Clouseau + Frimout - Zomerfestival Buggenhout : 23/07/2016

Review:Concerten
  Erik Vandamme    25 juli 2016

In het weekend van 22 & 23 juli ging er een heel leuk festival door in het pittoreske Buggenhout nabij Baasrode (Dendermonde). Zomerfestival Buggenhout.  Met op vrijdag Christoff, De Romeo's en Steven Tielens. De organisatie wist ons te vertellen dat er vrijdag 22 juli circa 500 a 600 muziekfans waren komen opdagen. De sfeer was bij alle drie de concerten heel feestelijk, waarbij vooral Christoff op heel wat bijval kon rekenen. Maar ook Steven en De Romeo's vielen zeker in de smaak. Na deze heel sfeervolle vrijdag, was het op zaterdag uitzien naar de absolute headliner van het tweedaagse festival. Clouseau. Er zouden circa 1000 man komen opdagen voor dit toch wel unieke concert in een intieme omgeving, van een band die normaal een sportpaleis kan uitverkopen. De verwachtingen waren hooggespannen, er ging naderhand een zucht van verlichting doorheen de organisatie omdat alles zo vlot was verlopen. Wij waren er op zaterdag ook bij, ons verslag:


Frimout:

Bij Frimout, die het voorprogramma mochten verzorgen, stond de festivalweide al goed gevuld. De intimistische sfeer die werd geschapen paste perfect in het concept dat deze band weet aan te bieden. Muzikaal zou je kunnen stellen dat Frimout lijkt te schipperen tussen kleinkunst - in de brede zin van dat woord weliswaar - en pure onversneden Nederpop. Het publiek kwam echter duidelijk enkel en alleen voor Clouseau, maar toch slaagde de band er wonderwel in vele handen in de lucht te krijgen en mensen aan te zetten tot het plaatsen van een dansje.

De grote sterkte van Frimout is variatie, in de eveneens brede zin van dat woord. Dit is niet de verdienste van één lid, maar van de kruisbestuivingen tussen alle verschillende elementen binnen de band. Uiteraard kan je niet voorbij aan de charismatische uitstraling van zanger Stef Willems, die als een ware klasse entertainer het publiek uit zijn hand doet eten. Maar bovendien geen moment onbenut laat om zijn mede bandleden in de 'picture' te zetten. Naast Stef zijn prestaties waren we ook onder de indruk van de wondermooie stem van zangeres Elien Boermans, wiens inbreng ervoor zorgde dat het niveau zelfs een paar treden de hoogte in leek te gaan. Naast de perfecte vocale aankleding, kunnen we echter ook niet voorbij aan de aanstekelijke gitaar riffs van Dave Elli, knappe baslijnen van Moreno Claes en de mokerslagen van drummer Matthias Fransen.

Echter één van de mooiste, meest beklijvende momenten kregen we toen toetsenist Jan Beyen magische klanken uit zijn instrument toverde bij een ingetogen song Paradijs Een ode aan een overleden vriend van Stef. Waarbij we met de krop in de keel, een traan wegpinkten. Op zulke momenten zou je een speld moeten horen vallen van intensief genot. Helaas had een groot deel van het publiek daar geen gehoor naar, en stond gewoon verder te keuvelen alsof we in een praatcafé stonden. Heel jammer, maar wijzelf genoten met volle teugen en lieten deze toch wel heel treurige song midden in de set, tot diep in ons hart doordringen. Alsof we de pijn die Stef nog steeds moet voelen bij dit verlies, wel degelijk ook meevoelden. Indrukwekkend!

We zeiden het al eerder, de grote sterkte van Frimout is variatie brengen. Na deze heel mooie en beklijvende song, was het weer tijd om de teugels te vieren en de dansschoenen aan te trekken, en daar hadden de aanwezigen dan weer wel zin in. Naarmate de set vorderde - de band speelde toch een goed uur en half - leek het publiek dan ook meer en meer mee te gaan in de maalstroom van knappe songs die de band op hen afschoot. Om uiteindelijk hen een daverend applaus te geven, dat ze al vanaf het begin verdienden.

Kortom: Frimout legde de lat vanaf het begin enorm hoog, en lieten ons meedrijven over golven van indrukwekkende mooie Nederpop met een vette knipoog naar onversneden kleinkunst. Soms zorgde dit voor een golf van kippenvelmomenten, anderzijds gingen we stevig aan het dansen en feesten. Maar telkens bleek deze band vooral de ene verrassing na de andere uit hun hoed te toveren. Daarvoor is bovendien elke schakel binnen deze band even belangrijk, om tot een magisch geheel te komen. We hebben op zomerfestival Buggenhout trouwens ook , exclusief, enkele nieuwe songs mogen horen uit hun debuutplaat, die in 2017 zou verschijnen. We kunnen nu al stellen, op basis van wat we hier hebben gehoord, dat 2017 een doorbraak jaar zal worden - of zou moeten worden  -voor deze top band. Bovendien vieren ze hun vijf jaar bestaan, wat ook zal zorgen voor menig concerten in uw buurt.

