Laten we eerst en vooral een misverstand uit de weg ruimen. Binnen de underground, is punk tot metal nog steeds springlevend. Meer nog, het valt ons telkens op dat een opvallend jong publiek afzakt naar evenementen uit die 'underground' scene. We zakten op zaterdag 29 oktober af naar Thrashtatic In Parts Part 2 in het jeugdhuis OHK te Oostende. Vooraleer we ons buigen over het verslag, toch even een woordje over deze toch bijzondere zaal. Dit is niet zomaar een jeugdhuis, maar voelt bij het binnentreden aan als één van die unieke clubs waar bands die nu groot zijn geworden, ooit de eerste stappen hebben gezet. De unieke graffiti op de muur, mooie en unieke zelfklevers bij het binnentreden van de zaal. Maar ook een ware zithoek, net aan de bar. Het zijn allemaal elementen die heel uitnodigend werken om deze pittoreske zaal OHK een bezoek te brengen. Check hun website zeker uit voor evenmensen in de toekomst: http://jeugdhuisohk.wixsite.com/jhohk. Dit terzijde, waren er uiteraard ook fijne concerten binnen, de naam zegt het zelf, Thrash metal gebeuren. Ons verslag:
DRS zijn een Oostendse Trash/punk hardcore band zonder scrupules. Het Oostendse DRS (Dr. Schnabel) ontstonden medio 2008 en hebben ondertussen al menig podium onveilig gemaakt. Ze stonden in 2014 in de preselectie van HUMO's rock rally. Waar ze een daverende indruk hebben nagelaten "Talent show" for a big Belgian magazine, they didn't expect this: lezen we daarover op hun facebook pagina. DRS brengt onvervalste, pure old school trash punk met vele streepjes hardcore, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. In 2015 kwam een EP uit 7" "Krank im kopf" Echter is DRS vooral een live band die de hoogdagen van de trash punk naar boven brengt. Dit schreven we in onze preview over deze band. Of DRS erin slaagde, dat dak er werkelijk te laten afgaan? We zouden het snel merken.
Binnen de kort en bondige set, gunden DRS, het publiek geen seconde rust. Totale Chaos op het podium, zou ervoor moeten zorgen dat voor het podium menig moshpits ontstaan. Hoewel de aanwezigen zichtbaar genoten van deze wervelwind over de hoofden heen, konden we ons echter niet van de indruk ontdoen dat de band het moeilijk had om iedereen compleet murw te slaan. Maar hun trash punk - zoals genoemd in menig biografie - ging er zeker in als zoete broodjes. Dit aantreden van DRS - Dr. Schnabel voelde vooral aan als een korte en hevige orkaan, die verwoestend uithaalde en alles om zich heen in een razend tempo kort en klein sloeg. We bleven dan ook wat verweesd achter, niet goed weten wat er net was gebeurd. Echter het dak er in een korte tijd compleet laten afgaan, daar slaagde DRS zonder enig probleem in.
Wat daarop volgde was een wervelstorm van een heel ander kaliber. Binnen een technisch hoogstaande omkadering, legde Suicide Attack de lat vanaf het begin enorm hoog. Zanger en gitarist Frans Swaters heeft zijn sporen binnen de scene al verdiend door o.a. met Stigma vijftien jaar lang de boel bij ons onveilig te maken. Frans is niet alleen een enorm begenadigde gitarist/zanger, hij spreekt zijn publiek ook aan. Hij laat zich bovendien ook omringen door al even begenadigde instrumentalisten binnen die scene. Artiesten zoals gitarist Eelco Klis, die bij Bestial Devastation het mooie weer maakt, en basgitarist Paul van Son. Die beide naast vuurwerk te toen ontketenen met hun gitaar partijen. Menig kwinkslagen bovenhaalden, om het publiek te bekoren. Drummer Jordy Zoethout dreef met zijn duivelse drumsalvo's het tempo zowaar naar een nog meer hoogstaand niveau.
Zonder meer krijg je dan ook het soort gitaar riffs waardoor de haren op de armen prompt recht komen te staan, en je als aanhoorder niet anders kan dan hevig headbangen maar vooral intens genieten. Intensief klonk de muziek die Suicide Attack bracht zeker en vast, maar hoog technische huzarenstukken hoeven daarvoor niet uit te monden in routineuze sets. Gelukkig maar! De heren etaleren, zoals we eerder aangaven, een hoge dosis spontaniteit.
Deze kruisbestuiving tussen getalenteerde artiesten die naast op eenzame hoogte hun instrumenten bespelen, ook hun publiek - hoe klein dat ook was - omarmden alsof ze stonden te spelen voor 10 000 man. Zorgde uiteindelijk ervoor dat iedereen, van begin tot einde mee ging in de maalstroom van knetterende riffs en snoeiharde drumsalvo's, die harten raken en zielen doen branden. Zonder meer kunnen we dan ook spreken van een ware ontdekking binnen de thrash metal scene. Suicide Attack bewezen in Oostende, niet te moeten onderdoen voor eender welke internationaal vermaarde band binnen diezelfde scene. Dit was dan ook een buitengewoon indrukwekkende trip, waaruit diezelfde bands nog kunnen uit leren. Is onze eindconclusie over dit uitmuntende concert.
