seconde verveelt met Lethvm , je komt daadwerkelijk ogen en oren tekort zoveel is zeker.
Hemelbestormer – Desert stage
Ook Hemelbestormer (*****) weet perfect de lijn tussen donker en licht te bespelen, en doet er nog wat schepjes bovenop. De beelden waarop ze planeten en de daarbij horende vallende meteoor en zwarte gaten tonen, inclusief de immense schoonheid van het heelal spraken en spreken ook nu weer tot onze verbeelding. De intense sfeer die ze weten te creëren enkel en alleen door instrumentaal vernuft van vlijmscherpe gitaren en bonkende drums, gecombineerd met die beelden op het schermen, wakkeren de fantasie aan. We hadden dit al enkele keren meegemaakt recentelijk, maar ook nu weer weet Hemelbestormer ons door deze bijzonder filmische aanpak compleet van de sokken te blazen. Intensiviteit tot het kwadraat! Als men ooit nog eens een film wil maken rond de Apocalyps met de daarbij horende muziek is men bij Hemelbestormer op het juiste adres. Dit is dan ook onze eindconclusie.
Rezn – Canyon Stage
De absolute ontdekking van de eerste festival dag? Rezn (*****) ! De uit Chicago afkomstige band was voor ondertekende een nobele onbekende, ze hebben echter al een hele weg afgelegd binnen het doom/slugde gebeuren en brachten in 2023 hun vierde plaat uit ‘Solace’. In juni van dit jaar brachten ze hun nieuwste parel ‘Burden’ uit. Het viel ons ook op dat de bovenzaal overvol stond voor deze band. Rezn schotelt de aanhoorder een psychedelische muziektrip aan zonder besef van locatie en tijd. Zwaar en traag trekken ze je mee in hun stoner/ doom wereld, voordat je het in de gaten hebt zijn we aanbeland bij een uiteenlopend pakket aan stijlen. Een label op kleven op deze band is eigenlijk de band tekort aandoen. Rezn laat ook puur emotioneel zoveel poortjes open gaan dat je ogen tekort komt. Ze schuren van een toegankelijke sound met een streepje lichtvoetigheid, om vervolgens moeiteloos te schakelen naar een mix van mysterieuze walmen die over de hoofden waaien. Mede door de bijzondere stem en er de intrigerende saxofoon klanken aan toe te voegen aan het geheel krijg je toch wel een bijzonder gevoel en een speciaal eindresultaat. Op de koop toe slaan ze ook nog aan het experimenteren met al die klankentapijtjes en dan was het hek compleet van de dam.. Indrukwekkend!
Black Tusk – Desert stage
Een rustpauze gunden ze ons niet, want op de desert stage stond Black Tusk (****1/2) De Amerikaanse Sludgemetal band is sinds 2005 actief en heeft al heel wat waters doorzwommen. Met hun nieuwste plaat ‘The Way Forward’ onder de arm bewees Black Tusk waarom ze zo gewaardeerd worden binnen het genre. Black Tusk deelde de ene na de andere verbluffende oplawaai uit en dat bijna een uur lang, waardoor we compleet murw geslagen in de hoek van de zaal terecht kwamen. Als een pletwals gaan ze tekeer, waardoor stilstaan onmogelijk is. De crowdsurfers vlogen dan ook in het rond, de zaal ging compleet overslag. Vanaf de eerste noot trekt de band namelijk alle registers compleet open en blijft dat razend snelle tempo gewoon tot het einde vol houden. In de laatste rechte lijn drukken ze het gaspedaal zelfs volledig in, waardoor er geen doorkomen meer mogelijk is. Het dak moet en zal er afvliegen! Missie volbracht!
Child – Canyon Stage
De formatie Child (***) brengt een sound die refereert naar de pure hardrock uit de jaren ’70, met ellenlange gitaarlijnen en alles wat daarbij hoort. Best wel een aanstekelijke potje vertier voor de liefhebbers. Het eerste kwartier a twintig minuten stonden we ook lekker te headbangen, maar toen hadden we het wel een beetje gehad. We zagen velen de zaal vroegtijdig verlaten. Wijzelf genoten nog wel iets langer van dat potje nostalgie, maar de band voegt helaas niets nieuws toe aan de sound van toen. Een gezapige concertje zonder meer bracht deze Child ons dus zeker en vast wel. Maar ondanks de uitstekende gitaar solo’s die aan de ribben kleven, dreef het net iets teveel voorbij als een kabbelend beekje in de bergen zonder ons compleet te bekoren.
