Verslag: Coalescaremonium 2017 - 08/04/2017 - Bouche à Oreille (Brussel)

Review:Festivals
  Erik Vandamme    11 april 2017

Het bijzondere aan het festival Coalescaremonium is de unieke samensmelting tussen muziek, Kunst, verkleedpartijen en het totaalpakket dat ons de ene keer terugbrengt naar de Victoriaanse tijd. De andere keer een meer gotische omkadering. We citeren de introductie op de facebook pagina van het evenement: Coalescaremonium [a Grandioso Gothic Happening] Offers an Enticing Selection of Concerts, Performances, DJs, Stands and Expositions that Combine Various Subgenres of Gothic Nightlife into a Grand Day of Celebration with Focus on Music, Art and Fashion! This Fifth Edition, its Central Theme Explores Strains of Heathen Ritualism in the Electric Society. Om maar aan te duiden dat Coalescaremonium veel meer is dan enkel de muziek op zich. Dat is ook te merken aan de locatie, en podium aankleding. Alles gaat door in een oud Klooster, en ademt de sfeer daarvan dan ook uit. In de grote zaal is de dansvloer een soort Heksen kring, met alle occulte tekens erop en eraan. De Chapel, waar de andere concerten doorgingen, is in het verleden een kapel geweest. Dat zaaltje stond snel overvol, maar daardoor werd een heel intieme sfeer geschapen. Bovendien is er de bijzonder winkels, de modeshow en de DJ's die zorgden voor wervelende, gotische dansfestijnen. Hoewel dat uiteraard allemaal een belangrijk onderdeel is van het geheel. Wij gingen vooral zien naar de aangeboden concerten, maar genoten echter even veel van de totaalbeleving, die dit heel bijzondere en unieke festival toch wel is


Hybryds: Gehuld in een walm van donker mysterie

Reeds sinds 1985 timmert Hybryds aan de rituele weg. Multi-instrumentalist Sandy Viktor Nys, die nog meewerkte aan het allereerste album van The Klinik, is de bezieler van deze heel bijzondere band. De rode draad doorheen de muziek van Hybryds zijn legenden, mythen, religie, magie en dromen. Telkens binnen een donkere omkadering. Hybryds stelde op het festival zijn nieuwste schijf voor Only Darkness. Gehuld in een donkere walm, werd dit een mysterieuze trip waarbij we vooral  veel vragen onbeantwoorde zouden blijven.

Door middel van een danseres die duistere rituelen uitvoerde, op de tonen van muziek die ons eveneens koude rillingen bezorgde. Voelde je inderdaad een mystiek verhaal opborrelen, een verhaal zonder een eigenlijk einde. Waardoor je uiteindelijk met enorm veel vragen bleef zitten dus. Echter is net dat is het meest interessante aan de muziek van Hybryds. Ze laten je daardoor verweesd achter, en je voelt de neiging op zoek te gaan naar die antwoorden. De interesse om deze band en het mysterie rond die duistere verhalen, uit te spitten. Hun muziek te analyseren om die betreffende antwoorden uiteindelijk te vinden, is daardoor enorm groot. Naast de integrerende klanken, die het midden houden tussen zelfs wat Afrikaanse rituele dansen en andere occulte rituelen, waren we enorm onder de indruk van de vocale capaciteiten van Madeleine. Die met haar bijzondere stem je als het leek te hypnotiseren.

Hybryds

Echter de samensmelting tussen haar stem en deze van Peter, die ook zorgde voor beklijvende percussie tot het bespelen van bijvoorbeeld Tamtam instrumenten - vandaar de Afrikaans getinte rituelen - bezorgde ons zowaar nog meer koude rillingen van puur genot. Gerugsteund door een artiest die met zijn blaasinstrument evenzeer je kon hypnotiseren. Dankzij zijn bijzondere kleding deed hij ons daardoor wat denken aan de rattenvanger van Hamelen. Als klap op de vuurpijl waren er de indrukwekkende elektronische beats die doorheen je hart en ziel leken te snijden, als ultieme kers op de taart. Net door deze toch wel integrerende samensmelting tussen muziek en dans, was dit optreden van Hybryds inderdaad een bijzondere mysterieuze, duistere trip doorheen de occult en mystieke wereld van natuur, mens en daarbij horende demonische wezens. Uiteraard werd er voldoende gegrasduind doorheen de nieuwe plaat Only Darkness. Een plaat die inderdaad gedompeld lijkt te zijn in alleen maar Duisternis. Puur en onversneden.

