Ethernity – Obscure Illusions

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
  Erik Vandamme    23 maart 2015

De Belgische Progressieve metal band Ethernity zag het levenslicht medio 2000. De broers Julien (keyboards) en Nicolas Spreutels (drums) vonden snel gegadigden in vrienden Steve Widart (gitaar) en Thomas Henry (gitaar) en hun neef François Spreutels (bas). De eerste jaren speelden Ethernity instrumentale progressieve metal. In 2005 trokken ze uiteindelijk een zangeres aan, Julie Colin. In die line-up kwamen twee demo's op de markt medio 2005 (All over the nation) en 2006 (The Journey). In 2007 verliet Steve Widart de groep en werd vervangen door Gregory Discenza. Ondertussen bleef Ethernity stevig aan de weg timmeren. Medio 2008 tot 2010 werden terug twee demo's opgenomen. Om uiteindelijk, in eigen beheer, het feitelijke full debuut album op het grote publiek los te laten. Wij gaven Obscure Illusions enkele luisterbeurten.


De focus mag dan liggen op typisch female fronted metal, in verlengde van bands als bijvoorbeeld Epica, Nightwish en dergelijke meer blijven de progressieve metal invloeden nog steeds merkbaar. Vooral bij de instrumentale onderdelen, hoor je dat Ethernity zich weigert in een hokje te laten plaatsen. Luister maar naar die verduiveld sterke gitaar solo's op bijvoorbeeld Shadow on the Wall of Secret Door. De grunts overstijgen echter niet het geheel, maar blijken een heel aangename aanvulling. Julie beschikt bovendien over een stem die alle kanten uit kan geraken.

Van de zalvende ondertoon, gaat het zonder problemen de razendsnelle weg op. Never Thought (You would make me go) begint zelfs met een heel slome, opbouwende intro. Waarna Julie inpikt, en met een haast snikkende stem de haren op onze armen recht doet staan. Een waar kippenvelmoment. Dit alles badende in een zelfs redelijk intimistische sfeer. Die rust wordt snel verstoord, bij wijze van spreken, door snoeiharde gitaren. Die ons uiteindelijk de strot afsnijden. Om maar te zeggen, verschillende emoties worden aangesproken op deze song.

Maar dat is ook het elan op de gehele plaat Obscure Illusions. Door zichzelf niet te willen vastpinnen op één bepaald genre, zijn ze gelukkig niet een zoveelste typisch female fronted metal bandje geworden in een lange rij, wel integendeel. Bovendien stellen we vast dat de duurtijd van elk van de songs op deze plaat best lang kan genoemd worden. Gemiddeld tikt de klok af op vijf tot zes minuten, dan moet je wel uit het goede hout gesneden zijn om de luisteraar te blijven bekoren. Maar ook dit blijkt geen probleem te vormen voor Ethernity. Rancor is een mooi voorbeeld van hoe de band erin slaagt onze aandacht levendig te houden. Nadat Julie haar wondermooie stem in de arena heeft gegooid, drijven de verduiveld snelle en snedige gitaarriffs je tot complete waanzin.

We willen trouwens geen afbreuk doen aan de drums en baslijnen, zonder die twee kan het ritme nooit zo goed variëren, maar het mag toch duidelijk zijn dat de gitaren & vocalen de bovenhand nemen binnen het album.

Vakkundig wordt telkens opnieuw de puntjes op de 'i ' gezet. De perfecte structuur, in combinatie met een uitstraling waarvan het spelplezier staat af te lezen, trekken ons telkens opnieuw over de streep. Alone, Broken Memories tot XII. Telkens lijken ze opgebouwd rond diezelfde bedoeling. De luisteraar meesleuren in een maalstroom van emoties. Dat hebben we te danken aan de technisch hoogstaande kwaliteit waarmee de instrumentalisten hun instrument bespelen, en uiteraard ook de perfect daarop inspelende vocalen.

Tempowisselingen, variatie, snijdende gitaren, zalvende tot vuurkrachtig vocalen tot verduiveld harde drum uithalen. Het lijkt een beetje de rode draad doorheen dit album geworden. Hieruit blijkt , zoals we aangaven, dus eveneens dat elk van de bandleden heel wat ervaring met zich meedragen, en die ook ten volle uitbuiten. Dat ze gelijk hebben potverdikke!

En dan moet de uiteindelijk epos, het sluitstuk van dit album nog komen. Na een korte Interlude , waarop we na al dat geweld even tot rust kunnen komen, worden nog één keer de krachten gebundeld. Het circa veertien minuten durende Obscure Illusions bevat alle eerder genoemde elementen in één en dezelfde song. Dit pareltje bewijst nog maar eens op welk een hoogstaand niveau deze band staat te spelen en zingen. Alles wordt uit de kast gehaald. Ook hier zijn de tempowisselingen en bonte variaties het weer die ons over de streep trekken. 'feat Tom Englund, Kelly Sundown Carpenter & Mark Basile' staat er naast de song. De inbreng van deze artiesten zorgt voor een extra dosis kruisverstuiving. Een betere kers op de taart kan je niet brengen vinden we dan toch. Geweldig sterke song die alle positieve elementen die we eerder hebben naar voorgebracht, nog eens fijntjes op een rij zetten.

Conclusie: Met Obscure Illusions heeft Ethernity de lat vrij hoog gelegd, puur technisch gesproken. Ze slagen er ook in een heel gevarieerde plaat naar voor te brengen, die bovendien het typische 'female voice metal' genre overstijgt. Net door een ruim pallet van metal stijlen aan te bieden, van progressief metal tot power metal en typisch female voice, zouden Ethernity een heel ruim publiek moeten kunnen bekoren. Deze plaat zou de springplank kunnen worden naar een grote doorbraak. Waarop wachten menig festival en concert organisatoren om deze Belgische parel binnen te halen? Vragen we ons luidop af. Vooral omdat Ethernity in geen enkel opzicht moet onderdoen voor grote bands binnen het female voice of progressief metal gebeuren. Deze 'nieuwe onontgonnen' parel binnen het metalwereldje verdiend gewoon eindelijk te worden ontdekt door het grote publiek. Wij waren alvast onder de indruk, nu jullie nog!

Tracklist:

01. False Lamentations
02. Entities
03. Shadows On The Wall
04. Secret Door
05. Never Thought You Would Make Me Go
06. Rancor
07. Alone
08. Broken Memories
09. After All Has Turned To Pain
10. XIII
11. Interlude
12. Obscure Illusions