Russian Circles – Desert stage
De absolute afsluiter van deze eerste dag bleek, aan de grote opkomst te zien, zeker en vast Russian Circles (*****) Er was gewoonweg geen doorkomen meer aan toen we aan desert stage aankwamen. Toch probeerden we een glimp op te vangen van wat op het podium gebeurde. Badend in felrood licht, trekt de band alle gitaar registers in een ijzingwekkend tempo open, en voegt daar zoveel intensiviteit aan toe in golvende bewegingen dat die lichtbundels aanvoelen als vuurballen die in je gezicht ontploffen. ‘Een concert van Russian Circles moet je vooral ondergaan’ wist me ooit iemand te vertellen. En ook al hebben we dit ondertussen al enkele keren meegemaakt, ook op Desertfest wist de band ons weer aangenaam te verrassen en mee te sleuren in een tot de verbeelding sprekende wereld waar je vuurtongen je voetzolen letterlijk voelt likken, en de opborrelende hitte die ze uitstralen met riffs en voortdurend gebonk op je hersenpan, aanvoelt alsof er een allesvernietigende lava op je afkomt na een vulkaanuitbarsting. Je kunt geen kant meer uit en moet zoiets daadwerkelijk ondergaan, waardoor de verschroeiende hitte je ziel tot as herleid. Althans zo voelde deze trip die Russian Circles ons aanbood letterlijk aan. Een indrukwekkend slot van deze eerste festivalavond, zonder meer.
Dag 2 – zaterdag 19 oktober
KARKARA – Canyon Stage
De tweede festival dag verdeelden we onze tijd voornamelijk tussen de twee podia Canyon Stage en Desert Stage. We starten dan ook met de France formatie KARKARA (****). De muzikale stijl van KARKARA is diep geworteld in psychedelische rock, met invloeden variërend van Osees, King Gizzard, King Crimson en Black Sabbath. Dit hoor je niet alleen aan hun platenwerk, ook live komt dit tot uiting. Ze voegen daar nog een dosis Oosterse invloeden aan toe om het plaatje compleet te maken. De best spacy en psychedelische trip die ze ons aanboden op Desertfest, neemt je mee naar bevreemdende mooie landschappen. Zonder je in slaap te wiegen echter. De scherpe kantjes worden gebracht door aanstekelijke riffs die je bij de les houden. Zonder meer een fijne ontdekking deze uit Toulouse afkomstige KARKARA die ons een kleine drie kwartier lekker deden ‘headbangen onder hypnose’.
Valley of The Sun – Desert Stage
Op de Desert stage zet Valley of The Sun (*****) het podium letterlijk in vuur en vlam. Met beelden van een soort vuurbal, die dreigt te ontploffen gecombineerd met verschroeiende riffs die de heren uit hun gitaren toveren. Bovendien spreekt zanger/gitarist Ryan Ferrier zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag. Valley of The Sun bewijzen dat het niet erg is als je nummers telkens een herhaling zijn van dezelfde riff is, zolang het maar een goeie is. De vuurkracht spat danig naar alle hoeken van de zaal en de beelden op het scherm bieden daarbij een hoge meerwaarde aan, waardoor je badend in het zweet lekker staat te headbangen tot je nekspieren pijn doen en je niet voelt dat de aarde onder je voeten ondertussen in brand is gevlogen.
