Uw reporter werd uitgestuurd naar het verre Leffinge, een anders zo vredig Vlaams polderdorpje, waar jaarlijks in september de rust ruw wordt verstoord door het driedaagse muziekfestival Leffingeleuren. Dit is het verslag van dag 2 waarop hij blootgesteld werd aan de salsa- en sambarock van Conjunto Papa Upa en Satanique Samba Trio, het jonge singer-songwriter duo Meskerem Mees, degelijke rock van The Blinders, Bill-Ryder Jones en Steve Gunn, instrumentale postrock van Toman, verbluffende dreampop van Marissa Nadler, mooie synthpop van Peaking Lights en een halsbrekende trip met Brutus.
CONJUNTO PAPA UPA is in bollenjurken gestoken tropische rock. Het is een psychedelische muzikale reis met een bezeten voodoopriester die een half gebroken Caribisch ruimteschip uit de jaren 1970 bestuurt. Het is een retro-futuristische Afro-Caribische psychedelische ritmemachine. Het is rock vermengd met surf, psychedelica, samba, salsa en funk. En het is allemaal wat te vrolijk voor mijn donker zieltje.
THE BLINDERS brengen stevig rock en hebben een goede zanger (en tevens gitarist) in hun midden wiens zangstijl doet denken aan Jim Morrisson. Muzikaal lijken ze het ene moment op een kruising tussen Stone Temple Pilots en Rollins Band. Een andere keer klinken ze als Beck om dan te transformeren in een geremde versie van Nirvana. Voor ‘hate song’ halen ze dan weer duidelijk de mosterd bij Joy Division. Dit was een puik optreden van een ervaren band die helaas teveel klinkt als andere bands.
MESKEREM MEES blijkt een piepjong duo, die op de busker stage het publiek verleidt met enkel gitaar, cello en stem. En het is vooral de stem die het hem doet. De vergelijking met Nina Simone gaat me te ver, maar het is inderdaad een jeugdig muzikaal duo om in de gaten te houden. Hun songs, zowel covers als origineel werk kan ik alleen maar omschrijven als ‘intieme luisterliedjes. Meskerem Mees beëindigen hun korte set met de opmerkelijke cover” I was made for loving you” van KISS in een wel heel erg rustige en breekbare versie.
Ex-The Coral gitarist BILL RYDER-JONES startte in 2011 een solo-carrière die hem al vier platen lang een comfortabel onderdak oplevert bij Domino Recordings. Jones speelt later op de avond ook een solo-set in de kerk van Leffinge, maar dit stukje gaat dus over Bill Ryder –Jones met zijn band. Een vleugje Blur, een snuifje Mercury Rev, een brokje Pavement en een beetje Stone Roses. De band brengt erg Brits klinkende indie-rock en rockerige Britpop mt een hang naar langzamere songs. En ja, het klinkt goed. En nee, een hoogvliegende internationale carrière zit er niet in, tenzij ze een hit of 2 uit hun mouw kunnen schudden. Nochtans bouwen ze een mooie geluidsmuur die niet al te hoog is opgetrokken. Al bij al komt het iets te braaf over.
SATANIQUE SAMBA TRIO zijn een klassiek geschoold kwintet (en geen trio) en ze komen zogezegd van diep uit de underground van hoofdstad Brasília. Ze produceren experimentele fusion rock die zwaar beïnvloed is door samba, salsa en andere Braziliaanse dansmuziek. Maar erg underground klinken ze niet. Het ware beter geweest dat het satangedeelte het van het sambagedeelte had gewonnen.
Toman treedt in het kader van Duyster. Live op in de kerk van Leffinge. Kennelijk komen ze speciaal voor Leffingeleuren opnieuw samen om oude live-favorieten in een stripped down versie te brengen. Ik ben onbekend met het werk van Toman, dus kan ik niet oordelen in hoeverre de nummers uitgekleed werden. Het geluid klonk alleszins vol genoeg en verre van uitgekleed. Ik geniet van hypnotische post-rock die toch niet helemaal past in de omgeving van een kerk, hoewel de fade-outs wel een sacraal karakter krijgen. Dit was een mooi instrumentaal optreden, al mis ik eerlijk gezegd een vocale inbreng die de nummers naar een nog hoger niveau kan stuwen.
PEAKING LIGHTS is gelukkig geen disco maar wel aaangename en vaak dromerige synth- en electropop. Hoewel het muzikale koppel uit San Francisco reeds een resem releases uit heeft, heb ik er nog nooit eerder van gehoord. Het is voor mij dus een aangename ontdekking. Muzikaal dik in orde, maar visueel enkel jammer van de verblindende belichting waardoor het duo wel ‘heel mysterieus’ overkwam.
MARISSA NADLER is volgens de website van Leffineleuren een folkzangeres uit Boston die sinds 2004 bouwt aan een prachtige carrière die haar al acht solo albums en een pak losse releases opleverde. In Marissa Nadlers geval is de benaming folkzangeres een beetje misleidend. Verwacht geen typische folkinstrument en folky melodietjes. De kerk van Leffinge is wel een uitstekende plaats om ondergedompeld te worden in Marissa Nadlers muzikale wereld, want ze brengt je in hogere sferen door haar mezzo-soprane engelengezang. Misschien kun je haar muziek nog het best omschrijven als dreampop en heavenly voices die nog het best te vergelijken valt met het vroegere en meest recente werk van Chelsea Wolfe. Dit was echt genieten.
De psychedelische sixties-pop – en rock van MYSTIC BRAVES is degelijk voer voor nostalgici die houden van een soundtrack bij peace, love and understanding. Of gewoon goede muziek voor mensen die houden van rustig voorkabbelende rockmuziek. Het is geen spek voor de bek van deze reporter.
Geprangd tussen Charlotte Adigery en Brutus, 2 energieke optredens, leek de rustigere STEVE GUNN me wat verkeerd geprogrammeerd. Ik wil dan ook niet zo ver gaan om te beweren dat Steve Gunn in het eerste deel van zijn optreden “traag, saai en minder boeiend” is. Nee, het was best een goed optreden. Steve Gunn is echt wel een rasmuzikant die goede nummers schrijft. Voor fans van The Beatles, Pink Floyd en Kurt Vile.
BRUTUS is een Leuvense band, die door collega’s wordt omschreven als post-punk, post-rock, post-metal, post-hardcore... enfin, alles waar er post in voorkomt. De band zelf omschrijft zich liever als een ‘rockband van België’. Ik heb het graag over “briljante hevige harde rockmuziek”, Brutus bestaat slechts uit 3 leden, maar ze maken herrie voor 5. Ondersteund door het virtuoos gitaarspel van Stijn Vanhoegaerden en de al even bedreven bastechniek van Peter Mulders brengt drumster/zangeres Stefanie Mannaerts een set vol van aan razernij grenzende energie die me met verstomming slaat. Ik vind geen woorden om deze halsbrekende muzikale trip te omschrijven.