We hebben de serie mooi en meedogenloos, en we hebben thrash metal dat onder de categorie ''Hard en Meedogenloos'' kan worden ondergebracht. Sacrifice Theory brengen het soort rauwe thrash waarbij we tegen een muur van complete duisternis worden gekwakt, van begin tot einde. Binnen een eerder monotone omkadering, worden de aanhoorder hardhandig door elkaar geschud. Om uiteindelijk stevig bij de strot te worden gegrepen, tot totaal verweesd achterblijft. Sacrifice Theory verstaan dan ook de kunst om de meest duistere kant van het thrash metal gebeuren naar boven te halen, binnen een snelle en snoeiharde set waarbij niet alleen trommelvliezen springen. Maar ook de zwarte ziel heel diep wordt geraakt.
Met hun recente EP Urban Jungle onder de arm drijven Sacrifice Theory vanaf begin tot einde het tempo voortdurend op. Door middel van bulderende vocalen, diep snijdende gitaar riffs en vooral een knallende harde drumpartij, slagen de heren erin ons uiteindelijk compleet murw te slaan.
Na deze toch wel heel donkere trip, die aanvoelt alsof een bulldozer over je is heen gereden, voelen we ons hart bonken in het lijf en kijken we de wilde bloedhonden die ons dreigen te verscheuren, telkens met angstzweet op de lippen. Diep in de ogen. Hard, ruw en meedogenloos. Zo klonk Sacrifice Theory op Thrashtastic. Dat alles wat op dezelfde lijn ligt, je zou het kunnen zien als een minpunt binnen het geheel. Echter, net door die donkere omkadering voel je koude, angstaanjagende klauwen je strot dicht knijpen. Waarna je, totaal buiten adem, uiteindelijk vervaarlijke demonen recht in de ogen kijkt.
We hadden al vanaf het begin van de avond de indruk dat een groot deel van de aanwezigen was afgekomen naar Oostende voor Turbowarrior of Steel. Deze jongens staan op een boogscheut om een gloednieuwe bladzijde om te draaien in hun carrière, hebben we vernomen net voor het festival. Volgend jaar spelen de heren op het vermaarde festival Metal Days in Slovenië. Dit samen met acts als Doro, Opeth, Bloodbath en ander veel moois. "Een fan, die dit jaar naar Metal Days is geweest had één cd afgegeven aan de organisatie'' wist drummer Jorg "Twos" Van Damme ons te vertellen. ''Van het één kwam het andere, en we werden gecontacteerd door Metal days om op hun festival aan te treden''. Dat de band deze uitgelezen kans met twee handen gaat aannemen, hoeven we daar niet bij te vertellen?
Polonaise Pit is ondertussen uitgegroeid tot een begrip, om een wild feestje in gang te schieten. Turbowarrior of Steel bewijzen dat de stelling, "thrash metal is de ultieme party metal binnen de scene", blijkt te kloppen. Optredens van deze band ontaarden bovendien telkens opnieuw in moshpits, waarbij het bier tierig vloeit. Dat was ook in Oostende het geval. Maar vooral blijken Turbowarrior of Steel een geoliede machine te zijn, die door middel van snoeiharde thrash riffs en de nodige entertainment naar hun publiek toe erin slagen iedereen compleet murw te slaan. Schreven we, toen we de heren zagen aantreden op Toxic Waste fest enkele maanden geleden. Of er ondertussen iets veranderd is?
Wat ons nog het meest opviel, is dat er op een technisch veel hoogstaander niveau wordt gespeeld dan voordien. Oefening baart kunst is een gezegde die ook van toepassing is op een band als Turbowarrior of Steel. Dat deze jongens naast 'een feestje bouwen' wel degelijke begenadigde instrumentalisten zijn, en zanger/frontman Jason en Gianni beide over een stem beschiken die muren kunnen omver blazen. We hadden dat al gemerkt, maar in Oostende bleek dat er zo mogelijk nog een evolutie naar boven toe is ontstaan. Wat er uiteindelijk op wijst dat de band nog steeds blijft evolueren in aanbreng van hun muziek, waarbij ze gelukkig de feestelijke spontaniteit niet uit het oog verliezen.
De jongens zullen het niet graag horen, want een band in een hokje duwen is nooit leuk. Maar meer dan ooit krijgen we ook nu weer het gevoel dat Turbowarrior - willen of niet - het Belgische antwoord is op bands als Tankard. Die eveneens technisch enorm hoogstaande party thrash brengen, binnen een feestelijke omkadering. Ook in Oostende resulteerde dit in menig moshpits, en o.a. een polonaise rondom de betonnen paal voor het podium. Het slagveld dat deze heren na een wat langere set nalieten, bewees dat hier wederom een enorm hoogstaand thrash metal feest was gebouwd. Maar vooral, TWO's zijn klaar om die bladzijde om te draaien, en een gloednieuwe pagina te schrijven. We zijn er nu al zeker van, ook In Slovenië zal het dak er compleet afgaan!
