Ieperfest 2015: Hardcore Punk vanuit het hart: 15/08/2015

Review:Festivals
  Erik Vandamme    17 augustus 2015

Ieperfest Hardcore Fest staat er te lezen, maar die stelling klopt niet meer volledig hadden we na dit heel geslaagd weekend de indruk. Het aanbod Hardcore is uiteraard nog steeds volop aanwezig, maar even goed kan je op ieperfest je laten onderdompelen in een badje metal, punk of zelfs sludge. Kortom, Ieperfest biedt tegenwoordig een waaier aan mogelijkheden voor de liefhebbers van ''het hardere alternatieve genre''. In een gemoedelijke,  zelfs heel intieme sfeer, kwamen circa 10 000 mensen over het gehele weekend dus vooral genieten van een potje moshen, stagediven,  de zon en elkaar. Ieperfest profileert zich bovendien als eerder ecologisch, zo is het voedsel  en Veganistisch en kan je de gebruikte borden terugbrengen naar de afwas stand, waar medewerkers noest de afwas staan te doen. Als beloning krijg je een drankbonnetje in de plaats. Ook het water is niet in flesjes maar van de kraan. Dit alles zorgt ervoor dat je heel weinig vuil ziet liggen op de grond, en ook de tafels blijven nagenoeg proper. Tot daar het sfeerbeeld rondom.


Voor mij als reporter was het de eerste kennismaking met het festival, als niet echt hardcore liefhebber, en ik was enorm onder de indruk van vooral de vriendschappelijke sfeer die er heerste. Het potje moshen, violent dancing en zo zet niet aan tot een grimmige sfeer, maar een kameraadschappelijke. Wij waren er aanwezig op dag 2 (zaterdag) en dag 3 (zondag). Op zaterdag was het vooral uitzien naar Biohazard als headliner, maar vooral veel ontdekkingen doen.Onze fotograaf was er al heel de middag, de foto's vinden jullie hieronder:

Het viel ons op dat de concerten  in een strak en razendsnel tempo elkaar opvolgden. Was de set op de mainstage afgelopen, dan begon steevast deze in de marquee en Trench kort daarop. Tijdens het gehele weekend bleken alle bands binnen het tijdschema te blijven, van begin tot einde. Een sterke prestatie. Het was voor de aanwezigen dan ook telkens kiezen tussen de band in marquee of deze in de Trench. Wij gingen elke keer op beide stages een kijkje nemen.

Wij waren net op tijd om Guns Up! aan hun set te zien beginnen, op de mainstage. Deze Amerikaanse band ontstond medio 2002 en bracht twee albums op de markt All this Is (2005) en Outlive (2006), vooraleer er het jaar daarna de brui aan te geven. De band kwam terug samen in 2009 en het was dus een welgekomen weerzien op Ieperfest. Guns Up! brengen het soort 'no nonsens' hardcore, dat we geregeld tegen zijn gekomen op Ieperfest. Maar het is ook DAT soort Hardcore waarvoor iedere aanwezig geheel uit de bol bleek te gaan. Vooral omdat het vanuit het hart gebracht wordt. Nu dankzij de kruisbestuiving van ervaring binnen de scene en het nog steeds spelen met dat hart op de juiste plaats, bleken Guns Up! er als één van de eerste bands op deze dag er in te slagen de voorste rijen aan het bewegen te zetten. Het lont aansteken, om de boel eindelijk te doen ontploffen? Ja, daar slaagde Guns Up! volledig in. Want vanaf dat moment ging het dak er de gehele verder dag en avond, volledig af.

We hadden het al in het begin aangegeven. Ieperfest programmeren niet enkel Hardcore. Cryptopsy, uit Canada, zouden we eerder kunnen onderverdelen onder de noemer Death Metal. De technisch heel strak spelende band beschikt over een zanger die met zijn oerkrachtige stem ons koude rillingen bezorgt. Binnen de scene komen we uiteraard meerdere van deze bands tegen. Maar Cryptopsy brengt wel het soort technische death metal waarop je bezwaarlijk kan blijven stil staan. De gevaarlijke uithalen van zanger Matt McGachy doen het angstzweet uitbarsten. Maar het meest in het oog springende binnen het geheel zijn toch die duivelse drumuithalen van Flo Mounier. Het lijkt wel of hij bij elke slag je hersenpan gaat inslaan. Kortom Cryptopsy brengen de soort technische death metal waarbij de luisteraar angstaanvallen krijgt, en niet anders kan dan hevig headbangend met de stroom zich laten meedrijven. Drums die als mokerslagen klinken, gitaren die snijden als vlijmscherpe scheermesjes, en die grauwe stem om je de genadeslag toe te dienen. Dat is een death metal sausje dat we zeker konden smaken zo vroeg in de avond.