DaGeist: Blazen het Cold Wave genre nieuw leven in.

Het Franse Cold Wave/Darkwave duo DaGeist ontstond in 2008. In die periode bestond de band nog uit vijf leden. In 2011 kwam een eerste Demo uit. Medio 2015 werd DaGeist gereduceerd tot het duo zanger en componist Davide Chiavoni  en bassist Frederic Strzelczyk. Pas vorig jaar kwam hun debuut 40 op de markt. Door het combineren van elektronische beats met een typische rock geluid, zou een ruim publiek van wave en Electro liefhebbers moeten vallen voor dit duo. Honderende bands hebben we al de revue zien passeren, die het Cold tot Darwave gebeuren nieuw leven inblazen. De ene met wat meer succes dan de andere.

DaGeist

Om maar direct met de deur in huis te vallen. Vernieuwend was dit aantreden van DaGeist dus zeker niet. Aanstekelijk, en aan de ribben blijven kleven, tot aanzetten tot lekker uit de bol gaan? Dat dan weer wel. Het duo staat bovendien heel bewegelijk op het podium, en doet er alles aan om de zaal  ' Chapel' aan te zetten tot bewegen. Veel bewegingsruimte was er niet, maar toch ging zowel gitarist als zanger prompt tussen het publiek staan. Tot hilariteit van de aanwezigen. Dat DaGeist een hoge dosis spelplezier aan de dag legde? Het zorgde ervoor dat het dak er prompt afging.

Echter het meest bijzondere. DaGeist heeft binnen het brengen van hun muziek de ideale kruisbestuiving gevonden tussen industrial en cold tot darkwave, zo lijkt het wel. Dat wil zeggen, hard en ruw genoeg naar voor komen waardoor het lijkt of je hersenpan wordt ingeslagen. Maar ook een hoge dosis melancholie etaleren, waardoor de luisteraar ook in diepe vervoering lijkt te zweven over de dansvloer. Hoewel dit duo gedoodverfde ingrediënten van die voornoemde muziekstijlen naar voor brengt, en daardoor wellicht niets vernieuwend lijkt te brengen, is het net die voornoemde kruisbestuiving dat ervoor zorgt dat dit concert tot een hoger niveau wordt opgestuwd. DaGeist zette uiteindelijk de kleine kapel in rep en roer, en heeft uiteindelijk daardoor ook ons hart kunnen veroveren.

Inkubus Sukkubus : Mystieke rituelen, die naar de keel grijpen

Voorafgaande aan het optreden van Inkubus Sukkubus, kregen we eerst een visuele act te zien. Waarbij een soort Heksen ritueel werd uitgevoerd op een op de grond liggend slachtoffer.  Die, na enkele bezwerende gebaren, met daarbij horende klanken, als het ware uit de doden leek op te staan. Net het brengen van zulke occulte taferelen maakt van het festival toch iets bijzonder integrerend, dat we niet elke dag meemaken. Dit terzijde. Inkubus Sukkubus is een Britse Gothic rockband. Opgericht door Candia Ridley, Tony McKormack en Adam Henderson. Medio 1989. Hun muziekstijl wordt vaak omschreven als 'Heidense Rock'. De incubus en succubus zijn trouwens bedgeesten uit het volksgeloof. Dat laatste straalt ook uit binnen de muziek die deze band naar voor brengt. Met als thema: heksen, vampieren, geesten, demonen, elfen etc., wordt de luisteraar ondergedompeld in een mysterieuze sfeer. Waarbij het lijkt dat die wezens elk moment de zaal zullen overnemen.  