Tangled Horns – Canyon Stage
Humor is een rode draad doorheen een optreden van Tangled Horns. En ook al kun je niet voorbij het feit dat hier één voor één volleerde top muzikanten op dat podium staan, dit maakt deze band toch heel uniek. Tangled Horns (*****) heeft echter eveneens zijn publiek nodig om zich ten volle te kunnen ontplooien. Dat laatste bewezen ze ons al meermaals, wat nu ook het geval was. In het verleden was dat vooral de verdienste van een waanzinnig om zich heen zwaaiden frontman Tim Vandeplas, een sympathiek heerschap in omgang, op een podium wordt hij gewoon een wild beest. Echter viel ons op hoe de andere bandleden ook steeds meer hun duit in het zakje doen, door links en rechts – naast uiteraard verbluffende sterke riffs uit hun instrument te toveren – lekkere kwinkslag uit te delen. Na een mooie intro, en de eerste knallers last Tim al een ‘sing along’ in met zijn publiek, die daar gretig op ingaan en lekker staan mee te brullen. Dit werkt uiteraard als een rode lap op een stier, terwijl zijn kompanen vuurpijlen uit hun instrumenten tevoorschijn blijven toveren en het publiek aanporren gaat Tim de fans niet alleen opzoeken ... Nadat een jonge dame zich waagt aan een potje stagediven en op de handen wordt gedraagt, waagt Tim zich tot twee keer toe tot een duik in het publiek. De eerste keer lukt dat prima, de tweede keer wat minder maar het zorgt wel voor de nodige hilariteit. Tangled Horns zouden naderhand één van de sterkste acts van de hele festival dag blijken, ze maakten er een stoner feest van waarbij iedereen blijgezind de zaal verliet.
Birds in Row – Desert Stage
Minder humoristisch ging het eraan toe bij de Franse post-hardcore band Birds In Row (****). Zowel in bindteksten als door middel van hun muziek, komt dat tot uiting. De band bouwt een ondoordringbare muur op, maar laat ook de deur op een kiertje staan, zodat er een beetje licht verschijnt aan het einde van de tunnel. Birds in Row , die ongebreideld zijn frustraties uitspuwt, zonder daarbij controverses uit de weg te gaan, verkondigde toch ook vooral een boodschap van hoop. Na een half uurtje hadden we het wel even gehad, want het begon allemaal wat prekerig te klinken. Maar door deze aanpak houdt de band je wel een spiegel voor die je doet nadenken en daardoor ook aan je netvlies blijft kleven. Hierdoor kan ik verkondigen dat Birds In Row alsnog in zijn missie is geslaagd.
Delving – Canyon Stage
Op de Canyon Stage kregen we een bijzonder concert voorgeschoteld. Delving (****) iseen vrij nieuw project van Nick DiSalvo (beter bekend als de frontman van Elder en de ene helft van Gold & Silver). De band brengt een kleurig allegaartje van Kraut-ish rock, psych rock, 70's style prog met jazz en ambient. Dat oogt wellicht ingewikkeld, maar het klinkt in z’n geheel toch enorm verrassend goed. Verwacht geen waanzinnige uitspattingen zoals bij Tangled Horns voordien, maar wel een potje melancholie die een soort van gemoedsrust doet neerdalen over je rusteloos hart. Dat is exact wat Delving ons hier voorschotelt en dat zonder je te vervelen of je in slaap te wiegen. Dat is de verdienste van een band die de unieke kunst verstaat je te hypnotiseren en mee te voeren naar hun wereld, tot je die compleet ‘zen’ geworden verlaat. Geen voer voor iedere aanwezig wellicht, maar wij lieten ons gewillig meevoeren naar weemoedige landschappen die Delving ons aanbood en vleien ons neer in het natte gras, om rond het kampvuur te luisteren naar het verhaal dat hij ons op doordringende wijze vertelde.
Conan – Desert Stage
Liefhebbers van de serie, cartoon of films van ‘Conan de Barbaar’ zullen wellicht gesmuld hebben van de beelden die Conan (****) vertoonde tijdens zijn set. De epische klankentapijtjes die de band tentoon spreidt sluiten daar zodanig perfect op aan, zodat je het gevoel krijgt in de cinema te zitten al gapend naar de flitsende acties op het scherm. Je gaat haast vergeten dat hier ook een band staat te spelen, die door een bijzonder rauwe aanpak de haren op je armen doet recht komen. Jankende gitaren tot beklijvende drum salvo's die aan de ribben blijven kleven zorgen dan ook voor de nodige energie die het plaatje compleet maakt. Zondermeer een leuke filmische set van Conan, zowel visueel als muzikaal valt daar geen speld tussen te krijgen.
