Na drie dagen wandelen door de woestijn langs landschappen van riffs en andere doom, viel op dat telkens een typische stoner- of doomband van jetje gaf, de betreffende zaal overvol stond. Maar ook de buitenbeentjes konden op de nodige bijval rekenen, zij het betrekkelijk minder. Desondanks was ook deze editie van Desertfest opnieuw een voorbeeld van hoe muziek gelijkgestemde zielen verenigt en dus een genot voor de liefhebber. Desertfest sloot deze editie af met een feestje, eentje waarbij voodoo, psychedelica en Afrikaans getinte danspassen de plak voerden. Maar ook daarvoor gebeurde er nog van alles.
Op de laatste festivaldag hadden we niet gedacht dat er veel volk zou komen opdagen rond een uur of drie in de namiddag. Uiteraard, het festival was ondertussen uitverkocht, was het ook niet zo dat de zalen overvol waren gelopen op dit uur. Maar Dorre kregen toch al een goed gevulde Canyon Stage voor zich, en dat is een hele prestatie. Deze, uit Leuven afkomstige, Doom-stoner/sludge band brengen begin november een split EP uit met de Deense band Bethmoora. Ze ontstonden in 2008, maar waren volgens onze bronnen, tot op heden al tevreden met één optreden per jaar. Echter zorgde de vraag naar meer ervoor dat de heren de teugels gingen vieren en de lat wat hoger leggen.
Wij zijn enorm blij dat ze deze beslissing hebben genomen. Want we hier op desertfest zagen was een groep getalenteerde muzikanten, die de ene riff na het andere knetterende huzarenstuk uit hun instrumenten haalden. Waardoor we als aanhoorder, met open mond vol bewondering, al zo vroeg in de namiddag een kippenvelmoment beleefden. Dorre brengen de soort instrumentale muziek waardoor wij ooit fan zijn geworden van bijvoorbeeld postrock. De ultieme climax naar een hoogtepunt toe, dat we ook bij dat genre waarnemen, brengen ook Dorre naar voor.
Wat er dan weer voor zorgt, dat we geen routineuze set te verwerken krijgen, waarbij alles op diezelfde lijn ligt. Integendeel. Naast de technisch hoogstaande manier van spelen, spreken de heren hun publiek ook aan. Interactie, gitaar riffs die je hart raken en aan de ribben blijven kleven? Als we op Desertfest enkele ontdekkingen hebben gedaan, binnen het sludge en stoner tot doom gebeuren. Dan mogen we Dorre daar ook aan toevoegen. We kunnen nu al niet wachten om deze muziek op schijf te mogen aanhoren.
De Brusselse band Moaning Cities mochten de desertstage openen op deze derde festivaldag. Met hun combinatie tussen Fuzz gitaar lijnen, blues elementen en psychedelica zorgden ze voor een bedwelmend sfeertje. Dankzij een meeslepende instrumentale aankleding, vocalen die snaren raken tot hypnotiseren. Voelden we een gelukzalige rust over ons neerdalen. Geen geluidsmuren werden afgebroken, maar zielen tot complete 'zen' brengen was er wel degelijk bij. Begrijp ons niet verkeerd, in slaap werden we ook niet gewiegd door Moaning Cities. Binnen de set zat genoeg variatie, waardoor we ons vooral voelden wegzweven over de verre woestijnvlaktes, ver weg van de vaak harde realiteit.
Net dit is nog het grootste pluspunt bij dit optreden van Moaning Cities. Een magisch mooie kruisbestuiving tussen een lekker meeslepende instrumentale inbreng, waarbij de combinatie tussen de betere Blues en psychedelica het meest opvalt. Met een zachte, bedwelmende stemmen van Valerian Meunier en zijn zus Juliette Meunier, als ultieme kers op de taart. Nog zo een kruisbestuiving die ons hart diep raakt. Al deze elementen zorgen ervoor dat we met Moaning Cities een deugddoende, rustgevende psychedelische trip beleven waardoor we weer eens de harde realiteit buiten compleet kunnen vergeten.
