Panic Priest - Second Seduction (Negative Gain)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    9 april 2020

Dood. Seks. Gedoemde romantiek. Deze drie eenvoudige termen definiëren het geluid en de thematische aanwezigheid van Panic Priest. Panic Priest, het muzikale project van zanger, songwriter en multi-instrumentalist Jack Armondo (van dark pop duo My Gold Mask), is gecentreerd rond Armondo's diepe, croonende zang terwijl hij elektronische beats, dromerige gitaren en synths met elkaar verweeft. Panic Priest maakt middernachtmelodieën die je niet snel zullen vergeten als de dag aanbreekt.


Panic Priests langverwachte tweede album "Second Seduction" is een belangrijke uitbreiding van het kenmerkende geluid van het project (dat voor het eerst werd onthuld door middel van het gelijknamige debuutaanbod in 2018).

Het nieuwe album, gecoproduceerd door Brian Fox (Wingtips, Ganser), vermengt klassieke genres zoals darkwave, post-punk en goth, terwijl een rijk gelaagde moderne synth-popgevoeligheid het album verheft tot iets groters dan eenvoudige nostalgische recreatie. Bijna geheel uitgevoerd en gecomponeerd door Armondo (met belangrijke bijdragen van Twin Tribes, Vincent Segretario van Wingtips en Gretta Rochelle van My Gold Mask), is "Second Seduction" tegelijkertijd persoonlijk maar fantastisch. Een louterend verslag van de echte levenservaringen van Armondo, voortkomend uit persoonlijk liefdesverdriet, het leven als een niet-monogame persoon en zelfs de huidige politieke angsten. Wees bereid om verleid te worden door de wereld van Panic Priest.

In All Severity biedt lekker dansbare darkwave. Dit is ook de eerste keer dat ik de mooie sterke stem van Armondo hoor, die overigens perfect bij de muziek past. (silo) vormt een interessant dark ambient intermezzo. Op de prettige gothic rock van Pretty Evil Seed kunnen we weer onze dansbenen oefenen.

Nighthunter lijkt wel een kruising tussen Soft Cell en Depeche Mode. en is een humeurige, donkere synthpop-track geïnspireerd op Jacks eigen real-life, after-dark ervaringen. ‘Nighthunter’ gaat over uitgaan en op zoek gaan naar een afspraakje in de kleine uurtjes van de nacht. Er hangt een rokerige, sexy sfeer in het nummer ... maar met een licht onheilspellende ondertoon. Naarmate het lied vordert, wordt het duidelijk dat de verteller zelf het slachtoffer kan zijn van zijn eigen verdriet en de prooi van zijn eigen waargenomen jacht.

In Lonely City hoor ik dan weer 80ies pop à la Tears For Fears en Duran Duran. Ook We’ve Got The Cause heeft een sterk jaren 80 gevoel, met een veelheid aan invloeden, van The Human League over Fad Gadget tot Gang of Four. BLOOMNDK bevat een The Cult –achtige intro, maar gaat de poprock toer uit met een flinke knipoog naar de jaren 80.

Bleed Again brengt een prachtige darkwave song met de pathos van The Misssion en de sinistere synths van Clan Of Xymox. Shiver And Crawl is donkere electropop waarbij de stem me doet denken aan Tears For Fears en het harde keyboardgeluid wel van D.A.F. of vroege Front 242 lijkt te zijn gestolen. Eternal Shine schijnt zowaar de ontroerende en erg gothic aandoende ballade van dit album te zijn. En als we hierbij namen mogen droppen, dan houd ik het bij The Cure, Echo And The Bunnymen en (alweer) Tears For Fears.

Conclusie:
Deze plaat kun je moeiteloos in de playlist van een new wave party steken, en niemand zal horen dat dit een plaat uit 2020 is. “Second Seduction” van Panic Priest moet zowat het beste jaren 80 new wave album zijn dat niet in de jaren 80 gemaakt werd. Een echte aanrader!

 

Website / Facebook / Bandcamp