Inkubus Sukkubus

Candia beschikt over een bijzondere stem, die je hart raakt. Ze lijkt daardoor de aanhoorders te hypnotiseren, en naar andere oorden te willen voeren. Gerugsteund door muzikanten die de duivels ontbinden. Echter blijven we wat toch op onze honger zitten, en lijkt alles een beetje te blijven hangen binnen diezelfde middelmaat. Door deze aanpak krijgen we bovendien een 'dertien in een dozijn' gevoel, het mocht best wat avontuurlijker zijn geweest. Visuele effecten, zoals die act net voor hun aantreden had bijvoorbeeld ook gemogen.  

Echter durft de band ook heel verrassend uit de hoek komen. Zo is er een heel eigenzinnige, uiterst geslaagde cover van Paint in Black van Rolling Stones. Songs als Witches, Heart of Lilith doen ons gothic hart eveneens steeds sneller slaan. We kunnen dan ook besluiten. De band is in Gotisch kringen een graag geziene gast, net omdat ze het occulte van geesten, demonen en mystieke wezens kunnen opwekken binnen een eenvoudige aankleding, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Dankzij een set boordevol mystieke rituelen, die naar de keel grijpen, werden ook wij uiteindelijk over de streep getrokken.

Mirexxx: Als een losgeslagen meute bloedhonden die iedereen dreigen te verscheuren.

Na deze eerder 'bezwerende' trips, was de snoeiharde EBM/Dark Electro van Mirexxx zelfs vrij confronterend. Dit duo, bestaande uit Stijn S. lid van de anarcho-punkgroep Defy als zanger en Joost Van Kerckhoven - drummer bij Defy. Richt Mirexxx op medio 2008. De heren gooien hun dosis ervaring in de strijd, en combineren dat met snoeiharde EBM/Dark Electro die meedogenloos door je strot wordt geramd, tot je murw geslagen in de touwen terecht komt. Mirexxx maakt daar niet teveel woorden aan vuil, en ramt vanaf die eerste noot als bezeten op de aanhoorders in. Zonder verpinken blijven ze dat tempo aanhouden tot het bittere einde.

Mirexxx

We zouden kunnen stellen, binnen de omkadering van mystiek, occulte rituelen en dergelijke meer leek Mirexxx ons in eerste instantie wat een vreemde eend in de bijt. Echter, binnen de lyrics zitten voldoende verwijzingen naar occultisme. Meer nog, zanger Stijn is al sinds 2000 met occultisme bezig. De aanwezigen lieten het vooral niet aan hun hart komen. En genoten met volle teugen van de snoeiharde beats die als mokerslagen aanvoelden, waarbij de hersenpan werd ingeslagen. Mirexxx gedroeg zich op het podium als een meute bloedhonden, die elk moment iedereen dreigden te verscheuren. Het leek wel of die eerder opgeroepen demonen, in de grote zaal, daar tot leven waren komen. Wild om zich heen slaande, lieten de heren geen spaander geheel van de Kapel. Tante Nonneken zou dat niet leuk hebben gevonden, maar de aanwezige fans en het duo op het podium lieten dit niet aan hun hart komen. Mokerslag na Mokerslag werd uitgedeeld, tot iedereen murw geslagen en verweesd achter zou blijven.

Mirexxx brengt het soort EBM/Dark electro zoals we wel regelmatig tegen komen. Echter brengen ze hun muziek op een zodanig gedreven en spontane wijze, dat je niet andere kan dan je laten meesleuren in de wervelwind van knetterende beats en bonkende percussie. Daardoor kunnen we niet alleen stellen dat ze zeker en vast passen binnen het aanbod van dit festivaL.We kregen vooral een heel fijn EBM/dark electro concert voorgeschoteld.  Dankzij deze ervaren rotten in het vak, die bovendien weten hoe een publiek te bewerken en tot wild dansen aan te zetten.

Dordeduh : Pagan Metal  feestje binnen de Roemeense tradities.

