Vreemde en formidabele dingen kunnen groeien uit een bescheiden begin. In 1997, in een afgelegen stadje Joensuu, voorbij de grote uitgestrekte bossen van Oost-Finland, kwamen een paar metalheads samen om luide en felle muziek te spelen, bier te drinken en plezier te hebben. Ze wisten niet dat ze twee decennia later zouden worden begroet als een van de speerpunten van hun genre, zich voorbereidend op het uitbrengen van hun 8ste studioalbum en aan een nieuwe wereldtournee zouden beginnen.
Sinds 2011 bestaat Insomnium uit Markus Hirvonen (drums), Ville Friman (gitaar), Niilo Sevänen (zang en bas) en Markus Vanhala (gitaar). Dit kwartet smeedde albums Shadows of the Dying Sun (2014) en Winter's Gate (2016) die de band over de hele wereld naar de headliner-status brachten.
In 2018 werd duidelijk dat gitarist Ville Friman het zware touren niet meer kon combineren met zijn andere carrière als docent aan de universiteit van York. Daarom besloot de band dat een derde gitarist nodig was om de machine goed te laten werken. Ze hoefden niet ver te zoeken, omdat gitarist-zanger Jani Liimatainen (The Dark Element, Cain's Offers, ex-Sonata Arctica) al een live-gitarist was op verschillende tours. Er werden dus bloededen gedaan, getoost en onheilige contracten getekend en de band werd een kwintet.
Met deze nieuwe line-up en opgewaardeerde vuurkracht begon Insomnium hun 8ste studioalbum te schrijven. Bestaande uit 10 nummers en meer dan een uur muziek, evolueerde “Heart Like a Grave” als een epische krachttoer van Finse melancholie, geïnspireerd op enkele van de meest sombere verhalen, teksten en gedichten van het noorden.
Wail Of The North start op een mooie rustige manier en bouwt op naar een climax. Op een fundering van keyboardtonen worden bouwlagen van gitaar, bas, drums en stem gelegd. De mooie meezinger Valediction begint hevig, maar waar een andere band zou invallen met grunts, krijgen we hier eerste cleane vocalen en dan pas de best goed verstaanbare grunts. Het stevige Neverlast is zware kost, maar behoudt net genoeg melodie om verteerbaar te blijven.
Het uitgebreide emotionele Pale Morning Star wordt ingezet met akoestische gitaar die een sfeer van melancholie creëert. De elektrische gitaren geven zwaarte en somberheid aan het nummer terwijl de vocals vooral boosheid uitdrukken. And Bells They Toll valt vooral op door de schitterende gitaarleads, al kan de stem uit de onderwereld me ook bekoren. The Offering is een puike melodieuze death metal song, maar kan me iets minder bekoren.
Op Mute Is My Sorrow wordt de akoestische gitaar weer even boven gehaald, al liggen de elektrisch gitaren niet lang stof te vergaren. Na de akoestisch intro gaat het er namelijk hevig aan toe. Een mysterieuze vrouwenstem zorgt echter voor wat tegengewicht voor al het geweld. Twilight Trails tracteert op meeslepende melodieuze doodsmetaal, die hier en daar uit zijn ritme gehaald wordt door rustige contemplatieve passages. Het schitterende Heart Like a Grave roept beelden op van uitgestrekte Finse bossen en meren en is op zijn mooist als er gas wordt terugenomen. Karelia tenslotte is een lekker lange indrukwekkende instrumentale wegdromer.