Força Macabra uit Finland brengen een mengeling van thrash metal en hardcore. Hun naam is , volgens de biografie op de website, Portugees als ode aan Braziliaans bands uit de jaren '80. Daardoor krijgt de muzikale aankleding een wat Zuiders tintje. Ook zei slepen al wat jaren ervaring met zich mee. Força Macabra zagen het levenslicht medio 1991. De technische hoogstaande manier van spelen, vooral de snoeiharde gitaren vallen enorm op, lijkt een rode draad doorheen de volledige set. Daarbovenop is er die ruwe stem van zanger Oswaldo die klinkt als een donderslag bij heldere hemel. Echter is het dus vooral de instrumentale aankleding, met vooral de gitaren, die ons uiteindelijk over de streep trekken. Net door het combineren van twee uiteenlopende, maar toch zo goed samen passende muziekstijlen, kunnen we stellen dat Força Macabra iets vrij uniek wist te brengen binnen het geheel op dit festival. Knappe performance, zonder meer.

Ieperfest is ook ontdekkingen doen, of bands leren kennen die een zodanige sterke indruk nalaten dat we ze naderhand bestempelen als één van DE absolute hoogtepunten van het festival. Zo gingen we, zonder echt hoge verwachtingen dat geven we toe, zien naar All Out War. We dachten een zoveelste metalcore bandje in een lange rij te gaan aanschouwen, maar moesten naderhand onze toch wat sceptische houding herzien. Uiteraard timmeren ook deze heren al circa 20 jaar aan de weg, en dat stralen ze ook uit. Echter blijven All Out War heel dicht bij hun publiek staan. Ze zoeken de fans vooraan gewoon op en zetten hen aan tot menig potje stagediven, geven hen de micro om mee te brullen, en zorgen voor een ware chaos voor het podium waar we al heel de dag zaten op te wachten eigenlijk. Met een performance, waarbij ze iedereen stevig bij het nekvel grepen, bleken All Out War er in te slagen een groot feest te doen ontstaan. Een ervaring die we niet snel zullen vergeten. Metalcore/hardcore zoals het MOET zijn, is wat All Out War ons brachten.

God Dethroned zijn een Nederlandse band die al sinds de jaren '90 aan de weg timmeren. Ze hielden er een korte periode mee op, maar zijn nu weer volop aan een tour bezig. Omgekeerde kruisen op het podium, een donkere achtergrond. Plots vertoeven we in een heel andere omgeving, bij het betreden van de marquee. Ondergedompeld in een duister doomsfeertje kregen we met God Dethroned een heel ander soort feestje. Het contrast met hun voorganger kon niet groter zijn. Maar ook dit aantreden beviel ons enorm, net door de manier waarop we bij de keel werden gegrepen. Alsof donkere klauwen je halsslagader dichtknijpen, zo beangstigend voelde de muziek van God Dethroned aan. Vooral dan door die aangrijpende vocalen, die ons prompt kippenvel bezorgden.  Hiermee is bovendien wederom een bewijs geleverd dat Ieperfest heel uiteenlopende genres weet aan te bieden, waardoor feitelijk een heel ruim publiek kan aangesproken worden. Het vuur van toen wakkert bij God Dethroned bovendien nog steeds aan bleek op Ieperfest. De band zette dan ook de puntjes op de 'i' alsof ze nooit weg zijn geweest. Bedankt Nederlandse vrienden voor deze trip doorheen de donkere kamers van onze ziel.

