Het vredige Henegouwse Dour wordt 5 dagen omgetoverd in één van de grootste Belgische festivals met dit jaar een bezoekersreord van 251000 festivalgangers. Snoozecontrol zond 3 dagen een reporter naar het mooie festivalterrein tussen de windmolens. Bij deze het verslag van zijn zondag op Dour Festival.
Voor foto's van het Dour Festival verwijzen we je graag naar de foto's van ©Romain Ballez op Musiczine.
Dijf Sanders blijkt zowaar een duo te zijn. Want Dijf Sanders krijgt versterking van muzikant Matthias Decraene, die goed aanvult met saxofoon, klarinet, percussie-instrumentjes uit bamboe en sambaballen. Dijf Sanders brengt Oosterse en Aziatische ritmes. En zingt zelf een nummer in het Indonesisch. It It Anita pakt uit met stevige punk rock. Naar het einde van hun set wordt zelfs het volledige drumstel stuk per stuk verplaatst naar het publiek. Het is eens wat anders dan een zanger die zingend een wandeling door het publiek maakt.
Whispering Sons moet duidelijk nog doorbreken in Wallonië. Het voelde dan ook een beetje vreemd om de band in Le Labo, de kleinste concertlocatie van het festival te zien. Maar zoals verwacht gaven ze een geweldig optreden met hoogtepunten “Alone”, “White Noise”, “Hollow” en “Waste”.
Na Whispering Sons klimmen zeven Zweedse mannen het podium op geleid door de krankzinnige brulboei Sebastian Murphy. Viagra Boys brengen een energetisch rock’n’ roll optreden met een zanger met een over the top podiumattitude. Zo zingt hij minstens de helft van de songs met een bierblikje in de hand. Hij drinkt van zijn bier, maar spuwt het ook uit en overgiet er zichzelf mee. Bij gelegenheid gebeurt het zingen ook in horizontale positie. En als Sebastian Murphy niet bezig is met bier of zang, maakt hij wel tijd voor sarcastische bindteksten.
Vendredi Sur Mer is het project van de Zwitserse Charline Mignot die sinds haar aankomst in Parijs zangeres is geworden die Frankrijk in een korte periode heeft verleid. Charline Mignot, de volslanke zangeres met de mooie stem heeft 2 dansers meegebracht naar La Salle Polyvalente. Ze brengt aangenaam klinkende onschuldige electropop, die het goed doet bij het publiek. Haar optreden is zeker niet slecht, maar na een tijdje beginnen de nummers teveel op elkaar te lijken. Dus , hou ik het na een tijdje voor bekeken en ga in de naburige Le Labo even kijken naar Gus Dapperton, die rustig voortkabbelende zonnige poprock brengt.
Action Bronson is kennelijk een grote meneer in de Amerikaanse hiphopwereld. En ja, de man kan inderdaad goed rappen. En daarmee is zowat alles gezegd van dit routineus optreden in The Last Arena.In Le Labo brengt Boy Pablo veel te brave luchtige poprock. Dit is ideale muziek voor een strandbar, maar komt op een festival als Dour niet echt tot zijn recht.Ik blijf dan ook niet lang hangen, maar begeef me naar de Dub Corner waar Blackboard Jungle feat. Dixie Peach een lekker Dub feestje organiseren, waarbij menig in het publiek liefst zo dicht mogelijk bij de speakers van de soundsystem staat te dansen.
Tale of Us brengt in de Red Bull Electropedia Balzaal een verschroeiende set van in vervoering brengende electro en techno. Fat White Family speelt in Le Labo indierock met post-Britpop en post-punk invloeden en levert een degelijk optreden af. En dan komt in La Salle Polyvalente het optreden waarop ik al de hele dag wacht, namelijk dat van Kompromat. Achter de mysterieuze naam Kompromat verschuilen zich de electrogrootmeester Vitalic (Pascal Arbez-Nicolas) en Rebeka Warrior (aka Reby Combat) van het electropunkcombo Sexy Sushi. Ik had het voorrecht hun album “Traum und Existenz” te reviewen en schreef toen als conclusie: “Kompromat levert met “Traum Und Existenz” een gevarieerd, intelligent en vaak nogal minimalistisch electro-meesterwerk, dat een divers publiek kan aanspreken. Een aanrader.” Vitalic tovert super klinkende electroklanken uit zijn laptop en andere apparatuur, maar het is vooral het charmante Duits met Frans accent van Rebeka Warrior die het live doet. Ik laat me volledig verleiden door de muziek en dans mee met de uitzinnige menigte. Dit is voor mij het beste optreden van de dag.
In Le Labo smijt Kiddy Smile live zich volledig in een nogal camp optreden. Hij brengt soulful house met live zang en veel extravagantie. Kiddy Smile leeft in een fluowereld van extravagante pakjes, crossdressing en oversized plastic pruiken. Kortom een aanrader om live te zien.
Lenny Dee & Malke zetten in La Salle Polyvalente een set neer van hard techno en gabber, begeleid met coole samples en live drums. Tegelijkertijd bewijst Mr. Oizo in The Last Arena dat hij nog altijd een meester is in de hedendaagse technoscene. Je kan je wel de vraag stellen in hoeverre het live is. Wellicht is alles voorgeprogrammeerd. Mr.Oizo maakt wel een goede keuze van nummers en sidekick Flat Eric, een veredelde handpop die lijkt op een geel aapje, mag regelmatig eens wat mee bewegen op de muziek.
In Le Labo draait Kampire, een vrouwelijke dj die grossiert in afrobeat en bassen. Al zitten er ook bekende dancetracks in haar set. Casual Gabberz brengen in La Salle Polyvalente een dj set van – u raadt het nooit – gabber. Ik zag dan ook veel festivalgangers het typische gabber danspasje met wisselend resultaat proberen. Afsluiten doe ik door in La Petite Maison dans la Prairie nog even wat nummers mee te pikken van de dj-set van het New Yorkse dj-trio Body And Soul die een mix draaien van disco, latin beats en hiphop.