Seedy Jeezus – Canyon Stage
De Australische band Seedy Jeezus (****) stond voor een wat minder gevulde Canyon stage zijn ding te doen, dat had wellicht te maken met de hoofdacts op de Desert stage zijnde Monolord en later op de avond Fu Manchu. Wat ons betreft hadden de afwezigen weer eens ongelijk. Ok, hun sound is niet uniek, het is ooit wel voorgedaan. De psychedelische ondertoon waarmee ze aanstekelijke riedels uit hun gitaren toveren, daarop kun je echter gewoon niet stil blijven staan. De band troont je mee naar een ver verleden, maar staat met beide voeten in het heden. Hun pure aanpak van typische jaren ’70 gerelateerde psychedelische rock is gewoon tijdloos. Vooral bij die lange solo’s blijkt wat voor een uitzonderlijke virtuozen hier op dat podium staan. Seedy Jeezus zorgde vooral voor de ene na de andere verbluffende adrenalinestoot die heden en verleden perfect met elkaar wet te verbinden en trok ons door deze aanpak dan ook compleet over de streep.
Monolord – Desert Stage
De Desert stage stond ondertussen overvol, er was geen doorkomen meer aan. We gingen dus achteraan lekker staan headbangen bij de Zweedse band Monolord (***). Op deze pure stoner/doom rock dat de heren brengen kun je ook niet anders. Centraal staat bij deze band de bijzonder lange riffs. Dit viel over de hele lijn dan ook zeker op. Af en toe werden die afgewisseld met een stevig zware zangstem, stilstaan is dan inderdaad geen optie meer. Maar toch bleven we, door een al te monotone aanpak, wat op onze honger zitten. Een beetje meer variatie had naar onze mening wel gemogen, na een dik half uur hadden we het dan ook mooiste wel gezien en gehoord. De aanwezige fans genoten echter met volle teugen, getuige fans die vooral vooraan lekker stonden mee te headbangen en genieten. En wie zijn wij om fans tegen te spreken?
Green Milk From The Planet Orange! – Vulture Stage
Ondertussen hadden we een gouden tip gekregen om ‘die Japanse band op Vulture Stage eens te gaan checken’. Aangezien we toch even in een dalletjes zaten tussen Monolorden Causa Sui op de Canyon stage, deden we dan ook. Door de stand van het podium, was er helaas bitter weinig te zien of je moest compleet vooraan staan, maar daar was geen plaats meer. Gelukkig klinkt de muziek van Green Milk From The Planet Orange! (****1/2) mysterieus en haarscherp genoeg om de fantasie te prikkelen. De aanstekelijke lijntjes worden bovendien mooi ingekleurd met typische Oosterse kunsten, wat het plaatje compleet maakt. Bovendien werkt de band in golven van toegankelijke refreinen in combinatie met het optrekken van ondoordringbare geluidsmuren. Aan de overvolle Vulture stage te zien, die lekker stond mee te heupwiegen en dansen, waren we niet de enige die genoten van dit Japanse jolijt. Kortom: Green Milk From The Planet Orange! bleek dus een ontdekking van formaat op Desertfest , met dank aan de tipgever van dienst.