De uit Eindhoven, Nederland, afkomstige band Komatsu worden in menig biografie omschreven als sludge/stoner rock band. Uiteraard klopt die stelling volkomen, maar wij meenden toch ook enkele 'grunge' invloeden te herkennen binnen het geheel. En dat is als compliment bedoeld. In elk geval waren de verwachtingen, gezien de uitermate goede recensies die we lezen over deze Nederlandse band, heel hoog gespannen.
Wij houden nu eenmaal van bands die het tempo aanhouden, hun fans bij het nekvel grijpen en meenemen op een wilde trip doorheen die woestijnlandschappen. Komatsu drijven telkens dat tempo op naar een ultiem hoogtepunt, en leggen de lat daarbij enorm hoog. We kunnen ook niet voorbij aan de technisch uiterst hoogstaande manier van spelen, en het betere stoner werk dat we voorgeschoteld krijgen. Toch menen we in een vlaag van 'herkenning' vaak elementen terug te vinden in hun muziek, die we ook waarnamen bij de heel vroege Grunge die bands als Soundgarden bijvoorbeeld naar voor bracht, medio jaren '90. Vandaar het 'Grunge' gevoel binnen het stoner rock aanbod. Wat dan weer op wijst dat deze Nederlandse band veel meer in hun mars hebben dan een zoveelste stoner rock bandje in een lange rij te gaan worden.
Variatie, loeiende gitaar riffs, knallende drumsalvo's en rauwe vocalen die de luisteraar doen headbangen tot de vroege uurtjes. In een notendop hoe dit concert van Komatsu aanvoelde. Deze wilde rit doorheen dorre vlaktes, deed deugd aan oren en hart. Binnen de 'desert' sfeer, waarbij de gitaar toch nog steeds centraal staat, heeft Komatsu aan deze hoogstaande verwachtingen compleet voldaan, is onze eindconclusie.
Het Duitse gezelschap Earth Ship doen ons wegzakken in een gezellig doomsfeertje, en bewijzen dat 'the power of the riff' nog steeds kan zorgen voor meerdere ultieme adrenalinestoten. Of hoe, een eenvoudige aankleding van gitaar - vocalen en percussie, kan zorgen voor een ware golf van ultieme kippenvelmomenten, zonder weerga. Earth Ship brengen een dynamische set, waarbij gensters worden geslagen in ons hart en hebben daarbij geen grote woorden of gebaren nodig. Binnen het geheel valt ons vooral de rauwe, vaak schreeuwende stem van frontman Jan Ober. Die met zijn hoogstaande stembereik elk haartje op onze armen doet rechtstaan, van puur innerlijk genot.
Binnen het geheel van typische stoner/sludge en doom zorgen Earth Ship vooral voor een atmosferische omkadering, waardoor je als aanhoorder niet anders kan dan meedrijven over deze wilde trip. Riff na Riff halen deze band boven, het onderste uit de kan halen en knallen tot het einde. Om uiteindelijk iedere aanhoorder compleet murw te slaan. Zoveel keer voorgedaan, en wellicht daarom niet origineel meer. Maar eerlijk en oprecht , vanuit het hart gebracht en doordrongen van rauwheid. Dat zorgt ervoor, dat ook wij compleet overslag zijn gegaan door dit aantreden van deze Duitsers op desertfest.
Binnen de aanbod van stoner, sludge en doom. Maar vooral dat de gitaar een centrale plaats krijgt toebedeeld binnen het geheel, hoort ook postrock met die typische climax naar boven toe. Op dit festival compleet thuis. My Sleeping Karma konden dan ook op heel wat bijval rekenen, de grote zaal - desert stage - stond dan ook goed gevuld op deze late namiddag voor deze typische postrock band, die hun muziek steeds brengen vanuit het hart van die muziekstijl. En daardoor telkens de gevoelige snaar weten te raken. Vernieuwend of uniek zijn deze heren niet, dat geven we toe. Maar dankzij de eerlijke aanpak, en telkens de intensiviteit tot een ultiem hoogtepunt te drijven, kregen we ook nu weer een ware orgasme van kippenvelmomenten te verwerken. Bovendien, en dat was ons al drie dagen opgevallen, zorgt de uiterst vakkundige visuele effecten tijdens dit concert ervoor dat het niveau tot een hemelse hoogte wordt gedreven. De magie tussen visuele effecten, en typische postrock van My Sleeping Karma trekken ons dus ook nu weer, compleet over de streep.