De uit Roemenie afkomstige Pagan Metal band Dordeduh zijn ontstaan in 2009. Het begon echter allemaal na meningsverschillen binnen de folk/black metal band Negură Bunget. De band dreigde uit elkaar te vallen, en Negru ging gewoon verder met een nagenoeg nieuwe line up. Sol Faur en Hupogrammos besloten dan maar een nieuwe band op te richten. Zo is Dordeduh dus ontstaan. Ze brachten in 2012 hun debuut uit. Dar De Duh. Daarbij maakt de band gebruik van traditionele instrumenten, die thuishoren in sage en volksvertellingen. Het zorgt ervoor dat een 'Folk' sfeertje wordt geschapen, volledig in traditie van het land van ontstaan van Dordeduh.

Bij opkomst blazen twee van de instrumentalisten op een soort Alpenhoorn. Ook wordt er gebruik gemaakt van niet voor de hand liggende percussie, en meteen weten we waar we ons aan mogen verwachten. Dordeduh brengen een set boordevol verwijzingen naar de Tradities uit Roemenie. Al vrij snel werden we ondergedompeld in een typisch Pagan metal badje, boordevol Folkse elementen, waarbij dus die heel uiteenlopende instrumenten centraal leken te staan.

Dordeduh

De band beschikt inderdaad over muzikanten die verdomd goed weten hoe ze hun instrumenten moeten bespelen, meerdere keren waren we dan ook onder de indruk van de gedreven percussie, lekkere riffs die aan de ribben blijven kleven. Maar ook de vocale inbreng, bezorgde ons telkens een krop in de keel. Niets nieuws onder de zon? Nee, Dordeduh is een typische pragan metal band, die hun muziek blijft brengen binnen de tradities van hun land. Echter net door gebruik te maken van een wijds pallet aan al even bijzondere instrumenten, zorgt ervoor dat we een hoogstaand concert voorgeschoteld kregen dat inderdaad aan de ribben blijft kleven.

Feline & Strange: Duister Cabaret, omgeven door walmen van pure waanzin

De kapel stond plots goed gevuld voor een wel heel bijzondere, duistere act. Feline Lang en Christoph Klemke zijn een duo die zichzelf omschrijven als: " Electro Wave Cabaret from Outer Space: Kurt Weill and Depeche Mode wrote a Science Fiction-Opera, and Nina Hagen performs it 1980 in a Berlin club." Dit Duitse duo vinden daarbij de gedroomde binnenweg tussen een lach en een traan. Bij elk van de songs valt de tot de verbeelding sprekende podium act van Feline het meest op. Niet alleen zijn er verschillende verkleedpartijen, met bijvoorbeeld een blonde pruik die haar transformeert tot een demonische vamp. Feline beschikt over een al even integrerende stem en uitstraling, waardoor iedereen prompt uit haar hand gaat eten. Christoph is een ware multi-instrumentalist. Het klankenbord dat hij uit zijn instrument gooit doet je in angstzweet uitbarsten, maar brengt je ook in ontroering.

Feline & Strange brengen een Cabaret show, naar de tradities van grote artiesten binnen het Cabaret wereldje. Ze gooien daar een sausjes macabere acts bovenop, en  een hoge dosis humor. Maar ook zorgen sommige acts ervoor dat de haren op onze armen recht komen te staan van pure angst. Net dat schipperen tussen dreigen en zalven, zorgt ervoor dat we iets bijzonder meemaken. Niet alle daags zijn de acts die het visuele en muzikale als perfect in elkaar laten vloeien. In veel opzichten deed het me vaak denken aan mimespelers, die door gebaren en zonder veel woorden meer zinnen leken uit te spreken dan een spraakwaterval. Niet dat Feline haar publiek niet aansprak, ze betrok dat publiek voortdurend in haar verhaal. Maar vooral liet ze haar bijzondere Cabaret act voor zich spreek, gerugsteund door een wederom heel mystieke en tot de verbeelding sprekende muzikale aankleding. Die we zonder verpinken onaards kunnen noemen. In hun biografie op facebook lezen we het volgende:

Capt'n Feline and Chief Strange have been trying to contact their home planet for years now - to no avail, the aid of the fold-up cello, the synthetic piano, and Feline's interstellar voice nonwithstanding.
Now, they get angry.
Op het podium lijkt dit duo inderdaad wezens van een andere planeet, die langzaam maar zeker de wereld willen veroveren en iedereen hypnotiseren en naar die andere oorden meevoeren. Dit duo bracht een heel bijzondere performance boordevol Duistere Cabaret, waar lach en traan akelig dicht bij elkaar liggen. Zowel muzikaal als visueel, wisten ze ons daardoor compleet te overbluffen.