Causa Sui – Canyon Stage
In de laatste rechte lijn hadden we nood aan een beetje rust en vrede in ons hart. Dat vonden we op de Canyon Stage met Causa Sui (****) . Het voornamelijk instrumentale stoner rock geluid van de band, gaat vergezeld van een abstracte ambient elementen die op hun buurt aanleunen bij de Elektrische kant van bijvoorbeeld Miles Davis of Can. Om maar twee voorbeelden te geven. Het zorgt voor een adembenemend mooie trip die een zekere gemoedsrust doet neerdalen. Soms worden de registers wel lichtjes open getrokken, maar de geluidsmuur opblazen is er niet bij, wel harten diep raken. Het enige jammere is de stiltes tussen de nummers in die de drive wat uit het optreden halen, maar voor de rest was dit een uurtje gewoon gezellig genieten geblazen vooraleer we ons klaar maken voor de ultieme energiebom …
Fu Manchu – Desert Stage
… Want bij Fu Manchu (*****) was het toch heel andere koek. Vanaf de eerste noot greep de band iedereen bij het nekvel, door het doen ontstaan van een niet aflatende wervelstorm aan adrenalinestoten die de buikstreek aanspraken. Zo wild ging de band tekeer, dat de ene na de andere crowdsurfer op het toneel verscheen en het dak er meermaals afvloog. Fu Manchu bespeelt zijn publiek uitbundig en op zodanig gevarieerde wijze dat uiteindelijk niemand meer stilstaat. Meer nog, eens ze aanvoelen dat ze het publiek moeiteloos uit hun hand kunnen doen eten, doen ze er nog enkele stevige scheppen bovenop. Over een zandstorm van riffs gesproken, dat was een duidelijk understatement. Geen betere band als Fu Manchu kon deze tweede dag van Desertfest zo energiek en vuurkrachtig afsluiten. Tenzij ze luisteren naar de naam..Kyuss. Wat een oerknal van formaat was me dit!
Dag 3 – zondag 20 oktober
Giac Taylor – Vulture Stage
Opvallend op deze derde dag Desertfest waren de uiteenlopende wandelingen doorheen de al even uiteenlopende donkere paadjes. Bij de ene band voelde dat donker kantje anders aan dan bij de andere. Het waren ook die bands die duisternis omhelzen die ons het meest konden bekoren. Neem nu Giac Taylor (****) op de Vulture stage die voor niet zoveel volk stond te soleren, maar ons al compleet van de sokken blies. Op een bijzonder grauwe wijze, zonder verpinken. RomanO Nervosois de drijvende kracht van de band en zijn invloed komt dan ook boven drijven. Want naast dat rauwe kantje, kwam ook een vleugje humor boven drijven. Kortom: Giac Taylor liet ons proeven van een eerder rauw, obscuur kantje van duisternis maar overgoot dit toch ook met een sausje aanstekelijkheid.
Norna – Canyon Stage
Minder aanstekelijk, maar daarom niet minder intensief, ging het eraan toe bij de Zweeds/Zwitserse band Norna (****) op de Canyon Stage. Plots was er geen streepje licht meer te bespeuren. De rauwe, gruwelijke zijde van wat duisternis kan betekenen werd uitgebeeld in verschroeiende riffs en drumsalvo’s die aanvoelden alsof de Ruiters van de Apocalyps elk moment de zaal zouden binnen stuiven. Zodanig intens klonk de set van Norna dat we badende in angstzweet stonden te headbangen om onze demonen te bezweren.
Wolvennest – Desert Stage
Het eerder rituele kantje van duisternis dan maar? Daarvoor moet je bij Wolvennest (****1/2) zijn. De band, helemaal in het zwart, maakt ook gebruik van beelden. Klaprozen, mooie natuurlandschappen, grafzerken en druïdes passeren de revue. De bezwerende stem van zangeres Shazzula dringt door tot het diepste van je ziel. Ze wordt gerugsteund door top muzikanten die haar hierin volgen. Zowel op de intieme momenten, als op deze waar de gaskraan compleet wordt open gedraaid valt op hoe Shazzula ons hypnotiseert met die uiteenlopende stem. Ze bediend ook keyboards en theremin , wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Op een bepaald moment leek de set wat te verzanden, maar naar het einde toen werden alle registers – met een uitzicht op eindeloze grafzerken – compleet open gedraaid en ging Shazzula’s stem zodanig de hoogte in dat ze van een hogepriesteres van licht veranderde in een demonische ijsprinses die je ziel zou verscheuren. Wolvennest wist daardoor als geen ander die beide aspecten van licht en donker perfect met elkaar te verbinden. Het is een adembenemende rituele set …
RRRags – Vulture Stage
Heavy Psych Rock Power Trio RRRags (****) speelden in Vulture stage de pannen van het dak. RRRags had door hun epische aanpak gerust een plaats mogen krijgen op bijvoorbeeld de Canyon Stage want verblufte ons compleet met een set die aan de ribben blijft kleven. Opvallend is hoe de bandleden niet alleen virtuozen zijn in hun vak, maar vooral hoe ze elkaar blindelings aanvoelen en aanvullen. Ze verbinden bovendien diepzinnige riffs en verbluffende drum partijen op zodanig uitgekiende wijze met elkaar, waardoor de donkere zijde van je ziel wordt aangesproken. En dit allemaal binnen een zodanig gevarieerde wijze, dat je je geen seconde verveelt.
