De Franse shock-metal-masters van Herrschaft zijn terug, na een 15-jarige carrière, met een nieuw album, een nieuwe live line-up en een nieuwe visuele identiteit. Herrschaft vermengt op unieke wijze electronica met metal en serveert een cocktail gemaakt van het zweet van een pit vol dronken metalheads en de bedwelmende rook van een dark electro-grot vol nachtelijke wezens.
De boodschap van de band evolueert bij elk nieuw album, maar houdt vast aan de richtlijn om de hegemonie en ondergang van een perverse mensheid te onderzoeken. Na het verkennen van het cynisme van de mens in zijn meest smerige experimenten, exploreert de groep nu het visioen van een gokkende Satan, genietend van de misstappen en falen van zijn onderdanen.
Technosatan begint als een ontmoeting van industrial dance met industrial metal zodat het erg op een typisch Combichrist nummer lijkt , gaandeweg transformeert dit nummer zich meer en meer tot industriële schockrock à la White zombie. Het ironische How Real Men Do start met catchy synthtonen en een industrial rock geluid dat veel weg heeft van Zeromancer. Voeg daar nog een flinke scheut Deathstars gif aan toe en naar het einde een prachtige piano solo en je hebt een dijk van een nummer. Stray Dog klink als een epische mix van symfonische metal en Ministry met een aanstekelijk refrein.
But I Know start als thrashy death metal, maar neemt dan wat gas terug en tovert pakkende symfonische passages tevoorschijn in een muzikaal landschap van electro-metal. Le festin du Lion is in een demonisch Frans gezongen verscheurende brute song waarin zanger Max, vocale bijstand krijgt van een zeker El Worm. New World Order is een onheilspellende industrial rock song met een duister drum ‘n’bass-stuk dat me doet denken aan “Damaged “ en “Cross The Line uit het nieuwe album “Artificial Extinction” van Hocico.
Behind This Smokescreen begint als het soort lichtvoetige electrometal dat Beast In Black en Battle Beast maken. Dat maakt snel plaats voor een meer industriëler en zwaarder geluid. The Great Fire is een hels onderonsje met Shaârghot resulterend in een vernietigende industriële bomb track. The White Russians is een electro-metal partysong, maar dan wel voor een feestje dat in één of andere duistere bar plaatsvindt. Baptiste Bertrand tekent verantwoordelijk voor de wanhopige high pitch screams op dit nummer. Dit had evengoed een Combichrist song kunnen zijn. Alleszins is het catchy as hell. In Hate Me, een fusie van synthpop en electro krijgen we de mooie betoverende stemmen van Dany Boy en Jessy Christ te horen.