Houdt hun website in het oog: http://www.frimout-band.be/

Clouseau:

Voorprogramma's die de headliner overklassen? We komen het zelden tegen. Maar niet getreurd, Clouseau deden er zowaar nog een schepje bovenop. Nu, ik geef het eerlijk toe, het zijn vooral de ingetogen songs - waarbij Koen Wauters zijn stem enorm breekbaar je de tranen in de ogen bezorgd. Die me het meest kunnen bekoren. Ook de instrumentale aankleding trekt me telkens weer over de streep, dankzij de samensmelting van talentvolle artiesten uit de Vlaamse muziekwereld, die hun instrumenten bespelen op een meer dan hoogstaand niveau. Stef van Frimout gaf het al aan Clouseau is niet alleen een band die bestaat uit klasse artiesten, maar bovendien zijn ze na al die jaren nog steeds één voor één super sympathieke mensen gebleven die hun publiek met respect behandelen. En medemuzikanten eveneens.

Dat laatste blijkt ook voldoende als we Kris Wauter spotten terwijl hij in het publiek staat de genieten van het voorprogramma, en na het optreden fijn staat te keuvelen met Stef voor zelf het podium op te gaan. Maar ook het publiek 'omarmen' is er deze keer weer uitvoerig bij. Zo is er in het publiek een meisje die gaat trouwen en als laatste verzoek voor haar huwelijk wil dansen met Clouseau. De monden vallen open als deze jongedame, eens op het podium - in tegenstelling tot wat doorgaans gebeurd - niet haar interesse toont voor Koen maar voor Kris. In elk geval krijgt deze jongedame wat ze verlangt, dansen met clouseau voor ze in het huwelijk treedt. Het zorgt voor één van het meest hartverwarmende - maar zeker niet het enige - moment tijdens het aantreden op Zomerfestival Buggenhout.

Binnen de set zaten er veel songs uit de recente plaat Clouseau Danst. Hoewel die zeker niet moeten onderdoen voor de bekende kleppers van de band, waren het toch de oudere songs die het publiek het meest konden bekoren. Ook Clouseau slaagt erin een bonte variatie aan te bieden. Wederom kregen we de tranen in de ogen van een wondermooi gebrachte Domino waar Koen zijn eerder genoemde breekbare stem ons een ware krop in de keel bezorgde. Tot kippenvelmomenten, en een traan wegpinken deden we. Met de ogen gesloten voelden we ons dan ook wegdrijven naar een heel andere wereld. Het blijft één van de meest indrukwekkende Clouseau songs ooit, die eens op het podium gebracht - ook medio 2016 - ons nog steeds in diepe ontroering weten te brengen.

Eveneens bleek eens te meer dat Clouseau veel meer is dan Koen Wauters. Hoewel deze charismatische frontman telkens de aandacht naar zich weet toe te trekken. Hij doet zijn uiterste best om zijn medebandleden in de bloemetjes te zetten. We waren dan ook onder de indruk van de meer dan beklijvende gitaar riffs van Tom Lodewyckx & Eric Melaerts. Die beiden eens te meer bewezen op een eenzame hoogte te staan wat gitaristen in Vlaanderen betreft. Maar ook Kris Wauters blijkt een meer dan begenadigde instrumentalist te zijn, tot zanger. Zowel op keyboard als op gitaar weet hij grote gensters te slaan in ons hart. Bovendien was er de indrukwekkende inbreng van blazers, saxofoon en trompet binnen het geheel. Telkens weer zorgde die inbreng voor een magisch mooi en onvergetelijk moment. Elk haartje op onze armen kwam recht te staan. Bij elk gitaar en drum aanslag, tot trompet of saxofoon geluid.

Clouseau is een band die vooral verdomd goed weet hoe ze hun publiek moeten bespelen, daarom zorgen ze ervoor dat we niet in slaap worden gewiegd na een paar heel trage nummers. Want plots staan we weer op de dansvloer te schreeuwen bij Anne of bouwen een feestje bij Ik, jij , hij of zij.. iedereen heeft iemand nodig . Dat door iedere aanwezige van voor naar achter wordt meegebruld. Zonder meer zorgt Clouseau voor een feestelijke stemming waar iedereen, jong en oud , zich kan in vinden. Deze band wordt vaak op hoongelach ontvangen, maar als je circa 8 keer het sportpaleis kan uitverkopen? Als je ook in een intieme omgeving een show brengt alsof je staat te spelen voor 20 000 mensen en iedereen het gevoel geeft erbij te horen? Wie zijn wij dan om te klagen en te zeuren?

Onze eindconclusie: Zonder meer bewijst Clouseau,  na al die jaren ,nog steeds jong en oud te kunnen bekoren. En bovendien een show neer te zetten waarbij we niet alleen met een brede glimlach het festivalterrein verlaten, maar ook met een meer dan gelukzalig gevoel vanbinnen. Meer hebben we dan niet nodig om over de streep te worden getrokken.