Morne – Canyon Stage
Door overlapping met RRRags kwamen we iets later in Canyon Stage voor Morne (****) . We bleven met deze uit Boston afkomstige melodieuze sludge band nog een beetje hangen in donkere atmosferen. Badende in bloedrode spots, komt bij Morne een opvallend melancholisch tot licht weemoedig kantje om de hoek kijken. Ze voegen daar echter ook een mysterieus kantje aan toe, wat de intensiviteit alleen maar ten goede komt. Morne bezorgt ons die ultieme donkere adrenalinestoot in die reeks van duisternis die ons doorheen het eerste deel van de dag overviel.
Black Rainbows – Desert Stage
De Italiaanse formatie Black Rainbows (****) was toch andere koek. Met een constante mix tussen hardrock en stoner spreekt Black Rainbows vooral de nekspieren aan. Headbangen is de boodschap! Ze laten dan ook vooral de gitaren loeien, en dit instrument woorden uitspreken die je in geen zinnen kunt vertalen. En delen bijna een uur lang vernietigende oplawaaien uit, binnen een haast onaardse omkadering, waardoor ze hun publiek compleet murw slaan. Er brak zelfs een heuse moshpit uit, om het rock/stoner feest compleet te maken. Hoewel naarmate de set vorderde alles een beetje leek te verzanden in een eentonige brij, trok Black Rainbows op het einde van hun set alle registers compleet open, en liet ons en iedere aanwezig verweest achter.
Your Highness – Canyon Stage
‘Het ultieme licht zou uit Antwerpen komen’ schreven we in onze notities over het optreden van Your Highness (*****). Dat klinkt een profetisch, maar dat is het gevoel dat ons overviel. Niet dat er plots rozenblaadjes rondvlogen of beelden van weidse landschappen opduiken, een beetje obscuriteit is de heren niet vreemd. Maar de feestelijke stemming bleek toch een rode draad. Een thuismatch moet uiteraard nog steeds worden gespeeld, maar Your Highness won op alle fronten de strijd op de Canyon Stage. De muzikanten van Your Highness zijn niet alleen volleerde tovenaars van klanken, ze voegen een hoge dosis humor toe aan het geheel. Dat laatste trok ons in het verleden steeds over de streep. Met hun nieuwste plaat ‘Under the Weight’ onder de arm deed Your Highness de grond dan ook onder onze voeten daveren en het dak er compleet van afvliegen. Missie geslaagd!
Ritual King – Vulture Stage
De organisatie van Desertfest had op deze derde dag met heel wat pech af te rekenen. Eerder moest Monster Magnet, die als ultieme headliner stonden geprogrammeerd, op de valreep afhaken. Hun vervanger Gnome moest op het allerlaatste moment ook verstek geven. Een vervanger zoeken nog zo laat op de kop tikken was onmogelijk. De organisatie bood aan de bars gratis bier aan, en een DJ Act speelde een half uurtje songs om de pijn te verzachten.
Door het wegvallen van Gnome waren we wel op tijd om Ritual King (****1/2) aan het werk te zien, met de bedoeling daarna naar Canyon stage af te zakken voor Mondo Drag waarmee die band wat overlapte. We bleven echter hangen en dat kwam geheel door de manier waarop Ritual King ons van de sokken blies. Groovy met een grote ‘G’, dat schotelt het gezelschap ons voor. Doorheen de hele set voelde je die warme gloed over de hoofden heen waaien, waardoor stil staan onmogelijk is. Gingen we na een kwartier of zo het concert verlaten, dan hield Ritual King ons in een zodanige armklem dat we gewoon tot het einde bleven genieten, tot de nekspieren pijn deden van al dat headbangen en ons compleet hoofd dol draaide. De tijd en alles om ons heen vergetende… zo intens klonk deze lekker groovy set.