Zowel op plaat als live stellen we ook nu weer vast. De muziek van My Sleeping Karma dien je vooral te beluisteren met een open geest en het verstand op nul. Dus niet alleen met je gehoor. Muziek die je vooral, moet 'voelen' om ze echt te begrijpen, is dan ook de rode draad doorheen een optreden van deze band. Binnen het instrumentale genre komen we frequent parels tegen die helaas niet genoeg in de schijnwerpers staan. My Sleeping Karma bewees door dit magische, intensieve optreden - zoals we dat van hen gewoon zijn ondertussen - dat het niet hoeft onder te doen voor de grote namen in het instrumentale en psychedelische stoner en progressieve muziekgenre. Waaruit we kunnen besluiten, dat ze hun plaats op deze affiche boordevol stoner rock, meer dan hebben verdiend.
Je hebt zo van die typische live bands, wiens knallende en verscheurende muziek, pas 'op het podium' echt tot leven lijkt te komen. Toen we Black Swarm, in het voorprogramma van La Muerte, aan het werk zagen in De Casino te Sint-Niklaas eerder dit jaar waren we vooral onder de indruk van de combinatie tussen beukende drumpartijen, knetterende alles verscheurende gitaar riffs. En die heel integrerende verschijning van eeuwige sympathieke reus Sam De Roeck. Die niet alleen over een hoge dosis charisma beschikt, maar ook verdomd goed weet hoe hij met bindteksten en zijn rauwe stem je een spiegel voor te houden. Gouden eerlijkheid, een grote dosis humor - zwart en wit gecombineerd met instrumentalisten die op heel hoogstaand niveau soleren, en je krijgt een onvergetelijk concert waardoor daken eraf gaan.
Black Swarm speelden een thuismatch, ze hadden hun fans meegebracht. Maar dat staat niet garant voor succes, integendeel uw eigen fans zijn vaak nog het meest kritisch als het erop aankomt. Nu, daarmee gaat Sam en zijn kornuiten zonder enig probleem om. Meteen met de deur in huis vallen, en de aanwezigen haast letterlijk bij het nekvel grijpen zorgt ervoor dat we hier een knallend, alles omvattende rock feestje voorgeschoteld kregen. Uiteraard waren we onder de indruk van die hartverscheurende solo's van Michael Steenhoudt - die zijn jarenlange ervaring weet te combineren met jeugdige spontaniteit - de riffs van Niels Larsen - wiens uitstraling een streling is voor oor en oog. Uiteraard lieten de drumsalvo's van Karel Coppieters een enorme indruk op ons na. Met alle respect dus voor die sublieme instrumentale aankleding.
Maar het was vooral dus die stem en uitstraling van sam, die ons weer compleet over de streep trok. Hij sprak zijn publiek niet alleen aan, maar vaak zette hij de aanwezige een spiegel voor, verkondigde zijn mening over het festival en de bands die aantraden, en kreeg daardoor de handen op elkaar - we pinkten zelfs een traantje weg geven we toe. Bovendien ging hij, toen een moshpit leek te ontstaan, gewoon lekker meedoen. Om maar te zeggen, deze sympathieke beer van een man, is een performer die je hart raakt, niet alleen door zijn stem maar door zijn gehele uitstraling. Waardoor hij voor een band als Black Swarm een enorme meerwaarde kan genoemd worden binnen het geheel. De band heeft hun reputatie als ultieme live band ook op desertfest alle eer aangedaan. Het slagveld van flesjes water, water op de vloer en op het podium, bewezen dat hier een wervelende rock feestje was gebouwd.
