Het was, op de invalswegen naar Sportpaleis, extra druk op deze donderdagavond 7 juni. Dat had in grote mate te maken met twee concerten zowel in Sportpaleis zelf, waar Shakira de zaal liet vol lopen, en in Lotto Arena, waar icoon Bryan Ferry met Metropole Orkest zorgde voor een nostalgische trip van goudwaarde. Wij zakten af naar Lotto Arena en stelden vast dat Bryan Ferry op zijn 72ste nog steeds in bloedvorm verkeerd. Hij laat zich omringen door muzikanten die de magische songs van Roxy Music en Bryan Ferry zelf die extra meerwaarde geven, waardoor deze songs een nieuw leven wordt ingeblazen. En waardoor het, ondanks een weinig verrassende setlist, eigenlijk dus veel meer werd dan puur en alleen een leuke trip down memory lane.
Door voornoemde files en dergelijke meer, arriveerden we vrij laat in Lotto Arena. Echter net op tijd om ook nog een stuk van het voorprogramma mee te pikken, en dat hebben we ons zeker niet beklaagd. Charlie Austen stond een beetje bedeesd en vrij eenzaam op dat immense podium. Deze jonge artieste vermengt Folk elementen met een bijzondere soulvolle stem tot aankleding. Charlie Austen had het aanvankelijk niet gemakkelijk om een overvolle Lotto Arena stil te krijgen. Maar slaagt, door middel van die enorm hartverwarmende stem en uitstraling, erin een soort huiskamerconcert atmosfeer te creëren.
We werden er bij het binnen komen van de zaal er zelf stil van, en bleven gewoon even staan kijken en genieten van zoveel eenvoudige schoonheid die ons in vervoering bracht. Als je in een overvolle Lotto Arena een publiek dat duidelijk enkel en alleen maar komt voor de headliner zonder enige moeite uit je hand kunt doen eten? En in diepe ontroering brengt? Dan moet je wel uit het heel goede hout gesneden zijn. En dat is een artieste als Charlie Austen, die ook als bandlid van Lux Lisbon haar sporen heeft verdiend, zeker en vast. Om die reden lijkt Charlie Austen dan ook een artieste om in het oog te houden naar de toekomst. Een toekomst die er, op basis van die sprankelende optreden in Lotto Arena alleen al, meer dan rooskleurig uitziet.
In het begin van de set schreef ik in mijn notitieboekje: '' ondanks de sublieme instrumentale omlijsting verzand het concert iets teveel in het afleveren van een routineklus''. Bij de start van het optreden bleek dat inderdaad een beetje het geval. Ook al werd die set ingezet met een aanstekelijke klepper als The Main Thing. Maar Bryan is anno 2018 echter een beetje als een dieselwagen, eens uit de startblokken geschoten is er geen stoppen meer aan. De registers werden gaandeweg inderdaad meer en meer open getrokken met nog meer pareltjes als Don't Stop the Dance, Ladytron - waaruit blijkt hoe ver Roxy Music zijn tijd vooruit was in de jaren '70. Ook al is Bryan Ferry zijn stem niet meer wat het ooit geweest is, zijn enorm charismatische uitstraling op het podium is anno 2018 nog steeds stevig overeind gebleven. Die uitstraling waardoor menig vrouwenhart prompt gaat smelten bezorgt je bij songs als Slave to love een krop in de keel. Of doet je hart dansen van pure intensiviteit bij het opzwepende Out of the Blue - weer een typisch jaren '70 klassieker. Waardig ouder worden, noemen wij zoiets.
