Dag 3 van het Cactusfestival en ik heb nog altijd geen cactus gespot. Wel verwacht ik me aan een dagje van al dan niet stekelige muziek. De rust in het beminnelijke Minnewaterpark wordt ditmaal verstoord door Aldous Harding, Mono, Parquet Courts, Neneh Cherry, Band Of Horses, Trixie Whitley en dEUS.
Van ver hoor ik de dromerige klanken van Aldous Harding. Aldous Harding speelt een soort van introverte dommelpop: heel mooie poprock, maar zo zoet en rustig dat je erbij dreigt in te dommelen.
Het Japanse Mono neemt ons mee op een ritualistische hypnotiserende post-rock trip, die nu eens langzaam en dan wat rapper gaat, zonder de trappers te verliezen. Mono bakt een sonische taart met meerdere geluidslagen met als ingrediênten bas, gitaren, drums en occasionele keyboards. De muziek is meestal instrumentaal, maar wanneer bassiste zingt, is het alsof er een engel neerdaalt op aarde. De band sleept je mee op een intergalactische reis door meteorietenvelden en slokt je op in een zwart gat. Je wordt er stoned van zonder dat je daarvoor drugs hoeft te pakken. Mono weeft een aangenaam aanvoelende geluidstapijt uit ruwe garen.
Parquet Courts weeft geen geluidstapijt, maar legt sterk ritmisch rockparket. De band speelt punky rock, waarbij het hemd van bassist niet de enige surfinvloed is .Je zou het ook college rock kunnen noemen, al is het wel al enige jarengeleden dat de leden op de schoolbanken zaten. Parquet Courts brengt niets vernieuwend, maar doet het wel met een dusdanig enthousiasme. Ook hier kunnen we bij gelegenheid spreken van een muzikale trip. Maar dan één waarbij je met de voeten op aarde blijft, alsof je met je schoenen aan het parket genageld bent. Dit was een meer dan degelijk optreden.
Neneh Cherry staat dertig jaar op de planken en weet te verrassen met .... mooie harpklanken. Haar begeleidingsband telt 3 jonge muzikanten waaronder een harpiste. Achteraan bevinden zich twee oudere dj’s waarvan er één regelmatig de tweede stem voor zijn rekening neemt. Neneh Cherry zingt soul en r'n'b met een mooie betoverende stem. Ze pakt reeds vroeg uit met de hit "Woman" Ze preekt "compassion and love" maar ook "positive anger". Cherry oogde ontspannen en bleef dat ook ondanks wat technische problemen. Toen het geluid volledig stilviel bood iemand uit de voorste rijen haar kersen aan, die ze met plezier deelde met de rest van de band. Vervolgens komen o.a. ook de hits "7 seconds" en "Manchild" aan bod. Naar het einde toe vervoegt ook. Mangrove, een steelbandduo uit Londen de begeleidingsband en zorgt voor bijkomende caraïbische vibes. Afsluiten doet Cherry met het old-school "Gigolo". Al bij al, toch een mooi optreden en een aangename kennismaking ook met het recenter werk van Neneh Cherry.
Band Of Horses geven er een lap op. Ze spelen Americana en rootsrock. Je kunt niet zeggen dat ze hun best niet doen, maar mij persoonlijk doet het weinig. Ik denk dat men dergelijke bands, die boven de middelmaat scoren, niet per sé uit het buitenland moet halen. Talent genoeg in België. Maar er zijn zeker mensen die dit een ijzersterk optreden vonden. Band of Horses is een band die goed is binnen het genre. Alleen kan het genre me moeilijk boeien.
Met Trixie Whitley kregen we nog een dame met een betoverende stem. De Gents-New Yorkse was vrijdag overgevlogen voor een speciaal weekendje Brugge. Ondanks het groot podium wist ze een sfeer van intimiteit te creëren. Gekleed in een zwart-blauw pakje betoverde ze als een goede toverfee haar publiek. Ze bracht een straffe set waarbij de nummers van "Lacuna" centraal stonden zoals "Long time coming", "Touch", "Heartbeat", "May Cannan" en "Fishing For Stars". Toch was er ook plaats voor enkele oudere nummers: "Closer" uit ‘Porta Bohemia, het prachtige "I’d Rather Go Blind" en het intense "Breathe You In My Dreams" uit ‘Fourth Corner’.