Doordat de TWO's wat later waren begonnen, en ook wat langer hadden gespeeld. Kon Razend een Nederlandse Thrash metal act rond zangeres Corinne Van den Brand, pas laat hun set beginnen. Vanaf het prille begin voelden we al een adrenalinestoot ontstaan, waarbij niet alleen de technische hoogstaande manier van spelen enorm opviel. Maar de uitermate sympathieke uitstraling van Corinne, met wie we enkele heel toffe gesprekken hadden voor het concert, bleek ook op het podium naar voor te komen. Bovendien beschikt deze dame over een stem waarbij je als luisteraar in diepe vervoering geraakt. We lieten ons dan ook gewillig meedrijven over de tonen van een typische female fronted thrash metal gebeuren, zoals we dat niet vaak tegen komen. White Goat II, de schijf die ze in Oostende kwamen promoten, voelde alvast aan als inderdaad een vrij unieke gebeurtenis binnen deze scene.
Maar ook op het podium blijken Razend een set te brengen die gensters slaat, het publiek reageert dan ook uitzinnig en heeft duidelijk zin om het feest mede tot een ultiem hoogtepunt op te drijven. Helaas blijkt er organisatorisch iets te zijn misgelopen, want net voordat Corinne het laatste nummer van de set aankondigde - normaal moesten ze er nog drie spelen, maar ze hadden in eerste instantie nog tijd voor één. Bleek plots de tijd om, en gingen de lichten aan. Het publiek, en ook de band, bleven wat verbijsterd achter. Daardoor eindigde een uniek concert van enorm hoogstaand niveau - een beetje op een anticlimax. Jammer genoeg.
Razend hebben ons, en alle aanwezige, echter met deze kort maar krachtige set kunnen overtuigen van hun kunnen. Dit door het brengen van een enorm hoogstaande thrash metal set, waarbij de ultieme kruisbestuiving tussen vlijmscherpe gitaar riffs, knetterende harde drum salvo's en een frontvrouw met naast een stem die je diep raakt, een unieke charismatische uitstraling, nog het meest in het oog sprong.Zonder meer kunnen we globale thrash metal fans, maar ook liefhebbers van typische 'female fronted metal' in de brede zin van dat woord. Aanraden deze band live te gaan zien. Hun eerder vernoemde klasse plaat - waarover we binnenkort ook een recensie zullen schrijven - is eveneens een lekker maaltijd, die we enkel kunnen aanprijzen aan diezelfde fans. Kortom, Razend zetten in Oostende kort maar krachtig de puntjes op de 'i' en lieten ons totaal verweest en overdonderd achter. Meer hadden we niet nodig, om compleet over de streep te worden getrokken.
Ultra-Violence , een Italiaanse thrash metal act die is ontstaan medio 2009. Stoppen typische Italiaanse furie in hun knallende luide muziek. Wildcrash, hun debuut EP in 2012, opende alvast deuren binnen de 'underground scene' van het thrash metal gebeuren. Privilege To Overcome, het eerste full album van Ultra-Violence , uitgebracht een jaar later, kreeg overal heel goede recensies. In sommige magazines werd het zelfs uitgeroepen tot thrash metal plaat van het jaar. Met hun tweede plaat Deflect The Flow, uitgebracht in 2015 via het label Candlelight Records staat de deur naar wereldsucces wagenwijd open. Deze band brengen dus vooral kwalitatief hoogstaande thrash, en zijn live een ware sensatie. Althans, op basis van wat we allemaal te lezen kregen zou dit toch zo moeten zijn.
In Oostende zagen we inderdaad een band die op technisch enorm hoogstaande manier hun ding doen. Met een frontman die over een dosis charisma beschikt, waarbij helaas wat teveel 'metal clichés' naar voor worden gebracht tot overdreven poses. Storen doet dit echter allerminst, want Ultra-Violence blijken vooral een goed geoliede thrash metal machine te zijn, die gewoon hun muziek - vocaal en instrumentaal - voor zich laten spreken. Binnen een knallende, alles om zich heen slaande set, slagen deze Italianen er inderdaad in de eerder genoemde furies te ontbinden om nog één keer het dak er compleet af te laten gaan.
Om uiteindelijke de avond te eindigen met een ultieme adrenalinestoot, van vooral technisch enorm hoogstaande waarde. Waardoor we met een brede glimlach, en bonkend hart van ultiem thrash genot de zaal verlaten. Je weet wel, zo een warme gloed die je overvalt als riffs en bulderende vocale je diep raken? Dat is wat we de gehele avond hebben gevoelt, dat is ook wat dit aantreden van Ultra-Violence uiteindelijk naar voor bracht.
Foto's: Wijckhuyse Karina
