Door mijn voorliefde voor donkere muziekjes ben ik de punk wat uit het oog en oor verloren. Via het label Bearded Punk Records maakte ik recent echter kennis met enkele veelbelovende punk(rock) bands. De Belgsiche female fronted band For I Am wist me direct te overtuigen met hun snelle, krachtige punk songs met catchy melodieën die je niet gauw weer uit je hoofd krijgt
Sinds hun allereerste live show in 2014, heeft de band niet stilgezeten. Zo brachten ze een EP genaamd ’15 Minutes Late’ (2015) uit, releaseten een eerste full album ‘All About Perspectives’ (2017) en lieten een compilatie CD maken, speciaal voor hun tour doorheen Japan in 2019.
Om hun muziek verder te promoten, speelde For I Am al een groot aantal nationale én internationale shows, waaronder een aantal internationale tours door Europa, het Verenigd Koninkrijk en Japan. Daarenboven openden ze club shows voor bands als Propagandhi, Lagwagon, Frenzal Rhomb, Not On Tour, The Bombpops, Iron Chic, Strung Out en Satanic Surfers.
Dit klinkt allemaal als het ‘big in Japan’-verhaal, dat wel geldt voor meerdere uitstekende Belgische bands. Bemind in het buitenland maar relatief onbekend in eigen land. Hopelijk zorgt hun 2de full album “Late Bloomers” ook voor meer bekendheid in België en Nederland
Toekomstplannen voor de band zijn onder meer om nog meer naar buiten te komen, grotere festivals te spelen en te touren wanneer de mogelijkheid zich voordoet om het nieuwe album zo goed als mogelijk te promoten. Door de Covid-19 maatregelen zal touren en festivals dit jaar praktisch onmogelijk zijn. Laten we dus hopen dat 2021 het jaar van For I Am’s grote doorbraak wordt.
For I Am zijn Stef Berghmans en Bjorn Blommé op gitaar, Hanne Terweduwe aan zang, Stijn Janssens op drums en Bo Moris op basgitaar
Between Us klinkt erg vrolijk ondanks de toch wat donkere teksten. Op Relentless Idiometry zingt Hanne met haar zoete stem “I know we’ll never make it to the punk rock hall of fame . Als er echter zoiets bestaat al s een punk rock hall of fame, dan verdienen For I Am er toch ook al een voorlopig bescheiden plaatsje. Ik begrijp het wel. Natuurlijk start je geen punkrock band om beroemd te worden. En de punkrock bands die desondanks toch echt beroemd geworden zijn, kun je op één hand tellen. Maar ik gun het For I Am om een zekere bekendheid te verwerven zodat ze van de muziek kunnen leven en op toffe festivals kunnen spelen. No Ragrets, een titel die verwijst naar een verkeerd gespelde tattoo, zorgt voor een prettige partystemming.
Het korte prachtige 1978 gaat over magische kussen en lange relaties. Na een korte geniale intro schiet All About Perspectives uit de startblokken, met een boos maar ook vergevend kantje. P.I.G.O.T.R.Y. verwijst naar George Orwell’s ‘Animal Farm’ en zijn kritiek op het falend communisme. We zijn allemaal gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan anderen.
Oblivion verrast met koorpartijen en heerlijke gitaarlijnen en handelt over de liefde vinden, vervagend relaties en luisteren naar Less Than Jake. Riddle Me This is een indringend oorworm die eindigt met een fade-out. Ondertussen mijmer ik over mijn jeugdjaren met De Afrekening als alternatieve hitlijst, want een band als For I Am zou toen hoog gescoord hebben en zelfs een plaats op Pukkelpop gekregen hebben.
Ach ja misschien was ik ook een laatbloeier en misschien ben ik nooit echt volwassen geworden. Late Bloomer is alleszins een excellente song en zoals Hanne het verwoordt: “ It’s okay, late bloomer. Truth is worth more when it takes you years to find”. Het aanstekelijke TheArmistice roept op tot een wapenstilstand bij een innerlijke oorlog. Bij deze wil ik ook de oproep steunen voor een wereldwijde wapenstilstand. Dus hopelijk brengt Corona niet enkel miserie maar wereldwijde vrede en verbondenheid.
Black Coffee Mornings blijkt een aangename song om ‘s morgens mee wakker te worden. Ook al geeft de tekst je koffie een bittere smaak. Articulate heeft van die catchy woohoo-koortjes en ook nog wat coole samples, wat de song extra ‘vet’ maakt. Die Hard bevat de simpele maar genial frase: “It’s not that I chose to be right here. It’s just that this is where I collapsed”. Op het eerste gehoor lijkt dit een pretpunksong, tot je goed luistert naar de teksten.
Met Nowheresville Motel krijgen we de verrassing van het album namelijk een langzaam ontroerend lied, dat het goed zou doen bij verschillende nationale en regionale radiostations. Naar het einde toe wordt het gaspedaal even ingedrukt, maar dat zullen radioformatteurs wel door de vingers zien. Obsolete begint als dreampop maar zorgt wel degelijk voor een mooie punkrock afsluiter.