We begrijpen het niet, maar ook op desertfest viel het enorm op. Ondanks alles, slagen La Muerte er niet in om een zaal compleet vol te laten lopen. Nochtans, La Muerte brengen dodelijke tot enorm aanstekelijke muziek, in verlengde van bands als bijvoorbeeld Birthday Party en dergelijke meer. Rauw, vuil en meedogenloos hard, dus. Bovendien zorgen ze telkens voor een heel duistere sfeer, met een dodelijke afloop. Ok, op desertfest viel de opkomst nog mee. Maar deze band verdient een compleet vol gelopen zaal. Snoeiharde gitaren, dreigende drumsalvo's en de integrerende verschijning van frontman Du Marias, gecombineerd met veelzeggende horror beelden. Dat zijn de gedoodverfde ingrediënten die La Muerte ons aanboden op desertfest.
De beelden, wellicht uit slechte B-films, passen bovendien perfect binnen datzelfde donkere en rauwe geheel dat La Muerte willen aanbieden. De band doet bovendien niet aan interactie, dat bleek in het verleden, en laat de muziek voor zich spreken. Ook nu was dit weer het geval. Met als onderwerp ''de dood komt, soms snel of traag, maar ze komt'' krijgen we een ware Horror concert voorgeschoteld, met alles erop en eraan. Tot brandende kaarsen nabij een doodshoofd, erbovenop. Waarbij je als aanhoorder wordt meegedreven tot een staat van pure waanzin.
De muziek van La Muerte is moeilijk te doorgronden, en dat is misschien de reden waarom een ruim publiek moeilijk overslag gaat. Maar wij en alle aanwezigen met ons, werden weer compleet over de streep getrokken door deze duistere wervelwind die ons meesleurde naar de diepste en meest donkere gedachten van onze ziel.
We hadden het al aangegeven, telkens een typische pure stoner/blues of gitaarband, in de brede zin van het woord, op het podium stond. Was de betreffende zaal compleet vol gelopen. Ook bij Lonely Kamel was dit het geval. De heren halen hun inspiratie bij grote acts uit de jaren '60 tot '70 binnen het Blues en aanverwante gebeuren, en dat hoor je ook. Maar Lonely Kamel klinken daardoor zeker en vast niet gedateerd, ze doen dat genre terug heropleven met een heel lekker catchy tot knallende set. Boordevol energieke uithalen, waarbij beeld van trips door verre woestijn landschappen, prompt weer komt opdagen.
Lonely Kamel doen de temperaturen dan ook naar een kookpunt stijgen in de zaal, met een stomende tot energieke set. Bovendien laten ze geen moment ongemoeid, om hun publiek aan te spreken en mee te laten drijven over de aanstekelijk klanken die ze uit hun instrumenten weten te toveren. De frontman van de band is een charismatische persoonlijkheid, maar beschikt bovendien over een stembereik waarbij die perfect past binnen het aanbod. Kortom, dit is ooit wel eens voorgedaan, maar als je de adrenaline door je adderen voelt stromen, en weer eens elk haartje op je armen voelt recht komen bij elke knetterende riff? Dan lijkt deze trip, met typische gitaar muziek in zijn meest pure vormen, meer dan geslaagd.
Langgerekte gitaar riffs die een verdovend effect hebben op uw geest en lichaam, dat gevoel wordt alleen maar versterkt door de klagende, meeslepende vocale aankleding. Dat zijn de gedoodverfde ingrediënten die Uncle Acid and the Deadbeats ons al jaren aanbieden. We verkeerden op desertfest in hogere sferen, dankzij die perfect kruisbestuiving tussen bedwelmende doom en knallende stoner rock elementen. De overvol gelopen grote zaal, genoot hiervan met volle teugen. Nochtans is de muziek van Uncle Acid and the Deadbeats, geen hapklare brok vlees. Hun platen hebben altijd wel een wat tijd nodig gehad om echt tot ons door te dringen.
