Aafke Romeijn staat hier nu voor onze deur met haar album Ultraviolet. Voor dit album werkte ze samen met een van Belgiës bekendste songwriter & producer: Alex Callier (Hooverphonic). Samen met Callier maakte ze een album die het midden houdt tussen nineties triphop en vuige shoegaze. De single We zijn zo jong was een ode aan de in 2014 overleden Luc de Vos (Gorki).Aafke zong deze op 5 december jl. in een uitverkochte Lotto Arena tijdens “VOS”. Met de single Monotoon kreeg Aafke haar eerste airplay op Radio 2 (NL). Op Ultraviolet rouwt Aafke om de dood van dierbare vriend Daan Gielis, Vlaams beeldend kunstenaar die in 2023 overleed aan een erfelijke aandoening. De songs gaan over iemand denken te zien in de verte, en leven alsof je leven ervan afhangt.
We huilen
Maar we huilen samen
Dus het is oké
Aafke Romeijn (1986) brengt met Ultraviolet haar zesde album uit sinds haar debuut in 2012. In de tussentijd bouwde ze een omvangrijk muzikaal oeuvre en carrière uit in Nederland en België. Romeijn stond in de Vlaamse Ultratop40, speelde op Lowlands en Noorderslag, en ook de eerste singles van het nieuwe album Ultraviolet werden gedraaid op Radio 1 in België en Radio 2 in Nederland. Ze schreef ook enkele nummers met haar Belgische Ega, Bram Ieven die o.a. Tussen de Bomen Het Bos, Donker & Niemand weet alles. Ook AlexCallier schreef hieraan mee.
Romeijns popmuziek kenmerkt zich door scherpe teksten, stuwende beats en rijke instrumentatie, maar popmuziek is slechts één van de vakgebieden waarin ze zich begeeft. Ze schreef twee succesvolle sciencefictionromans bij De Arbeiderspers, waarvan debuut Concept M (2018) inmiddels door duizenden scholieren is gelezen als deel van de reeks Grote Lijsters, en van opvolger 7B (2021) de filmrechten zijn verkocht.
Ondertussen ontwikkelt Romeijn zich als podcastmaker. Met haar zus Anneke maakte ze voor de VPRO de serie De Familie Romeijn (2020-2022), over het oorlogsverleden van hun overgrootvader. Sinds 2023 maakt ze samen met haar partner Bram Ieven audiodocumentaires voor NPO Luister (KRO-NCRV). Hun eerste serie, Monsters in het bos, verscheen in 2024 en werd inmiddels meer dan een miljoen keer gedownload. De serie gaat over een mysterieus kerkhof in een bos in Belgisch Limburg, waar vergeten psychiatrisch patiënten begraven blijken te liggen.
Op nu naar de muziek:
Twijfels starts met zachtjes opbouwende elektronica en strijkers. Haar fragiele stem zorgt samen met de strijkers voor de nodige pathos! Best pakkend! Een breekbaar pareltje!
Monotoon was niet voor niets een single en werd met reden opgepikt door Radio 1. Het refrein is catchy, terwijl de muziek swingt tussen pop en disco. In haar geheel is de muziek gewoon weg subliem te noemen. Dit lied ademt klasse uit! Een op en top professioneel nummer!
Distel is nu niet het mooiste onkruid, maar ze zeggen toch onkruid vergaat niet! Sterk als een distel, prikkelbaar ook en pijnlijk als je het met blote handen wil verwijderen. Zo voelt Aafke zich soms en die boodschap brengt ze middels prachtige pop!
Huilen brengt de strijkers weer naar boven. Afscheid nemen went niet als je een sterke band had en dus is het ok om te huilen (samen). Het is een sterke boodschap, verpakt in een sterk nummer met voldoende afwisseling in tempo en muzikale omkadering.
As begint met een piano en strijkers, waarna Aafje met haar breekbaarste stem mag uithalen. Neem alvast een zakdoek en wees klaar om die te gebruiken. Wondermooi en bijzonder pakkend!
Niemand Weet Alles lijkt me een waarheid als een koe. Zeemzoete dreampop van de bovenste plank. Doet me zelfs een beetje denken aan Cranes. Uitstekend single materiaal!
Donker: jazz meets strijkers, met een leuke basgitaar. Ik hou van het melodieuze karakter en haar stem die een beetje speels klinkt.
Blij: pop met een retro randje. Het nummer klinkt ook lekker fris, lentefris. De tekst is een beetje cynisch. Een mooie mix.
Ultraviolet begint me de ondersteuning van een piano. Ergens voelt het aan alsof er nog een toevoeging is van iets wat op een oude tape staat en wat moeite heeft met afspelen, gaandeweg bloeit het nummer helemaal op en gaat het tempo ook een beetje omhoog (maar het tempo gaat op en neer als de golven op een grillige zee).
Opties lijkt een beetje de poppy antipool van Morregen (Belgian Asociality).
We Zijn Zo Jong brengt een beetje tristesse in de keet, op een bedje van elektro. Het is een betoverend mooi eerbetoon aan de in 2014 overleden Luc de Vos (Gorki). Pink gerust een traantje weg.
Tussen De Bomen Het Bos doet me op tekstueel niveau een beetje denken aan het betere werk van The Cure. Op muzikaal vlak leunt het ook een beetje bij hen aan, maar dan overgoten met een dreampop sausje. Ik lust het wel en zou graag nog zo ééntje willen!
Lichtblauw: pop meets disco. Luchtig, fris en toch is er een donker randje bij dit nummer. Mooie mix van hemels gezang en een vertelstem, zonder dat het stoort.
Weg is de afsluiter van dit mooi album. Lekkere beats met een vleugje deep house en een arty farty laagje. Ik hoor dit nummer allicht nog is in een trendy tent of restaurant/bar …
Conclusie: het is een mooi album met flink wat afwisseling (zowel muzikaal als vocaal). Hier zit muziek in en ik hoop dat de resultaten navenant zijn! Duimpje omhoog!