Dana Mikelson (Costume Art)

De grote zaal was prompt vol gelopen voor een wel heel bijzondere modeshow, als je dat zo kan noemen. Onder de noemer Dana Mikelson (Costume Art) betraden heel artiesten in heel opzichtige tot opvallende kleding de dansvloer. Met allerlei opvallende klederdracht, deden ze het publiek vol bewondering en ademloos toezien. Een waar genot voor fotografen en liefhebbers van typische gotische kledij en daarbij horende attributen. De daarbij horende 'gothic' muziek, versterkte het adembenemend mooie schouwspel alleen maar. Echter, veel aanwezigen hadden evengoed tot de verbeelding sprekende kleren aan. Nog zo een opvallend aspect, dat dit festival toch tot iets uniek maakt binnen het Belgische festivalgebeuren.

Costume art

Empusae: grensverleggende intensiviteit, binnen een donkere omkadering

Empusae, is het muzikale alter ego van Nicolas Van Meirhaeghe (Sal-Ocin). Nicolas timmert al sinds medio 1995 aan de weg. Hij was toen amper 18 jaar jong.  Via het label Consouling Sound bracht hij onlangs een gloednieuwe plaat uit Lueur. Met als gast vocalist: CHVE (Amenra, Sembler Deah, Kingdom, CHVE, …). Lueur bevat twee songs van circa twintig minuten, donkere melancholie die je hart raakt. Binnen een duistere omkadering, worden tot complete waanzin gedreven.  In Chapel mocht hij de concerten reeks afsluiten, echter met een totaal andere set. Empusae bracht vooral songs uit zijn uitgebreid oeuvre, gerugsteund door een bevallige dame, die de klankenbord dat Sal Ocin aanbood,zowaar zelfs tot een nog hogere niveau wist op te stuwen.

Empusae

Want naast zelf een begenadigd artiest te zijn, laat Nicolas zich steeds omringen door klasse artiesten. Dat bleek ook nu weer het geval te zijn. Empusae was hier niet om een feestje te bouwen, maar wel op ons onder te dompelen in een bad van grensverleggende intensiviteit. Binnen een heel donkere omkadering. Hij kreeg hiervoor wel applaus, maar voor veel bewonderende blikken. Veel mensen - zoals ik - stond als in een trance, met de ogen gesloten te genieten van dit indrukwekkende geluid dat op hen afkwam. Er werd niets aan het toeval overgelaten, om ervoor te zorgen dat iedereen verweesd zou achterblijven.

Een uur lang hield Empusae ons in een houdgreep, door vaak oorverdovende drones naar boven te halen. Maar evengoed magisch en aangrijpende klanken, die ons donker hart telkens diep wisten te raken. Want als er één ding is gebeurd daar in de Kapel, dan heeft Empusae grenzen weten te verleggen, binnen het aanbod van intensieve duisternis. Zonder meer een artiest die muziek brengt vanuit het diepste van zijn hart, dat al veel jaren doet, en daarvoor door medemuzikanten en muziekliefhebbers op handen wordt gedragen. Dat is hoe we Empusae nog het best kunnen omschrijven . Ook onze ziel heeft hij diep kunnen raken, we stonden zelf in tranen te genieten van zoveel donkere schoonheid. Waarna we met een brede glimlach, nog nagenieten van zo een uitzonderlijke belevenis die dit festival toch is, de nacht in te duiken huiswaarts toe. Op de achtergrond hoorden we DJ's indrukwekkende klanken uit hun keyboards jagen, om de dansende massa te blijven ontroeren tot de vroege uurtjes.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015