Op haar derde album "Folkesange" neemt Myrkur afstand van de heavy sound, haar gebruikelijke black metal invloeden maken hier plaats voor traditionele folk.
Verhalen vertellen, overgangsriten en het aanroepen van een continuïteit die door tijd en generatie gaat, maken allemaal deel uit van het tapijt van folkmuziek en “Folkesange” maakt gebruik van al deze stromen in hun meest essentiële vorm.
“Folkesange” kent met het prachtige Ella een uiterst sterk en pakkend begin. Het is het resultaat is van jarenlang studeren, spelen en luisteren naar traditionele Scandinavische volksmuziek. Dit is Myrkurs versie van een nieuwe folksong met wortels in de geschiedenis en in het verleden. Het is haar ode aan de mensheid en onze verbinding met de natuur. Tevens is het een overgangsrite als vrouw en een wedergeboorte-ritueel in de zee. Fager som en Ros klinkt een stuk vrolijker en doet door de samenzang en het folkinstrumentarium denken aan Mediaeval Babes. Het schitterende Leaves Of Yggdrasil zou een song kunnen zijn uit Leah’s laatste album ‘Ancient Winter, al zit er ook wat Miranda Sex Garden in. Het rustige trage Ramund is nog een folkpareltje, dat qua sfeerschepping dicht bij het langzame werk van Faun zit.
Het hoog en snerpend gezang bij het begin van Tor I Helheim evolueert naar een mooie zoetgevooisde betoverende stem. Svea Is nog zo’nmagisch ritueel folknummer, waarvan de zang neigt naar Mediaeval Babes, of nog dichter bij huis, naar Laïs. Het hartverscheurende Harpens Kraft, een Noorse bovennatuurlijke ballade, heeft veel weg van een vrouwelijke akoestische versie van In Extremo, waarbij de harp de gitaren vervangt. Op Gammelkäring hoor ik kraaien en dan denk ik automatisch aan Corvus Corax, hoewel de naam van deze band ‘raaf’ betekent. Met een beetje moeite en welgezindheid kan je er inderdaad een akoestische vrouwelijke Corvus Corax in herkennen.
House Carpenter, dat je misschien kent van Joan Baez,timmert aan een heaveny voicesClannad-achtigekeltische geïnspireerde Engelstalige traditioneel folkgeluid. Reiar klinkt als een Scandinavische traditional gespeeld op piano en ondersteund door strijkinstrumenten. Gudernes Vilje gaat dan weer de richting uit van Dead Can Dance, met Myrkur’s mooie stem die weinig onderdoet voor die van Lisa Gerrad. Ik ben er nog niet uit of Vinter meer passend is voor een David Lynch of voor een Tim Burton film, maar het is alleszins een ideaal soundtracknummer, waarin vooral klanken eerder dan woorden gezongen worden.
