Wij vragen ons al enkele jaren af hoe het komt dat het festival Wizz Fest steevast is uitverkocht. Ook nu, in 2016, was dit weer het geval. Niet dat we moeten klagen over het aanbod. Er is een bonte variatie van bands die hun sporen hebben verdiend binnen het heavy metal - en aanverwante - gebeuren. Ook krijgen jonge en talentvolle bands en artiesten binnen datzelfde genre, voldoende kansen op Wizz Fest. Maar eerlijk is eerlijk, al die bands kan je in alle uithoeken van ons land en ook in bijvoorbeeld in Nederland, voldoende aan het werk zien. Waarom geraakt het festival in Lotenhulle bij Aalter dan wel compleet uitverkocht? Elk jaar opnieuw? Het antwoord werd ons al duidelijk bij het betreden van de zaal. De unieke kameraadschappelijke sfeer van gelijkgezinde muziekliefhebbers, komt als een magische walm op je af. Het voelt aan als thuis komen. Coming Home is dus het uiteindelijke gevoel dat overheerst op Wizz Fest. De organisatie, met sympathieke medewerkers die je met de glimlach een pint presenteren, of aan de ticketbalie met diezelfde brede glimlach je vest aannemen ter bewaring, geheel gratis. Het zijn aspecten die ervoor zorgen dat mensen elk jaar opnieuw afzakken naar dit ultieme Heavy Metal feestje, waar elke liefhebber van metal en hardrock in de brede zin van dat woord, broederlijk naast elkaar headbangen, pintjes drinken, moshen en er vooral weer een knallend feest van het leven van maken. Wizz Fest 2016 was bij deze al geslaagd, nog voor we één noot muziek hadden gehoord. Dat, en alleen dat zorgt dus voor die 'sold out' op de deur elke keer opnieuw. Maar laten we het ook hebben over de concerten. Ons verslag:
Wij arriveerden door werkomstandigheden helaas heel wat later op het festival, waardoor we de eerste drie bands Megasonic, Secret Rule en Gang hebben gemist. Lord Volture was net hun set aan het afsluiten, met een knal. Helaas dus te weinig van gezien om er echt over te kunnen oordelen. Maar omdat beelden vaak even veel zeggen dan woorden, hieronder enkele foto's, met dank aan Christophe Ochal van Melodic Pixels.
Gang:
Secret Rule:
Megasonic:
Lord Volture:
Vicious Nature:
"VICIOUS NATURE is possibly the most exciting and origional metal project I have ever been involved with. It has been created from the ashes of MARSHALL LAW, CLOVEN HOOF and CEREBRAL FIX, this however is no reflection on the music the band is producing, just an indication of the musicianship involved!" Dit is hoe drummer Jon 'JB' Brown van Vicious Nature de band, in de biografie op de website, omschrijft. Bassist Mark Culley kende gitarist Andy Southwell al uit een vorig leven met Realm tot deze laatste de overstap maakte naar Marshal Law medio 1987. Bij die band zat ook zanger/frontman Andy Pyke. Sinds de jaren '80 bewezen elk van deze artiesten voldoende hun kunnen binnen het metal en aanverwante gebeuren. De kruisbestuiving tussen deze talenten, zorgde uiteindelijk dus voor het ontstaan van Vicious Nature medio 2010.
Dat deze heren een jarenlange speel ervaring meedragen? Het viel ons direct op tijdens hun aantreden op Wizz Fest. Gestroomlijnde gitaar partijen, die je een ware krop in de keel bezorgen. Drumsalvo's die ons hart diep raken en de stem van Andy die ons de ultieme 'doodsteek' gaf om ons compleet over de streep te trekken. Het is net dus die technisch hoogstaande manier van spelen, combineren met een soort gedrevenheid die we terugvinden bij jonge wolven in het vak, die nog alles moeten bewijzen. Dat ervoor zorgt dat Vicious Nature een meer dan overtuigende set neerzette. Meteen kregen we zo een optreden voorgeschoteld waarbij we met een flits terug in de wilde jaren '80 belande. Een gevoel dat we nog meerdere keren zouden krijgen op deze avond. Maar dat deze band ook zichzelf heeft heruitgevonden in een gloednieuw concept, waarvan we in de toekomst nog heel veel moois mogen verwachten.