Samen met het opengaan van de gordijnen achter podium, werden bij In Every Dream Home A Heartache plots alle registers pas echt open gegooid. Een song, die net als op die iconische schijf For Your Pleasure op gang wordt getrokken door Bryan Ferry die op een eerder ingetogen wijze de toch wel pakkende tekst langzaam deed opborrelen naar die iconische climax waarbij al die registers, ook instrumentaal werden opengegooid tot een wervelstorm ontstaat, die alles omver blaast. Het was meteen het startsein voor een wervelende finale. Tijdens het al even indrukwekkend If there is something kriebelde het al om recht te springen van onze stoel. Bij Do the Strand was er uiteindelijk geen houden meer aan en stonden prompt alle die hard fans vooraan het podium. Bij Avalon zat bijna niemand, ook niet in de tribunes, nog op de stoeltjes. We zagen koppels met elkaar dansen alsof ze de Lotto Arena voor zich alleen hadden. Fans de tekst meezingen uit volle borst, of gewoon in stilte genieten van zoveel innerlijke schoonheid.
Dat de instrumentale omlijsting een meerwaarde vormde binnen het geheel? Daarover bestaat geen enkele discussie. Bryan Ferry laat zich omringen door klasse instrumentalisten. Waaronder de gitaar virtuoos en oudgediende Chris Spedding, die ons meerdere keren met verstomming sloeg. Daarbovenop waren we meermaals onder de indruk van de verdovende baslijnen van Jerry Meehan of drum salvo's van Luke Bullen. Uiteraard zorgt de inbreng van dat orkest voor die extra pit om elke song naar een nog meer onaards niveau te doen opstijgen. Maar ondanks al die virtuositeit is het de saxofonist Jorja Chalmers die de gouden medaille in de wacht sleept. Haar inbreng, sensuele danspassen maar vooral de indrukwekkende saxofoon klanken die ze uit dat instrument tovert, lieten een meer dan diepe indruk op ons achter. Toen Bryan iedereen nog eens voorstelde, kregen elk van de bandleden een welverdiend applaus. Maar Jorja kreeg eerder een oorverdovend applaus dat de lotto arena op zijn grondvesten deed daveren - bij wijze van spreken. Om maar te zeggen, we waren dus duidelijk niet alleen met deze mening. Haar inbreng binnen het geheel was, zonder afbreuk te doen aan de andere muzikanten, dan ook meer dan indrukwekkend te noemen.
Sluitstukken Love is the drug, Let's Stick together en Virginia Plain deden het dak er uiteindelijk compleet af gaan. Als kers op de taart werd daar Jealous Guy aan toegevoegd, een song die je in tranen en met de krop in de keel achterlaat. Om deze avond met een knal af te sluiten. Naast de virtuositeit van Bryan en zijn instrumentalisten, was het bij deze laatste song backing vocalist Hannah Khemoh die de haren op onze armen compleet deed recht komen. Kortom. Een indrukwekkend einde van deze avond, die traag op gang kwam maar uitmondde in een verschroeiende finale
Bryan Ferry bracht geen setlist naar voor met verrassende songs, maar eentje waarbij we - als fan van het eerste uur - op het puntje van onze stoel zaten te genieten van begin tot einde. Na tien songs op een gezapige wijze, werden de registers pas echt compleet open getrokken toen die gordijnen open gingen. Vanaf dat moment kwam er geen einde aan de mokerslagen en kippenvelmomenten. Bryan is niet meer zo goed bij stem als vele jaren geleden, dat is ook niet zo verwonderlijk gezien zijn leeftijd. Echter straalt hij nog steeds dat natuurlijk charisma uit waardoor je prompt overslag gaat en gewillig uit zijn hand eet. De muzikanten van dienst, dat iconische orkest op de achtergrond en die verschroeiende finale nadat die gordijnen compleet open gingen, zorgden ervoor dat de fans van het eerste en het laatste uur het optreden voorgeschoteld kregen dat hen nog lang zal verheugen. Ook wij dansten, zongen uit volle borst en pinkten zelfs menig traan weg bij zoveel innerlijk genot.
Setlist:
The Main Thing // Don't Stop the Dance //Ladytron //Out of the Blue //Oh Yeah //A Waste Land / Windswept //Bête Noire //Zamba //Stronger Through the Years //Slave to Love //Bitter-Sweet //In Every Dream Home a Heartache //If There Is Something //Re-Make/Re-Model //Do the Strand //More Than This//Avalon //Love Is the Drug //Virginia Plain //Let's Stick Together //Jealous Guy
In samenwerking met : Musiczine
