Graspop 2019 - Donderdag 20 juni: Raven, Sonata Arctica en Phil Anselmo & the Illigals

Review:Festivals
 Filip Vanhoof    21 juni 2019

Et voilà, de kop is er af. Graspop Metal Meeting 2019 is onofficieel gestart. Hun app blijft er rotsvast van overtuigd dat het festival pas op vrijdag start, wat in schril contrast staat met de talrijke updates die dat ding naar je devices stuurt. De eerste dag liet zich vooral opvallen door de rust die het met zich mee bracht.


De affiche bood ons een aantal bands van eigen bodem aan en voegde daar een hoop topbands aan toe om het campingfeestje van start te laten gaan. De weide was zoals gewoonlijk voor de helft geopend zodat de Marquee, de Dome, de Jupiler stage en de food trucks konden worden bezocht.

Opvallende nieuwigheden konden we niet meteen bespeuren. Het terrein is quasi hetzelfde gebleven met de bekende randactiviteiten (reuzenrad, saloon e.d.). Een terrein dat er op zo'n eerste dag nog netjes en mooi bij ligt. Ook de overvloedige regen van de dagen daarvoor heeft niet te veel impact gehad op de klassieke wandelpaden die de verschillende delen met elkaar verbinden. Modder wel, maar geen grote laag. Waar vorig jaar nog het WK te bezichtigen was werd dit jaar terug een gewone overdekte plaats gecreëerd waar je terug wat kan eten en drinken. Keuze genoeg lijkt ons. 

De wachtrijen vielen overal heel erg mee en ook het vervoer naar het festival verliep behoorlijk vlot. Met de extra festivaldag vorig jaar liep dat wel eventjes anders maar daar werd dus voor een oplossing gekeken voor dit jaar. 

Omdat zo'n eerste dag nog in het teken staat van alles op orde stellen moesten er een paar keuzes gemaakt worden over de bands die werden bezocht. Voor ons werd die keuze beperkt tot Raven, Sonata Arctica en Phil Anselmo & the Illigals. Die laatste zou een volle set aan Pantera wijzen uit respect voor de overleden broers uit de legendarische band. 

Het oudere Raven had er best wel zin in. De Marquee was voor de helft gevuld en de aanwezigen hoorden vooral een abominabel geluid in het eerste deel van de set. De technici deden er, hopen we, alles aan om dat te vebeteren maar kregen het nooit echt meer goed. Een zeer dof geluid waar enkel de bas goed te horen was. Gitaar? Zang? Drum? Die leken wel twee km verderop te staan. De set had dan ook niet de verwachte impact en ik zag mensen ontevreden naar elkaar kijken. De half gevulde tent liep dan ook snel nog wat leger.

(Raven)

Waar ligt zoiets aan? De mensen zélf? De installatie? We vermoeden het laatste. Want ook bij Sonata Pantera Light was het huilen met de pet op qua geluid. De set van Sonata Arctica kon wel rekenen op heel wat meer interesse en actie van de aanwezigen. Vanaf het tweede nummer Black Sheep kwam de sfeer er goed in. Ook hier was het geluid de spelbreker; je moest de nummers echt wel kennen om mee te zijn met de songs die werden gespeeld. Zanger Jani liep heen en weer op het podium en probeerde het publiek terug mee te krijgen maar buiten het eerste deel van de tent kwam daar niet veel meer van in huis. 

Elke dag minstens een keer kippevel op een festival: het is een vereiste! En de openingsspeech van Phil Anselmo heeft dat veel mensen kunnen bezorgen, inclusief bovengetekende. Persoonlijk heb ik ze reeds gezien in Brussel, maar de typische charismatische zware stem van de Texaan blifjt toch zalig om aan te mogen horen live. Hij zei dat het voor hen die nooit de kans hebben gekregen om Pantera te zien nu die kans wél kregen. Het publiek werd lichtjes zot en de set werd gestart. Er werden wat nummers gespeeld die de voormalige band niet vaak of nooit live brachten, maar de focus lag vooral op de hits. Zo deden I'm BrokenBecomingThis Love en vele anderen het prima bij het enthousiaste publiek. Zéér enthousiast, zeker bij de uberhit Walk, dat meteen gepaard gaat met het uberhit-syndroom: na Walk walkte de achterste rijen en masse terug naar buiten. Hit gezien & weg. Na Fucking Hostile volgden velen het voorbeeld van hun collega bezoekers. Een nummer dat overigens ongelooflijk slecht klonk, net als de hele set ook te maken had met dezelfde problemen als die van Raven en Sonata Arctica. Graspop, doe alstublieft iets aan dat geluid in de Marquee! Phil sloot de tribute-set niet af met Cowboys From Hell maar met A New Level 

(The Amity Affliction)

Op dag 1 herinneren we ons dus vooral de prima, relaxte sfeer, het feit dat er nooit lange wachtrijen stonden aan de verschillende toe- en ingangen, een herkenbare set-up van het terrein en een zeer jammer geluid in de grote tent. Op naar dag 2! Ondertussen zijn ook de weersvoorspellingen ons allen prachtig gezind. Laat die rubberlaarzen dus maar thuis!