We zien al uit naar menig platenwerk in de nabije toekomst. Nu ze een samenwerking zijn aangegaan met Bearded Monkey Management & Promotions, zal dat laatste waarschijnlijk een kwestie van tijd zijn.
Knock Out Kaine:
Knock Out Kaine zien er uit alsof ze recht uit de jaren '80 of eind jaren '70 komen, maar de band is pas ontstaan in 2009. Hun debuut album brachten Knock Out Kaine uit in 2012. House of Sins. Deze plaat kreeg opvallend goede recensies, er waren in sommige recensies ook verwijzingen naar bijvoorbeeld Guns N' Roses. Via het label Rocksector Records bracht de band vorig jaar hun tweede plaat op de markt Rise of the Electric Jester. Op Wizz Fest kwamen deze heren vooral hun gloednieuwe EP voorstellen Cruel Britannia
Uiteraard zou de band op Wizz Fest voldoende grasduinen doorheen hun vorige platen, in combinatie met die gloednieuwe nummers. Knock Out Kaine deden ons live, puur muzikaal toch, inderdaad wat denken aan bijvoorbeeld voornoemde Guns N' Roses. Maar ook de sound, en podiumact van bands als Steel Panther meenden we te herkennen. Dat was te danken aan de toch wel heel integrerende klederdracht, met bijvoorbeeld een frontman met een opvallende zonnebril. Maar ook de podiumact had iets tussen 'kitsch' en, laat ons maar zeggen, 'Glam' toestanden. Of toch in die richting. We waren echter vooral onder de indruk van de knetterende gitaar solo's. Vaak lang en uitgesponnen, maar het zorgde ervoor dat elk haartje op onze armen recht kwam te staan. Maar ook de oorverdovende drumsalvo's sloegen diepe gensters in onze ziel.
De bewegelijke frontman doet je met zijn mild ruwe, tot zelfs soulvolle stem, dan weer terugkeren naar dat ver verleden. Hij grijpt zijn publiek bovendien bij de keel, en heeft ook een heel charismatische uitstraling. Dit zorgt ervoor dat je, of je nu houdt van deze soort metal of niet, stevig begint te headbangen en elke songtekst wil meebrullen.
Daardoor ontpoppen Knock Out Kaine zich live dan ook tot een solide hardrock band die goed hebben geluisterd naar hun helden uit een ver verleden, maar net als voornoemde Steel Panther steken Knock Out Kaine hun muziek in een gloednieuw kleedje, waardoor het niet gedateerd klinkt. Feestje verzekerd met deze heren!
Absolva Acoustic
Helaas kon Wizz Wizzard door het gevecht tegen kanker, dat hun sympathieke frontman - en organisator van dit festival - onlangs is aangegaan niet aantreden op deze avond. Toen hij tijdens het aantreden van Absolva Acoustic even in de coulissen verscheen werd zijn naam luidkeels gescandeerd, wat zorgde voor een waar kippenvelmoment en meteen een mooie ode aan Wizz. Die we langs deze weg veel sterkte toewensen, en een spoedig herstel.
Chris Appleton & Luke Appleton zouden uitvoerig grasduinen doorheen songs van o.a. Fury UK tot Iced Earth. Ze brachten die songs in een akoestische setting, waarbij je aanvoelde dat deze heren zowel vocaal als instrumentaal op heel hoogstaand niveau staan te spelen. Gezien hun staat van dienst niet verwonderlijk. Maar als songs akoestisch dezelfde impact op een mens hebben, als met een complete band en hulp van 'elektrische toestanden tot drums' dan moet je heel sterk in je schoenen staan.
Chris en Luke hadden daar duidelijk niet de minste moeite mee, en zorgden met deze akoestische set niet alleen dat iedereen stevig ging headbangen. Maar ook de songs werden als athems heel luidkeels mee gezongen. Bovendien kregen we telkens een adrenalinestoot tot het ene na het andere kippenvelmoment te verwerken. Met als klap op de vuurpijl een door iedereen heel luidkeels meegezongen Mama, I'm coming Home van Ozzy Osbourne. waarbij we een krop in de keel kregen en weer een traantje weg pinkten, indrukwekkend.