We hebben op het festival al een paar reizen in de tijd ondernomen. Ook bij Uncle Acid and the Deadbeats bleek dit het geval. Hoewel het wat lijkt aan te voelen alsof alles diezelfde lijn uitgaat, is het de intensieve impact van eerder genoemde combinaties die je doet wegdrijven naar weer eens andere oorden. De combinatie tussen stoner, met elementen van doom tot psychedelica, zorgden er echter uiteindelijk voor dat we in die vervoering geraakten. De band maakt hierbij niet direct gebruik van een wall of sound, echt muren afbreken het is er niet bij. Eerder dompelen ze de aanhoorder in een bad van psychedelisch aanvoelende intensiviteit, waarbij je gewoon - met liefst van al het verstand op nul
Meeslepend, traag je keel toeknijpend lieten we ons door Uncle Acid and the Deadbeats, gewillig meevoeren naar plaatsen waar alles rozengeur en maneschijn lijkt te zijn. Het viel ons bovendien op dat de zaal tot het bittere einde overvol bleef staan, wat erop wijst dat alle aanwezigen deze psychedelische trip wel konden smaken. De eerder vernoemde, perfecte kruisbestuiving tussen bedwelmende doom, met knetterende stoner rock en psychedelische elementen heeft dus zijn werk gedaan. We waren dan ook bijzonder onder de indruk van deze deugddoende passage van Uncle Acid and the Deadbeats, op desertfest.
De band Scorpion Child uit Texas. Ze worden door sommige pers gezien als de nieuwe Led Zeppelin, wat ons ergens wel een vergezochte stelling blijkt te zijn. Maar bij het beluisteren van hun debuutalbum Scorpion Child medio 2014, konden we inderdaad niet voorbij aan die invloeden uit de jaren '70. Twee jaar later, op het podium van Desertfest krijgen we wederom reis in de tijd. Echter blijken Scorpion Child met alle respect voor die tijd van toen, deze muziek in een gloednieuw kleedje te steken. Het publiek was duidelijk iets te moe, om in deze trip nog 100% alles te geven, maar de band deed door middel van de nodige interactie en beklijvende riffs hun uiterste best om de aanwezigen te bekoren.
Het meest in het oog springende, naast de typische knetterende gitaar riffs, is de frontman Aryn Jonathan Black, die over een dosis charisma beschikt als de groten der aarde. Kortom kregen we hier een gezapig potje typische jaren '70 heavy metal voorgeschoteld, waarbij we ons nog één keer lieten onderdompelen in een sfeer boordevol lekker knetterende gitaar riffs, die aan de ribben blijven kleven.
Een terugkerende traditie op menig festivals: We sluiten af met een feestje. Dat doet Desertfest ook. Wij hebben de headliner Vodun en de afterparty echter gelaten voor wat het was, en besloten af te sluiten met een feestje boordevol Voodoo, Afrikaanse toestanden en een potje psychedelische muziek. Goat mogen dan wat een vreemde eend zijn in de bijt, ze kregen de zaal heel goed gevuld zo laat in de avond. Het was toch al na 23u op een zondagavond. De band is getooid in opvallende maskerade, en maakt gebruik van integrerende, voodoo aanvoelende klanken met een typische psychedelische ondertoon, waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn.
Deze verkleedpartijen zorgde vooral voor een lach op ons gezicht, nergens een dreigende ondertoon of donkere gevoelens. Hoewel hun muziek, op plaat, je toch ergens rillingen bezorgt. Ook op het podium is dat het geval, maar door die act krijg je ook wel een wat positief aanvoelend gevoel over je heen. Nog één laatste keer lieten we ons meedrijven op een psychedelische trip, met bezwerende frontvrouwen die met hun dansen en uithalen naar het publiek, ergens deden denken aan regendansers bij de indianenstammen. Diezelfde bezwerende sfeer, die we nog hadden ondervonden op desertfest, zorgde er ook nu weer voor dat de aanwezigen werden meegezogen naar een heel andere wereld. Een wereld waar het goed vertoeven was. Want ondanks hun wat donkere muziek, lijkt de zon telkens wel achter de wolken te schijnen. Een betere manier om dit wonderbaarlijk mooi festival in stijl af te sluiten? We konden het ons niet bedenken. Inderdaad, we sluiten af met een feestje. En wat voor één!
Met dank aan Bert Gysemans en daMusic voor het aangeleverde fotomateriaal