Scorpion Child – Desert stage
Na een drink waren we ruimschoots op tijd om Scorpion Child (***) aan het werk te zien. De band hanteert ingrediënten van retro hardrock uit de jaren ’70 zonder gedateerd te klinken. Maar bijten zich stuk op een stoner/doom publiek dat niet te vinden blijkt te zijn voor die typische hardrock van de gouden jaren ’70. We hebben nog maar zelden op die drie festivaldagen een zaal zo snel zien leeglopen. Enkel vooraan bleven diehard fans uitbundig genieten. Nochtans brengt Scorpion Child die hardrock vanuit een buikgevoel, en daarbij horen lange solo’s en typische heavy metal screams. We bleven toch een drie kwartier hangen, maar hielden het toen toch ook voor gezien. Scorpion Child is een top band binnen die old school hardrock, daarover bestaat het minste twijfel, maar bleek op Desertfest toch beetje een mismatch te zijn …
Messa – Canyon Stage
De Italiaanse band Messa (*****) werd ons door collega’s, vrienden en Desert fans aangeraden zeker te gaan checken. We luisteren altijd gewillig naar goede raad, en zagen dat de Canyon Stage overvol stond. Wat een diepe indruk liet dit gezelschap toch achter. Intimiteit die pijn doet aan de oren, ritueel aanvoelende klanken die je doen wegdrijven naar verre oorden en die hemelse, indrukwekkende stem van zangeres Sara als kers op de taart. Vormen een rode draad doorheen de set. We stonden wat achteraan, tot daar kon Messa het publiek niet volledig stil krijgen, maar de intieme omkadering voelde zo intens aan dat je bijna een speld kon horen vallen in de zaal. De hypnotiserende inwerking op je gemoed, sobere verlichting op het podium en die donkere , haast mystieke samensmelting tussen klank en vocale perfectie deden de haren op onze armen dan ook niet éénmaal maar een uur lang compleet recht staan. Messa bezorgde ons dan ook een occulte totaalbeleving die we nooit meer zullen vergeten.
Stoned Jesus – Desert Stage
In tegenstelling tot de twee vorige afsluiters op de Desert stage, stond de zaal niet zo overvol voor Stoned Jesus (****) Welicht hadden de Monster Magnet fans die waren komen opdagen, voortijdig het strijdtoneel verlaten? Ondanks dat zo een klepper vervangen als afsluiter een haast onmogelijke taak is, kweet Stoned Jesus zich met brio van die taak. De uit Oekraïne afkomstige band legt de lat vanaf opener ‘Seven Thunders Roar’ heel hoog. Door het voortdurende schipperen tussen stil, en verschroeiend uithalen, blijven ze de aandacht over de hele lijn scherp houden. Uiteraard kwam ook de oorlog met Rusland aan bod, de band had recent een nieuwe plaat uitgebracht ‘Father Light’ maar er nog niet echt kunnen mee toeren wegens die invasie. De band liet weten dat er aan de merchandiser stand een donatie kon worden gegeven, welke integraal zou worden bezorgd aan mensen in nood in hun land. Een zeer mooie geste. De band bracht ook enkele nummers uit het nieuwe album waarbij de emoties hoog oplaaiden. Hoogtepunt was het bijzonder tot de verbeelding sprekende ‘Black Woods’, wat zorgde voor een herkenningsapplaus. De band kreeg meer en meer grip op zijn publiek, en legde de lat in een wervelende finale nog wat hoger. Met de klassieker ‘I Am The Mountain’ liet Stoned Jesus het dak er compleet afgaan. Stonend Jesus is geen Monster Magnet, maar de band bleek wel de gedroomde hoofdact. Want met hun gevarieerde, stomende stoner rock vormden ze het uiteindelijk perfecte sluitstuk van deze prachtige driedaagse.
Organisatie: Desertfest Belgium, review: Erik Van Damme
Herlees ons interview met Erik hieronder:
SNOOZECONTROL - Een leuk en diepgaand gesprek met Erik Van Damme.