Killer:
Naast Ostrogoth is er nog één Belgische band uit de jaren '80 waarop we heel trots mogen zijn in ons landje. Killer ontstonden medio 1980. Met vallen en opstaan heeft deze band doorheen de jaren hun ijzersterke reputatie, zowel live als op plaat, voldoende weten te bewijzen. De erkenning voor een schitterende carrière is er echter nooit echt gekomen. Moesten het een Amerikaanse of Engelse band zijn geweest, waren ze ondertussen wereldberoemd. Maar goed...
Killer bestaan tegenwoordig uit: Paul Van Camp (zang/gitaar), Ivan Opdebeeck (drums) en Ian Anthony (zang & bas). Van de originele line-up schiet dus enkel Paul nog over. Maar de twee andere leden hebben voldoende hun sporen verdiend, en Ian heeft genoeg connecties binnen Killer - hij is al jarenlang bevriend met de band en speelt basgitaar bij BLACKJACK (Paul "Shorty's" coverband). We geven eerlijk toe dat we in eerste instantie hadden gevreesd voor een eerder routineuze set van een band die teert op oude successen, maar niets was minder waar. Deze drie heren betraden het podium met een gretigheid van jonge wolven, en schoten de ene vuurbal na de andere op het publiek af. De fans ging zelfs over tot menig moshpit - de eerste op deze avond.
Maar vooral bleek Killer nog steeds hun ijzersterke live reputatie stevig overeind staan. Vanaf de eerste gitaar riff en drumsalvo legden het trio de lat heel hoog. Die ene salvo was nog maar net verwerkt of daar kregen we een volgende over ons heen. Bovendien is Paul nog steeds een heel charismatische frontman, die het publiek met het grootste gemak uit zijn hand doet eten.
Uiteraard moeten beide andere muzikanten niet onderdoen voor hun frontman. Drummer Van slaat gensters uit zijn drumstel, en pompt daardoor het ritme naar een ongekende hoogtepunt. Basgitarist Ian stuift als een bezeten over het podium en gaat zelfs het publiek gewoon een bezoekje brengen, door middel van een wandeling doorheen de zaal. Om maar te zeggen, Killer knallen met die typische Power Metal, met NWOBHM invloeden, nog steeds even hard als in die wilde jaren '80 en dat is een grote verdienste voor een band die toch heel wat problemen heeft moeten doorspartelen, en af te rekenen had met allerlei tegenslagen.
We kregen geen tijd om tot rust te komen, als een bulldozer denderde de band over onze hoofden heen, om ons daarna verweesd achter te laten. Uiteraard slepen deze artiesten een jarenlange spelervaring met zich mee, ze stralen dat dan ook uit. Maar vooral blijkt Killer dus nog steeds met een jonge vurigheid en spontaniteit ons, en vele aanhoorders, compleet over de streep te trekken. Meteen Het hoogtepunt van deze avond, ondanks de keigoede concerten die we al hadden gezien. En dan moesten de twee headliners nog komen.
Absolva:
Moeilijk voor Absolva om dit heel hoge niveau te evenaren? Nu, deze band heeft ons vorig jaar tot twee keer toe bewezen heel diepe gensters in ons metalhart en ziel te kunnen slaan. Puur technisch spelen deze vier heren op heel hoog niveau, maar ook nu is er weer die gretigheid en dat spelplezier dat elk van hen op het podium plegen uit te stralen, dat ervoor zorgt dat ook nu weer het dak er geheel af gaat. Ook op Wizz Fest hebben ze aan die hoogstaande verwachtingen volledig voldaan.
Het blijkbaar aangeboren charisma van Chris Appleton, de duivelse drumsalvo's van imposante verschijning Martin McNee. De snoeiharde solo's van Karl Schramm (bas) en Luke Appleton (Gitaar) zijn een ware streling voor het oor. De kruisbestuiving tussen deze vier artiesten zorgt voor een magische sfeer die ons de ene na de andere adrenaline stoot lijkt te bezorgen. Absolva drijven eveneens dat spelniveau naar een ongekende hoogte, maar blijven toch een zekere spontaniteit uitstralen waardoor we geen routineuze set krijgen. Maar een technisch heel hoogstaande, waarbij je als luisteraar van begin tot einde over blijkt te gaan tot headbangen tot je nekspieren ervan pijn dreigen te doen.