Contrasten, variatie. Het lijkt wel de rode draad doorheen Ieperfest 2015. Van de ene verrassende wendingen komen we in de andere terecht. Meteen ook de grote sterkte van dit evenement, als je het ons vraagt. Maar ook dus gewone, pure hardcore punk krijgen we voorgeschoteld. Rattus bestaan al sinds 1978. Toch is het pas de eerste keer dat deze heren in ons land aantreden. Het kleine tentje Trench gaat dan ook volledig uit de bol op deze ervaren hardcore band. Het extra leuke is dat Rattus ondanks al die jaren van dienst, nog steeds heel dicht bij hun publiek staan. Een gegeven dat we nog hebben tegengekomen op dit festival. Het gaat immers om respect voor elkaar in de mosh, dat stralen zowel band als fans ook uit. We kregen dan ook weer een puur hardcore feestje, zoals we dat graag hebben. Met een stevige mosh, een paar stagedivers en de fans die brullend de micro mogen overnemen. Hardcore, zoals Hardcore hoort te zijn.

De Zweedse band Entombed noemen zichzelf tegenwoordig Entombed A.D. Deze legendarische band brachten in de jaren '90 klassiekers op de markt waaronder Left Hand Path. Maar vooral hebben deze heren zich nooit laten vastpinnen op één muziekgenre, ze brengen en heel spectrum van verschillende uiteenlopende stijlen voor. Dat bleek ook op het podium van Ieperfest het geval. Grasduinende doorheen hun carrière, zorgden ze daardoor voor een heel gevarieerde set. Waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Vanaf de eerste tot de laatste noot werd de lat heel hoog gelegd. Zowel instrumentaal als vocaal werden gensters geslagen. Het publiek werd volledig wild en beklom zelfs het podium. Entombed A.D. had er duidelijk zin in en dat had zijn uitwerking op de fans vooraan, tot zelfs goed naar achter. Maar het is dus net door dat aanbieden van een groot spectrum aan muziekstijlen, ook tijdens hun concert, dat we kunnen spreken van één van de absolute hoogtepunten van het festival. Van de ene mokerslag, naar de andere werden we gedreven. Hoeven we daarbij te vertellen dat we naderhand verweesd achterbleven? Dit was zo een optreden waarvan we nog lang zullen nagenieten. Entombed A.D. brachten niet alleen een gedreven, en sublieme performance, maar bleken bovendien ook technisch hoogstaande muzikanten te zijn. Zowel instrumentaal als vocaal. Indrukwekkend!

Nog steeds onder de indruk begaven we ons naar Trench stage voor Mörser. Deze band omschrijft hun muziek op hun facebook als: pure fucked up war music!Nu waar bij veel bands de instrumentale inbreng minstens even belangrijk is als de vocale, kunnen we bij Morser toch stellen dat de stem overheerst. Er zijn niet minder dan vier zangers vooraan het podium. Elk van hen heeft een eigen inbreng, maar het is net die kruisbestuivingen tussen die verschillende stemmen die zorgen voor een magisch moment genieten. Gerugsteund door de al even knappe drum en gitaarpartijen, zorgen de vocalen hier voor een heel knap staaltje samenwerken. Het extra mooie is dat elk van hen niet alleen een unieke inbreng heeft binnen het geheel, ze kunnen alle vier ook verschillende toonaarden aan. Mörser doen door hun vrij experimentele vocale aanpak, vooral een frisse wind waaien doorheen het aanbod op Ieperfest.

Discharge zijn geen onbekende in het d-beat/crust genre. Ze zetten de marquee dan ook zonder problemen op stelden met een snoeiharde, meedogenloze set. Waarbij geen spaander geheel werd gelaten. Als een wervelwind vlogen Discharge over de hoofden heen. De ene na de andere mokerslag uitdelend. Dat kon niet anders als resulteren in een zoveelste moshpit tot menig stagediver. Hoewel we de indruk hadden dat alles wat teveel diezelfde gang op ging, liet het publiek dit zich niet aan het hart komen en liet zich lekker pletwalsen door deze bulldozer van een band. Dat was niet alleen de verdienste van de muzikanten, we waren vooral onder de indruk van de geweldige drumpartijen. De heel bewegelijke frontman jutte dat publiek nog wat meer op, zodat iedereen geheel door het dak ging.

