Bad Wolves, die je misschien kent van hun cover van ‘Zombie’ van The Cranberries, brengen hun tweede album “N.A.T.I.O.N .”, uit. Het album werd geproduceerd door zanger Tommy Vext en drummer John Boecklin . Met dit album wilden ze onze aandacht richten op hun eigen materiaal en dat voor zichzelf laten spreken. Het belooft een meer gerichte en volwassen album te zijn, die zowel metal- als rockfans aanspreekt.
Het album begint met de hitsingle I’ll be there, een uiterst aanstekelijk mix van groovemetal, nu-metal en melodie. No Messiah begint groovy maar laat meer en meer melodie toe. De stem van Tommy Vext kan heel wat aan,van schreeuwen over rappen naar heldere zang en terug. De meezinger Learn To Walk Again brengt meeslepende melodische heavy rock. Het volgende nummer Killing Me Slowly is een nummer dat in je hoofd blijft spelen. Radio-vriendelijk terwijl het nog steeds agressief is, is het een echt meeslepende track van start tot finish, van de gepassioneerde zang tot de boeiende solo, eenvoudig maar zeer effectief. Tekstueel pakt het nummer de weerslag van ontrouw aan, en de gevolgen van wanneer iemand onbreekbare grenzen stelt, en uiteindelijk het ding verliest waar hij het meest van houdt, vanwege zijn eigen fouten.
Better Off This Way begint akoestisch en ontwikkelt zich tot een heavy rock ballad, zoals we die kennen van Creed en Nickelback. In het metalcore-achtige Foe or Friend komt de agressie naar boven. Vext brengt zijn meest meedogenloze vocale bezorging tot nu toe terwijl hij schommelt tussen schreeuwen en spugen van de teksten, volledig ondersteund door verwoestende gitaarinteractie tussen Doc Coyle en Chris Cain. Sober is wellicht de meest radiovriendelijke song en potentieel grootste hit op het album, in de stijl van Five Finger Death Punch, Creed (alweer) en Nickelback (ook alweer). Back In The Days gaat er ook vlotjes in en zou het goed kunnen doen op radiozenders zoals Studio Brussel. Het rockt, is tamelijk – maar ook weer niet te- alternatief en is leuk om mee te neuriën of zingen.
Bij The Consumerist denk je even met DevilDriver of zelfs Slipknot te maken te hebben, maar dankrijg je plots van die Alter Bridge-achtige passages. Deze song zou beter tot zijn recht komen, mocht men de harde lijn van het begin blijven aanhouden. Nu klinkt het nummer te gepolijst. Op Heaven So Heartless zingt Vext met zoete zachte stem de strofen en spaart zijn krachtige stem voor de refreinen,, die, hoe kan het ook anders, een hoog oorwormgehalte hebben. Dit is potentiële hit nummer zoveel op dit album. Crying Game is degelijke melodieuze maar wat te voorspelbare heavy rock. Op afsluiter L.A.Song mag Tommy Vext de veelzijdigheid van zijn stem demonstreren, door er na zijn longen bijna uitgeschreeuwd te hebben nog adem over te hebben voor krachtige cleane zang en zelfs nog een beetje kan rappen.
