Bands uit het verre Australië , we krijgen daarvan zelden platenwerk te recenseren. Is de eerste gedachten die door ons hoofd schiet. A Breach of Silence, ontstaan in 2010, is echter geen onbekende voor ons. Reeds in 2014/2015 hebben we aandacht geschonken aan deze band. Hun debuut Dead or Alive kwam in eerste instantie in eigen beheer op de markt, en werd in 2013 heruitgebracht via het label Eclipse Records. Dit opende deuren, waardoor A Breach of Silence gaandeweg voet aan de bodem kregen in binnen en buienland. We namen destijds hun album The Darkest Road onder de loep en schreven daarover: : A breach of silence heeft met The Darkest Road niet alleen een plaat voortgebracht die heel toegankelijk blijkt te zijn. Ook zit er een boodschap achter, die ze ons gewild of ongewild door de strot rammen. Met vaak een krachtdadige, alles om zich heen slaande, aanpak lukt dat wel. De plaat bevat heel weinig rustpunten, waardoor je op een roetsjbaan terecht komt, waar geen einde schijnt aan te komen. Daarbovenop zijn er veel tempowisselingen en variaties merkbaar, waardoor de luisteraar de aandacht blijft aanhouden. Nu slaat de band een nieuwe bladzijde om met een gloednieuwe plaat. Secrets bewijst waarom we twee jaar geleden als een blok vielen voor A Breach of Silence
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Vanaf Falling Away tot het einde van deze plaat, krijgen we de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken. Waren we in 2015 onder de indruk van de technisch hoogstaande manier waarop de instrumenten worden bespeeld, dan wordt op Secrets zelfs nog meer grenzen verlegd. Echter het meest bijzondere zijn ook nu weer de vocale capaciteiten van zanger Rhys Flannery. Die met zijn stembereik je enerzijds kippenvel bezorgt, en anderzijds koude rillingen. Echter de belangrijkste vaststelling. Bij elk van de songs zijn we enorm vooral onder de indruk van hoe instrumenten en stem perfect in elkaar vloeien.
Een ander opvallend punt aan deze plaat is ook nu weer de bonte variatie binnenin. Hoewel op het eerste zicht, alles wat in diezelfde lijn lijkt te liggen. Zitten er binnen elk van de songs bijvoorbeeld subtiele rustpauzes, die bruut de kop worden ingedrukt door indrukwekkende, hoogoplopende uitspattingen. A Breach of Silence blijft wellicht het gedoodverfde concept van hun vorige plaat bovenhalen. Echter, door de lange samenwerking, merken we dat de band nog meer op elkaar is afgestemd. In zoverre dat de perfectie akelig dicht wordt benaderd. Belangrijk daarbij is de kruisbestuiving tussen die duivelse vocalen en diep snijdende riffs, die als vlijmscherpe messen doorheen je hart snijden.
De band doet er, naar goede gewoonte, alles aan om de luisteraar mee te sleuren in een wervelstorm van snoeiharde riffs, verschroeiende vocalen, en knallende drum salvo's. Van pril begin, tot bitter einde grijpt A Breach of Silence je nog steeds stevig bij de strot, en laat niet meer los. Bovendien raken de teksten ook op Secrets een gevoelige snaar. Vertellen een boodschap en doen je nadenken over de zin van het leven. Snikkend, smekende en haast voortdurende rondom zich heen stampende houdt Rhys en zijn kornuiten je dan ook een spiegel voor. Mokerslag na mokerslag delen de heren uit, tot je - compleet murw geslagen - uitgeteld in de touwen terecht komt. Kortom, anno 2017 zijn we nog steeds diep onder de indruk van onze favoriete Australische metalcore band. Diep onder de indruk.
Tracklist:
Falling Away
Ride or Die
Undefeated
Secrets
Nightcrawler
Fair Weather Friends
Buzz Killington
The Revelator
A Better Place
Broken
Shameless (The Weeknd cover)
Dethroned
Sugar and Spice
