Wat als je songs een eigen leven beginnen te leiden? Toen ik deze week aan vrienden en kennissen meedeelde dat ik op 11 november reporter mocht zijn op het optreden van Albert Hammond in Brielpoort Deinze, ging bij velen niet direct een belletje rinkelen. Toen ik echter klassiekers vernoemde als I'm a train, I don't wanna die in an air disaster, The free electric band en It never rains in southern California dan kreeg ik prompt ''Ah ja, die''. Verder schreef hij onder andere ook nummers voor Tina Turner (bv: I don't wanna lose you) en Whitney Houston (onder andere: One moment in time).
Voorts is hij (mede)schrijver van The air that I breathe van The Hollies en To all the girls I've loved before van Julio Iglesias en Willie Nelson. Om maar te zeggen, Albert Hammond zijn songs zijn kleppers van formaat, die iedereen wel kan meezingen. Maar de man zelf is niet bij iedereen even bekend, hebben we de indruk. De Brielpoort in Deinze was echter wel heel goed vol gelopen. We maakten ons op voor een avond boordevol nostalgie, maar kregen veel meer dan dat.
Hammond ontpopt zich over de gehele avond als een klasse entertainer. Niet alleen heeft de man hits geschreven, die inderdaad iedereen zal kennen of meezingen. Hij is een charismatische artiest die op zijn 73ste nog steeds als een jong veulen over het podium stormt. Alsof hij nog maar pas zijn eerste cd heeft uitgebracht en net dat siert hem. Daardoor slaagt hij er ook in de fans vanaf die eerste tot de laatste song uit zijn hand te doen eten. Bij elke song vertelt hij wel een verhaal daar rond. Over zijn samenwerking met Tina Turner voor het wondermooie I don't wanne loos you of hoe hij samen met Joe Cocker Don't you Love me annymore heeft naar voor gebracht. Of nog hoe een taxi trip hem inspireerde tot het schrijven van een song. Al die anekdotes uit zijn lange carrière zorgen ervoor dat je prompt nog meer respect krijgt voor wat deze man heeft verwezenlijkt. Het bewijst ook dat Albert Hammond eveneens belangrijk is geweest voor artiesten die zelf groot zijn geworden.
Het is echter niet zo dat Hammond er zich gemakkelijk vanaf maakt door een jukebox van hits naar voor te brengen. Eveneens grasduint hij al te graag door zijn recente werk. Uiteraard komen de mensen om zijn hits te horen maar ook die worden gebracht met zoveel spontaniteit. Hammond gaat zelfs het publiek letterlijk opzoeken en iedereen in de zaal een hand gaan geven. Van een routineklus is dus totaal geen sprake. Nochtans heeft deze man niet meer nodig dan gewoon zijn grote hits te brengen. De man haalt meermaals zijn charmes naar de vrouwelijke fans naar boven. Zoals bij het sprankelende mooie To all the girls i Loved Before. Meegebruld door honderdend fans.
Uiteraard gaat het dak er pas echt af als Hammond vraagt om naar voor te komen en plots iedereen recht veert en lekker begint mee te dansen op kleppers als I'm a Train, Nothing's gonna stop us now, The Free Electric Band. En het hartverscheurende mooie The Air that i Breath, waar Hammond zich ook van zijn broos en breekbare kant laat zien. Want ja, niet alleen ontstaat een lekker aanstekelijk dansfeest dankzij Albert Hammond. Meermaals bezorgt hij je een krop in de keel, met songs die gevoelige snaren raken. Hammond was en is nog steeds van vele markten thuis. Laat dit duidelijk zijn. Bovendien laat hij zich omringen door klasse muzikanten die wondermooie klanken uit hun instrumenten toveren. Al staan die zelfde muzikanten, op uitzondering van een klein dansje met Hammond tijdens de set, er redelijk onbewogen bij. De aandacht gaat steeds naar Albert Hammond zelf en dat is eigenlijk wel een beetje jammer. Echter, dit neemt niet weg dat Albert Hammond een warme gloed doet neerdalen over de zaal waardoor je met een lach en een traan meedanst doorheen zijn wereld.
We kunnen dan ook besluiten:
Albert Hammond verstaat die unieke kunst om de aanhoorder te doen wegdrijven naar verre oorden, in een trance te brengen waaruit je niet wil ontsnappen. Deze man is het schoolvoorbeeld dat je ook op latere leeftijd nog steeds kunt schitteren als een kostbare diamant. Op een eenvoudige maar heel gedreven wijze pakt hij de gehele zaal in, en laat iedereen met een gelukzalig gevoel vanbinnen achter. Ook wij verlieten de zaal met een stralende glimlach na het zien en horen van een show die van begin tot einde gewoon 'af' was. En daar kunnen menig jongere artiesten nog veel van leren. Is onze eindconclusie.
Het concert was een organisatie van Miracle VZW die probeert de frivole en/of onbekende artiesten in het daglicht te brengen te Deinze. Op 2 december kan iedereen genieten van Gabriel Rios in een intieme sfeer (Palace CC Deinze). Een echte aanrader! Klik voor tickets
