Het Hongaarse donkere elektronische popduo Black Nail Cabaret combineert muziek en kunst met poëzie, kostuums en BDSM-erotiek. Er zijn overal seksuele verwijzingen, maar altijd met een duistere draai en verbinding met existentialisme - de duistere kant van de mensheid, die ook een van de belangrijkste aspecten is van “Gods Verging On Sanity”.
Het is het jaar 2020 en goden staan op het randje van gezond verstand. Zij zijn wij, mensen.We zijn goden, met een anus. We denken na over onze plaats in de wereld, de betekenis van onze dood. We vinden en creëren schoonheid, en toch eten, kakkenen reproduceren we zoals elk ander dier op deze planeet. We zijn existentiële organismen en onze geest worstelt met deze dualiteit. We vechten op verschillende manieren tegen onze eigen sterfelijkheid - sommige met voortplanting, sommige met kunst, sommige met macht en sommige vechten gewoon helemaal niet.Hoe ver zijn we gekomen en waar gaan we vandaan? Hoe verliezen we de oude huid nu de nieuwe eronder groeit?
Zangeres Emese Arvai-Illes begon als performer in een fetisj-horror-theatergroep in Boedapest, maar ontdekte al snel dat programmeur, producer en partner Kristzian Arvai haar muzikale tegenhanger was. Black Nail Cabaret combineert duisternis met licht, schoonheid met geweld en verontrustende kunst met weelderige harmonieën. Moderne elektronische sequenties ontmoeten een duidelijke invloed uit de jaren tachtig van grensverleggende vrouwelijke acts als Grace Jones of Eurythmics.
Bij het aanstekelijke electropop nummer Black Lava valt onmiddellijk de bijzondere stem van Emese Arvai-Illes op. Spheres biedt degelijke electropop, die niet eens zo donker is. Maar het is vooral de stem van Emese die het nummer zo aantrekkelijk maakt. No Gold is een heel goed nummer, dat bovendien erg dansbaar is en het dus wel goed kan doen in de donkere clubs in Duitsland en daarbuiten.
To Die in Paris ademt een duistere atmosfeer uit maar blijft catchy. Op My Casual God doen de toetsenpartijen me denken aan Mesh, maar wederom is het Emese die deze song zo subliem maakt. Make a Run begint als zwoele 80ies pop à la Grace Jones, maar heeft duidelijk modern electrorockige refreinen. Maelstrom kunnen we het best omschrijven als een meeslepende electropop ballade. Private Religion serveert post-punk op een dubstep ritme, een geslaagd experiment. Children at Play tenslotte biedt erg moderne dansbare electropop.
Het album wordt uitgebracht als Digipak-cd van zes pagina's en in beperkte oplage van 180 g vinyl en kun je o.a. hier bestellen.
