TiefRot produceert een mix van Neue Deutsche Härte en Gothic Rock die zijn eigen "dansbare waanzin" uitstraalt met stuwende grooves, agressieve gitaren en gedurfde Duitse teksten. TiefRot belooft woorden tussen de regels en melodieën tussen melancholie en woede te brengen.
Manege Frei begint met zo’n trekspeelgoedje voor babies dat een mechanisch melodietje afspeelt. Vervolgens krijgen we nogal cabareteske muziek voorgeschoteld die evolueert naar exquise symfonische metal met een topprestatie van zangeres Becky Gaber. 1000 Tode lang lijkt meer op Neue Deutsche Härte al doet de zangstijl me wat aan Nina Hagen denken. Mackie Messer mag u misschien bekend zijn als Mack The Knife. Nou deze Duitstalige dansbare verise is een Mack The Knife op steroïden. De piano legt een mooie fond voor de gitaren die de ene keer Rammstein-achtige riffs en de andere keer heavy metal solo’s ten berde brengen.
Op het schreeuwerige Goldener Käfig valt op hoe krachtig Becky Gabers stem is. Het mooie ontroerende Wer wirft den ersten Stein bevestigt nogmaals de kracht en schoonheid van Becky Gabers stem en bij deze mag ik ook wel het werk van Wieland Hofmeister songwriter, keyboarder en één van de gitaristen, loven. Schattenspiel biedt aanstekelijke theatrale ritmische gothic rock.
Het schitterende Ich seh’ dich vermengt Neue Deutsche Härte met nu metal-elementen. Grau is minder donker dan de titel doet vermoeden. Ook hier merk ik NDH en nu metal op, maar ditmaal doorspekt met fijne poprock melodieën. Kein Blick Zurueck blijkt heerlijke heavy rock met een flinke scheut (alweer) Nina Hagen. Lüg’ mich an kruist cabaret met Neue Deutsche Härte, waardoor het geheel wat minder hard en meer melodieus is.Toch blijft dit een speciaal soort heavy rock.
Reglos is een kwaliteitssong waar op duidelijk te horen is dat Becky Gaber geen debutante is. Ze heeft een verleden als frontvrouw van o.a. Reset to Zero, Exotoxis, Yargos en Collision Zero en als een geprezen country-artieste. TiefRot heeft weinig met country te maken en dat blijkt ook uit het volgende nummer Bittersüss und tränenschwer dat NDH, gekruid met symfonische, heavy metal en popelementen serveert.
Natuurijk heeft een goed album ook een ontroerende ballade nodig en dat lijken we te krijgen met (Der letzte Vorhang fällt) Für immer und ewig, maar plots wordt het gaspedaal ingetrapt en krijgen we stevige rock met zelfs wat melodic death metal accenten. Een meer dan geslaagd nummer. Met Spieglein, Spieglein gaan we de Sneeuwwitje-toer op, maar dan op een aanstekelijke energetische half-elektronische manier. Schweig! (Das TanzBodenLied) wordt volledig onder electro-stroom gezet. De beats leiden en de gitaren moeten volgen.
Je kan het album o.a. hier beluisteren.
