The Cure: Verrassende wendingen, spontaniteit tot hemelse nostalgie - 12/11/2016 - Sportpaleis (Antwerpen)

Review:Concerten
  Erik Vandamme    13 november 2016

Acht jaar, zo lang was het geleden dat we onze eeuwige Helden uit de jaren '80 The Cure nog eens aan het werk hadden gezien. Toen, met in het voorprogramma 65daysofstatic, kwam de band hun laatste plaat 4:13 Dream voorstellen. Ondertussen is er nog steeds geen nieuwe plaat uitgekomen, maar de heren spelen wel nog concerten. In onze regio hielden ze o.a. halt op Rock Werchter in 2012, waar hun passage op toch heel wat recensies kon rekenen. We geven het toe, we vertrokken sceptisch naar het Sportpaleis. Want vele van mijn grote helden van toen zijn helaas afgezwakt naar flauwe afkooksels die - we onderdrukken een geeuw - routineuze sets brengen waar geen beetje vuur meer inzit. Echter speelden The Cure op deze zaterdagavond een set van ruimschoots twee uur, boordevol aangename tot verrassende wendingen. Met een dosis spontaniteit van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Ons verslag:


Het is toch iets met voorprogramma's in het Sportpaleis. Doorgaans staat die band daar gewoon als opwarmertje, en kan amper op applaus rekenen. Ze worden ook afgedaan als ''het trok op niets'' of ''we zijn naar de bar een pint gaan drinken''. Echter is dit die betreffende bands tekort doen. Neem nu The Twilight Sad. Deze band grasduint gewillig door het postpunk tot indie aanbod, en deden mede dankzij een heel bewegelijke frontman - met bovendien een heel aangename stem - wat denken aan bijvoorbeeld Joy Division. Dankzij het typische schotse accent van zanger James Graham, en zijn charismatische uitstraling op het podium. Kregen we bovendien wel degelijk een concert te zien en horen dat aan de ribben blijft kleven. Helaas, in een grote zaal als Sportpaleis leken de songs wat over de hoofden heen te drijven.  Echter speelt The Twilight Sad heel beklijvende postpunk - met zelfs een streepje shoegaze - dat in kleine zalen of clubs zeker zou zorgen voor het nodige vuurwerk. Origineel klinkt het allemaal niet, maar dit is dus het soort hoogstaande postpunk en aanverwante waarvoor we uit onze zetel zouden komen moesten The Twilight Sad eens afzakken naar de Botanique of AB's in ons landje.

Openen met een klepper van formaat - Shake Dog Shake - en daar prompt een andere aan toevoegen - Fascination Street? Dit was een ultieme droomstart van The Cure in het sportpaleis. Met de deur in huis vallen, noemt men zoiets. Opvallend, reeds vanaf de eerste noten, was dat Robert Smith nog goed bij stem was, en ook dat hij het publiek aansprak stemde ons vrolijk. Want als Robert er zin in heeft, sleept hij zowel zijn band als het publiek naar het ene tot het andere hoogtepunt, stelden we in het verleden vast. Met een set van circa 2u30 je publiek blijven bekoren van begin tot einde - met enkel een paar rustmomenten. We zien het nog weinig bands doen dezer dagen.

Voor iedereen goed doen is onmogelijk, maar als je een setlist samensteld met The Walk, In between Days, Pictures of You, Lovesong, One Hundred Years en verrassende wendingen aanneemt met High, Sinking, From the Edge of the Deep Green Sea. En bovendien die songs brengt met veel liefde voor je fans, en voor de songs zelf? Dan kan je in onze ogen weinig verkeerd doen. Sceptisch als we waren, stelden we telkens vast dat we die songs meebrulden met vaak tranen in de ogen bij bijvoorbeeld eerder genoemde Pictures of You of de eeuwige 'liefdesong' Lovesong. En dan waren we pas aan het eerste deel van de set begonnen.

Binnen die set was er ook plaats voor enkele nieuwe songs. Zo werd I Can Never be the same , met een prachtig beeld van een brandende kaars op het scherm, opgedragen aan de recent overleden Leonard Cohen. Daarbij pinkten we een traan weg, en kregen een krop in de keel. A Forest, wellicht DE ultieme Cure song, ook na al die jaren: werd gebracht op een zodanig doorleefde manier, dat we ons prompt weer die zestienjarige knul voelden. Die op zijn kamertje, met de koptelefoon, de song meebrulde met diezelfde tranen in de ogen. Ook in het sportpaleis zorgde dat voor een emotioneel moment. Maar het was nog niet gedaan. Lullaby - waardoor sommige, mede door de daarbij gaande video clip, een angst heeft opgedaan voor spinnen. Zorgde voor een donkere, koude rilling doorheen het sportpaleis. Friday I'm In Love - like it or not - blijft een klepper die van begin tot einde, ook door de criticaster - worden meegezongen.  Boys Don't cry, Close to me, Why can't I Be You? waren dan ook gedroomde afsluiters van meer dan twee uur puur innerlijk genot.

Kortom: The Cure brachten in het sportpaleis voor ieder wat wils. Met enkele toch wel heel verrassende wendingen, en daarbovenop een hoge dosis spontaniteit. Met een mooie combinatie tussen hun lichtvoetige tot eerdere duistere songs, kunnen we stellen dat de passage van The Cure anno 2016, eentje zal zijn die nog lang aan onze ribben zal blijven kleven. Daaraan kunnen eerder genoemde bands uit diezelfde periode, die het niet kunnen laten om saaie tot zelfs teleurstellende concerten te geven, een punt aan zuigen. 

Setlist

Shake Dog Shake  //Fascination Street //A Night Like This //All I Want //The Walk //Push //In Between Days //Sinking //Pictures of You //High //Lovesong //Just Like Heaven //Jupiter Crash //From the Edge of the Deep Green Sea //One Hundred Years //Give Me It ///Encore:///It Can Never Be the Same  (Dedicated to Leonard Cohen) //Burn //A Forest ///Encore 2:///Step Into the Light //Want //Never Enough //Wrong Number ///Encore 3:///The Lovecats //Lullaby //Hot Hot Hot!!! //Friday I'm in Love //Boys Don't Cry //Close to Me //Why Can't I Be You?