Reeds vroeg naar Brugge afgezakt voor Kurt Vile & The Violators. Nu heb ik persoonlijk Kurt Vile leren kennen op KRAAK festival enkele jaren geleden waar hij vooral opviel door zijn experimentele gitaar geluiden. Zijn eerste albums staan dan ook bol van om het op zijn zachtst te zeggen 'rare' maar heel verfrissend gitaar rifs. De laatste cd 'Smoke Ring for My Halo' lijkt iets meer toegankelijker dan zijn voorgangers en dat is enerzijds een beetje jammer maar ook een logische evolutie . Daardoor was hij ook te zien op bvb Roskilde festival 2011 en een paar keer in Botanique waar hij een heel gedreven concert neer zette. Ook op Cactus festival kwam hij beklijvend uit de hoek en we mogen een dikke pluim geven aan The Violators die er zeker niet bij stonden voor spek en bonen integendeel. De mooiste momenten van dit optreden waren de puur instrumentale waar de gitaren heel diep sneden, we kregen dus wel een beetje snijdende gitaren te verwerken, zelfs gecombineerd met een streepje saxofoon. Kurt Vile beschikt over een prachtige stem die echter nog het best tot zijn recht kwam bij die paar akoestische nummers waar hij geheel alleen op het podium stond. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de hoge tonen halen om boven dat gitaargeweld uit te komen hem iets minder liggen. Mooi concertje vooral dus door de muzikale aankleding. 3,5/5
En Plots gaan we ver terug in de tijd. Het leek wel of we terugkeerden naar de Blues van jaren 30 met CW Stoneking. Zelfs de typische kledij van rond die tijd was aanwezig dat terwijl Stoneking zelf amper 38 jaar jong is. Het geheel kwam een beetje traag op gang en ging zelfs wat de eentonige kant op, maar geleidelijk aan kreeg hij het publiek in zijn greep en kregen we een best beklijvend mooi concertje te zien/horen dat je prompt aanzette tot een danspasje 'like it was 1930' of zoiets. Zijn statische houding op het podium zouden we kritisch bekijken als ' te weinig interactie naar het publiek toe ' maar is deze keer totaal niet storend net omdat die typische sfeer uit die dagen er wordt door versterkt. Zijn begeleidingsband met trombone , tuba en andere en blaasinstrumenten draagt uiteraard ook een steentje bij tot het geheel. Altijd leuk eens achterop kijken naar vroeger , zeker als het in een jong kleedje wordt gestoken. 3,5/5
Over naar een heel intiem moment met Low. De sound van Low wordt vooral gedragen door de magisch mooie stem van Alan Sparhawk , de teksten zijn vaak ook somber en raken je tot het diepste van je ziel. Ook live zorgt dit voor een groot kippevelmoment dat je verweesd achterlaat. Althans slagen ze daar toch in grote mate in. Door de weinige interactie naar het publiek toe verslapt echter de aandacht een beetje en beginnen velen een gesprek te voeren over het weer of de laatste aankoop die ze hebben gedaan. Niet dat het saai was, integendeel, maar mits de nodige interactie had dit een super concert geweest. Nu blijft er uiteraard wel iets hangen, heel veel zelfs, maar net iets te weinig om het magistraal te noemen. En toch waren we diep aangeroerd door de manier waarop de songs werden gebracht, meerdere keren met de krop in de keel staan kijken en luisteren. Mooi Concertje, maar net geen hoogtepunt. 3,5/5
Zita Swoon Group hoeven we niet voor te stellen. De concerten van Stef Kamil Carlens zijn telkens opnieuw weer feestjes voor het oor en oog, elk optreden is ook anders dan het vorige en dat is ook het mooie aan Zita Swoon. Deze keer ging het wat de Afrikaanse toer op dit door een samenwerking met 'Wait for me' ondersteund door de zang van Awa Deme en Mamadou Diabate op balafoon . Het combineren van beide culturen, Europese en Afrikaanse zorgde voor een wervelend feestje, dat in eerste instantie wat traag op gang kwam. Mede doordat de zon er door kwam, want we hadden al een bui over ons heen gekregen, werd die sfeer zelfs verstrekt. Naarmate de set vorderde kwam de sfeer er meer en meer in en kregen we een typisch Afrikaans dansfeestje over ons heen dat je een warm gevoel van binnen en van buiten gaf. Nog nooit een ontgoochelend concert gezien persoonlijk van Zita Swoon, dat was nu ook niet het geval. De sterkte van Kamil Carlens is dat hij er telkens in slaagt zich te laten omringen door klasse muzikanten dat was deze keer weer zo. Traag begonnen, maar uiteindelijk de wedstrijd gewonnen met een hoge score. 4/5
