The Membranes, opgericht in 1978 in Blackpool, spelen klassieke basgedreven noordelijke postpunk en maakten deel uit van dezelfde golf als bands als The Fall, Sisters Of Mercy, Echo and The Bunnymen en Cabaret Voltaire. De band bracht een opmerkelijke reeks platen uit die hun frustratie van de kleine stad combineerden met een voorliefde voor zware bas en vervorming. Dit werd uiteindelijk een belangrijke invloed op noiseniks als Steve Albini, Swans en Sonic Youth.
In 2015 bracht Blackpool's post-punk misfits The Membranes hun eerste album in 25 jaar uit. "Dark Matter / Dark Energy" werd alom geprezen als een geweldig comeback-album. Met het nieuwe album “What Nature Gives... Nature Takes Away” willen ze dit succes nog overtreffen. Bovendien is dit hun eerste album met een koor, dat een duistere en spannende epische rand aan hun nummers toevoegt.
A Strange Perfume is aanstekelijke ouderwetse post-punk met – een beetje vreemd toch – koorpartijen. Het Het 20-koppige British & Irish Modern Music Institute - koor is ook op andere nummers te horen. What Nature Gives... Nature Takes Away is uiterst catchy en doet wat aan Sonic Youth denken. Het milieuthema van het album werd overigens geïnspireerd door een gesprek met collega-natuur en postpunk-fan Chris Packham over de schoonheid en het geweld van de natuur en de voorbijgaande aard van leven en liefde. A Murder of Crows begint met een mislukte trompet of zoiets en rolt dan lekker verder op een punk ‘n’roll weggetje. The City is an Animal (Nature Is Its Slave) is een langzaam nummer waarop John Robb met een spoken word –achtige stem een duister sprookje vertelt.
The 21st Century Is Killing Me blijkt nog een traag, mooi en diepgaand nummer waarop de bijdrage van het koor erg belangrijk is. Deep In The Forest Where The Memories Linger brengt fenomenale post-rock die door het koor tot ongekende hoogten wordt gedreven. Black is The Colour lijkt op een kruising tussen Lenny Kravitz, The Cramps en The B52’s en zou niet misstaan op de soundtrack van een Quentin Tarantino film. Bij het hypnotiserende ritualistische A Murmuration of Starlings on Blackpool Pier krijgt John Robb voccale ondersteuning van de 84-jarige folklegende Shirley Collins. Het meeslepende Mother Ocean/Father Time is post-punk met krautrock-invloeden
The Magical and Mystical Properties Of Flowers kent een gastbijdrage van Kirk Brandon van Theatre Of Hate en blinkt verder uit door de interessante percussie, brommende mannenstemmen en ruw gitaarwerk. Snow Monkey produceert een geluid dat in staat is om The Fall uit de vroege jaren 1980 op te roepen: heftig en wild wordt zonder de noodzaak van een snel tempo. Demon Seed/Demon Flower is duivelse psychedelische post-punk met een gastrol voor het het originele punk-icoon Jordan. The Ghosts of Winter Stalk This Land levert een ijzige post-punk song op ,badend in de semi-duisternis van de winter.
Winter (The Beauty and Violence of Nature) vangt aan met gekrijs van vogels. In plaats van de zang van John Robb krijgen we een overtuigende speech van Chris Packham. Nocturnal zou je het death disco nummer van dit album kunnen noemen. Het is alleszins de song die het meest uitnodigt tot dansen. Pandora’s Box tenslotte biedt energetische apocalyptische basgestuurde noise.
Koop, stream of download het album hier.