Ook nu kunnen we weer herhalen wat we over vorige optredens van deze band hebben geschreven: Absolva straalde dan ook de energie en het spelplezier uit van jonge wolven in het vak. Maar met een dosis ervaring van ouwe rotten. Daardoor kregen we zowel instrumentaal, als vocaal een set waar gensters werden geslagen. Zonder meer blijft Absolva, zoals we reeds hebben aangehaald, op een technisch heel hoogstaande manier. Ons telkens opnieuw te bewijzen dat ze het soort hardrock en metal brengen vanuit het hart en de ziel van die muziekstijl.
Blaze Bayley
Als begeleidingsband van Blaze Bayley (ex-Iron Maiden), maar tevens een begenadigde solo artiest. Zorgden Absolva ervoor dat ook de afsluiter van het festival een knaller van jewelste zou worden. Alles kwam wat traag op gang, maar voortgestuwd door de knetterende gitaarsalvo's van de begenadigde gitaristen van Absalvo, en de razende drumsalvo's van de drummer van deze band, ging de set in een stijgende lijn. Dat Bayley een begenadigde solo artiest is bewees hij bovendien met een gloednieuwe plaat Entanglement Highlights. Uit deze plaat werd uitvoerige gegrasduind. Zo bleken de nieuwe songs nu reeds te staan als een huis, en niet te moeten onderdoen voor vroeger kleppers en top albums van deze artiest.
Uiteraard beschikt Blaze Bayley over een loepzuiver en vrij unieke stem, zo typisch aan het heavy metal genre. Waardoor de man, gedragen door zijn heel sterke begeleidingsband, vol vertrouwen gewoon zijn ding kan doen. Ook beschikt hij eveneens over dat eerder genoemde aangeboren charisma. Bovendien sleept hij een dosis ervaring met zijn mee, waardoor hij verdomd goed weet hoe een publiek te bespelen. Voldoende ingrediënten om ervoor te zorgen dat iedereen over de streep zou moeten getrokken worden.
Al lukte dit dus in eerste instantie moeizaam, naarmate de set vorderde gingen steeds meer mensen compleet mee in de maalstroom. Vooral naar het midden van de set toe, toen drummer McNee nog maar zijn drumkunsten mocht tonen. Het drumstel oogde al even imposant als de drummer zelf. Zijn knallende salvo's klinken als kanonschoten die elk moment de zaal konden doen ontploffen. Ontploffen? Dat deed het zeker toen gitarist Chris en Bassist Karl daarop inpikten en een met een verschroeiende solo. De paar twijfels die we hadden definitief naar de vuilnisbak door verwezen. Aangespoord door het steeds wilder wordend publiek, vieren ze de teugels nog maar eens tot een ongekende hoogte. Blaze Bayley probeerde hen tevergeefs, bij wijze van grap, hen te stoppen. Wat zorgde voor nog meer hilariteit. Maar was vooral Bayley onder de indruk van zijn muzikanten, en zetten hen daarop uitgebreid in de bloemetjes.
Dit concert was daardoor naar een kookpunt gestegen, waardoor er plots niets mis meer kon gaan. Er werden diepe gensters geslagen, potten gebroken en daken gingen er volledig af tot de climax naar het einde toe. De kers op de taart kwam inderdaad met een waanzinnige versie van Fear of The Dark van Iron Maiden. De fans werden volledig wild, ook nu weer ontstond er een ware mosh pit. Maar vooral werd die song gebracht met dezelfde vurigheid waarmee Iron Maiden die brengt, waardoor ook wij hard de teksten mee brulden, uiteindelijk compleet murw werden geslagen.
We kunnen dan ook besluiten. Als er één band is die ervoor heeft gezorgd dat Wizz Fest 2016 een topeditie is geworden dan is het zeker Absolva. Niet alleen door hun regulaire en akoestische set zo zou blijken. Want ook als begeleidingsband van een topartiest als Blaze Bayley haalden deze band alles, maar dan ook alles, uit de kast om dit feest tot een ongekende hoog niveau te stuwen. Tot volgend jaar!
