Hoewel Startosphere - ofwel Ronald Mariën - reeds in de jaren '90 heel actief was binnen de muziekwereld, heeft deze begenadigde artiest pas heel recent een nieuwe bladzijde omgedraaid in zijn carrière, wat resulteerde in alvast heel knappe albums zoals Aftermath en Closure die beiden in 2015 op de markt werden gebracht. Ronald is vooral gedreven in het brengen van indrukwekkende drones, die een mens diep raken. Met deze derde plaat Rise onder de arm krijgen we een kruisbestuiving te horen tussen drones, ambient klanken en pure postrock. Onze bevindingen:
De openingsong Melancholy heeft zijn naam niet gestolen. We voelen ons langzaam wegdrijven door de heel melancholische klanken. Gaande van diepgaande drones en vooral ambient invloeden voelen we als het ware een pure rust over ons neerdalen. Hoewel het een donkere melancholie blijkt te zijn, is het niet zo dat Rise de depressieve kant op gaat. Stratosphere raakt met zijn muziek een gevoelige snaar, maar laat je binnen weemoedige klanken vooral tot volstrekte 'zen' komen en dat is wellicht nog de grootste verdienste van deze klasse artiest.
Dream, Hypnotic zijn nog twee voorbeelden van lang uitgesponnen trips, ze hebben beide een duurtijd van meer dan acht minuten, doorheen adembenemende mooie landschappen. Hier worden geen oorverdovende drones op ons los gelaten, die trommelvliezen doen barsten, maar verfijnde ambient klanken die eerder een rustgevende invloed op hersens, hart en ziel lijken te hebben. Op zich profileert Stratosphere zich dan ook in een meester in hypnotiserende klanken voort te brengen, waarbij je als mens tot geen normaal maar volstrekte onaardse rust lijkt te komen. Zonder echter diezelfde luisteraar in slaap te wiegen, wel integendeel.
Waar vinden we de postrock invloeden dan, horen we jullie al vragen? Die vinden we terug in de opbouw van de songs, naar een diepe en onaardse mooie climax. een gegeven dat we inderdaad bij het postrock genre voortdurend tegen komen. Waardoor Stratosphere zijn muziek niet kan bestempeld worden als puur ambient, wel integendeel. Luister maar naar Enmity dat heel langzaam, haast in verstilde sfeer, begint maar langzaam naar een absoluut hoogtepunt lijkt te worden gedreven. Maar telkens het hart van de luisteraar diep, heel diep raakt. Tot we bij de uiteindelijke climax ons volledig voelen wegdrijven, ver weg van deze harde realiteit.
We schreven het reeds eerder, Ronald is een ware meester in met zijn muziek de aanhoorder compleet te hypnotiseren. Dat doet hij telkens op een subtiel en onwaarschijnlijk magische wijze. Waardoor we zonder meer deze muziek voelen tot het diepste van onze genen. Bij het sluiten van de ogen drijven we dan ook hoog boven de wolken over bergen en weidse landschappen, omgeven door de puurheid van de natuur. Ook bij de volgende nummers, ze hebben allemaal een duurtijd van iets meer dan acht minuten, krijgen we datzelfde weemoedige, warme gevoel vanbinnen. desolation , duality hebben telkens die langzame, hartverscheurende opbouw naar een ultieme climax die harten sneller doet slaan en ons in een tranen van geluk doet belanden.
We kunnen dan ook besluiten: Stratosphere slaagt er met Rise in ons in een staat van opperste vervoering te brengen, en dat zonder gebruik te maken van geestenverruimende middelen. Maar enkel door het aanbieden van hemelse mooie drones en soundscapes, die een opperst geluk over een mens doen neerdalen die met geen woorden is te omschrijven. Om ons uiteindelijk te doen ontwaken in een onaardse, magische mooie omgeving, waar enkel de subtiele klanken van vogels in de lucht de 'rust' verstoren.
Tracklist:
1. melancoly
2. dream
3. hypnotic
4. enmity
5. desolation
6. duality
7. explore