We hadden de vriendelijke en vrij bedeesde jongedame van Walls of Jericho backstage al een paar keer tegen gekomen. Ergens vroegen we ons af, of ze wel haar mannetje zou kunnen staan tussen al die beren van venten. Bij het betreden van het podium kregen we daar al direct het antwoord op. Vanaf dat Candace Kucsulain begon te zingen, leek het wel of er duivels werden ontbonden. De dame wist zich vooraan het podium ook heel goed uit de slag te trekken, en jutte de wild geworden mannen vooraan nog wat meer op. Het zorgde weer voor de ene mosh na de andere en prompt stond er ook heel veel volk op het podium. Walls of Jericho legden bovendien vanaf het begin de lat heel hoog, en lieten er dan ook geen gras over groeien. Hier moest en zou weer een stevig feestje gebouwd worden. Van het bedeesde meisje dat we backstage tegen waren gekomen schoot plots niets meer over. De vurigheid waarmee Candace haar fans begroette, daar kunnen menig mannelijke collega's nog heel veel van leren. Als frontvrouw ontpopte ze zich trouwens tot een ware entertainer, die met een ijzeren hand stevig de teugels in handen hield. Uiteraard laat ze zich ook omringen door klasse artiesten. Zowel gitaristen als drums bleken weer de ene mokerslag na de andere uit te delen. Maar de meeste aandacht ging doorgaans naar Candance toe. Walls of Jericho bleken dan ook de perfecte opwarmer voor de ultieme headliner van deze festivaldag. Met een stomende set, zetten ze hier de puntjes duidelijk op de 'i'.

Touché Amoré mochten de marquee afsluiten. Deze Amerikanen timmeren sinds 2007 aan de weg, ze brengen een soort hardcore in de pure zin van het woord. Je zou kunnen stellen dat ze nogal veel putten uit diezelfde clichés, maar daar heeft het publiek geen boodschap aan. Naar goede gewoonte gaat het dak van de marquee er nog eens volledig af. Opvallend binnen de band is de heel bewegelijke frontman, die met zijn screams en harde uithalen de aanwezigen uit zijn hand doet eten. Touché Amoré brengen vooral een strakke set, zonder daar meer en minder aan toe te voegen. Schitteren in eenvoud? Niet teveel woorden aan vuil maken, en gewoon erop los rammen. Het mag ook eens. Kortom, we vonden het misschien wat teveel in diezelfde lijn liggen, maar het publiek heeft altijd het laatste woord en ging gewoon over naar een zoveelste potje moshpit en stagediven.

Het was afwachten met Biohazard. Medio jaren '90 waren ze heel populair, maar de laatste jaren leek hun ster wat tanend. Nu, vanaf de eerste noot namen ze alle eventuele twijfels die we op voorhand hadden direct weg. Biohazard bleek niet te lijden aan sterallures of zo, nee ze staan nog steeds heel dicht bij hun publiek. Dat bleek o.a. doordat de frontman meermaals zijn fans vooraan ging opzoeken en opjutten. We hoeven niet te vertellen dat daardoor, voor de zoveelste keer, het publiek weer volledig uit de bol ging. Ook de muzikanten bleken zich te ontpoppen tot begenadigde instrumentalisten, en entertainers. Puur technisch blijken Biohazard na al die jaren nog steeds te staan als een huis. Maar vooral blijven ze diep respect tonen voor hun fans, en dat heeft natuurlijk zijn uitwerking op de uitzinnige menigte. In het begin had de frontman wat tijd nodig om de mensen wakker te schudden na zo een drukke festivaldag, maar gaandeweg ging iedereen gewoon mee in de stroom. Het zorgde er zelfs voor dat uiteindelijk, op het einde van de set, het podium vol stond met fans. De bandleden hadden bijna zelf geen plaats meer om te staan, maar bleven gewoon rustig verder spelen en feesten mee met hun fans. Je zou het veel van die grote bands niet zien doen. Kortom, deze New Yorkse band is al bezig sinds 1987 en bleken de gedroomde headliner voor deze meer dan geslaagde festivaldag te zijn. Een hardcore/punk feestje, gemengd met een scheutje pure metal, vanuit het hart, dat is wat we kregen voorgeschoteld met Biohazard.

Bekijk ook de foto's van onze fotograaf Johan De Messemaeker:


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015