Er is een revival van bands uit de jaren 90 aan de gang. Zie maar naar de terugkeer van Stone Roses of Afghan Whigs om maar twee voorbeelden te noemen. Ook Grant Lee Buffalo had zijn grootste successen in de periode 1993-1998 wat hen o.a. naar Torhout/Werchter bracht in 1996. In 2011 besloot Grant-Lee Phillips en de zijnen om terug op tournee te gaan, het bracht hen deze keer naar Cactus Festival. De gedrevenheid van toen zat er nog steeds in en we kregen een heel meeslepend concertje te verwerken. De band straalde spelplezier uit op het podium wat alvast een pluspunt is. Het geheel kwam ook totaal niet geforceerd over, zoals dat jammer genoeg soms gebeurd met reunions, integendeel. We kregen een fris en montere Grant Lee Buffalo te zien en horen alsof ze nooit waren weg geweest. Een aangenaam weerzien, en daar kon de stortbuien tijdens dit concert niets aan veranderen. 4/5
Het bleef regenen, ook toen Black Box Revelation het podium besteeg. Jan Paternoster had uit solidariteit, zo leek het toch, een regenponcho aan. We hadden het in het begin van het verslag over 'geen moshpit en snijdend gitaren vandaag' dat was nu wel even anders. Zelfs in de gietende regen slaagde Black Box Revelation er in een groot deel van het publiek mee te sleuren in een wervelstorm van harde drums en diep gaande gitaar rifs wat inderdaad zelfs zorgde voor die voornoemde , al was dat een kleintje, moshpit. De gietende regen werd zowaar vergeten en vergeven. Als een wervelstorm ging Blax Box Revelation over de hoofden een, van de eerste tot de laatste noot het publiek in een stevige houdgreep houdend. De intieme sfeer op Cactus Festival speelde uiteraard in hun voordeel. Dat aan hun show door de jaren heen niet echt veel is veranderd is misschien het enige puntje van kritiek, maar wat mij betreft stoort dat totaal niet, integendeel! Toen de wervelstorm ging liggen bleven we met een grote glimlach en verweesd achter, zo hebben we het graag!! Jan en Dries hebben hier in Brugge wellicht weer veel nieuwe fans gewonnen. We mogen in plaats van altijd kritisch te kijken naar bands uit ons eigen landje best trots zijn op deze Black Box Revelation. Ze bewezen dat ze met groot gemak mee kunnen met andere 'grotere buitenlands bands, ook hier in het Minnewaterpark. Mooi concert, een hoogtepunt! 5/5
De , voor mij althans, voornaamste reden om op Zaterdag naar Cactus Festival af te zakken was John Hiatt. We schrijven 1988,Torhout Werchter, met zijn groot hart en diepe stem bracht hij de festival weide in vervoering. Zijn songs stralen een positieve energie uit, dat alleen maar wordt versterkt door de inbreng van Hiatt zelfs, zijn uitstraling en interactie naar het publiek alleen al is een streling voor het oor en oog en zorgde toen voor een magisch moment dat me tot nu nog is bijgebleven. Tot daar DE reden dus .. Na al die jaren is die uitstraling er nog steeds , zelfs de regen stopte effe om mee te genieten van dit prachtig concert. Niet alleen zijn er de hits als 'Cry Love ' of 'Feels like Rain' het is vooral de manier waarop die songs worden gebracht. met de nodige humor en kwinkslagen naar het publiek toe en omringt door klasse muzikanten weet John Hiatt wederom die gevoelige snaar in je ziel te raken. Na al die jaren slaagt hij daar nog steeds in. De interacties mogen misschien wat over komen als 'cliche' om het zo te zeggen, handjes in de lucht en het publiek om beurten een strove laten mee zingen, ze zorgen er wel voor dat de aandacht geen moment verslapt. Elk van de songs wordt gebracht vanuit het hart en met de nodige spelplezier op het podium wat werkte als een rode lap op het publiek die mee genoot, met volle teugen. John mocht zelfs terug komen voor een bisronde waar hij een prachtige versie bracht van misschien wel zijn bekendste nummer 'have a littel faith in me ' en een vooral instrumentaal magistraal gebracht 'Riding with the king' Een magisch mooi einde van een , ondanks de regenbuien, geslaagd dagje Cactus Festival 2012 5/5
vermoedelijke setlist : Master of Disaster / Tennessee Plates / Real Fine Love / Down Around My Place Dust / Down a Country Road / Crossing Muddy Waters / Cry Love / Adios To California / Drive South / Paper Thin / Perfectly Good Guitar / Feels Like Rain / Thing Called Love / Slow Turning / Memphis In The Meantime // Encore: Have A Little Faith In Me / Riding With The King
