REVENGE - Strike.Smother.Dehumanize (Season of Mist Underground Activists)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    10 mei 2020

De Canadese Chaos Black Metal-extremisten REVENGE keren terug met "Strike.Smother.Dehumanize", het vervolg op hun album "Behold.Total.Rejection" uit 2015, dat voor sommigen totale herrie was en door anderen geniaal bevonden werd.


Op 'Strike.Smother.Dehumanize' heeft leider J. Read alle eerdere releases overschaduwd. Met een extreem krachtige en organische productie, bliksemsnelheid, chaotische songstructuren en vlijmscherpe zang, geleverd met een ongeëvenaarde overtuiging, heeft de black metal-outfit een manifest opgebouwd van zelfopstanding, absolute haat tegen de georganiseerde religie en totale minachting voor de tot slaaf gemaakte moderne man die zich voedt met de middelmaat. De vernietiging en wederopbouw van de mensheid is de enige remedie tegen kanker die bekend staat als de mens.

Reaper Abyss (Real Rain) is lekkere snelle pokkeherrie waarbij veel te snel onverstaanbaar geschreeuw wordt afgewisseld met een les mensentaal voor varkens. Reign Power (Above All Born) vermengt ultrasnelle black metal met grindcore, maar het meest opmerkelijke is de zang die als everzwijngeknor klinkt. Op Oath Violator horen we de razende gek weer en ook de taalles van de varkens gaat verder. Voeg daarbij het zalig geknuppel een de gitaren die zoemen als kettingzagen en je krijgt iets verontrustend en speciaal.

 

 

Salvation Smothered (Genocide of Flock) wordt gekenmerkt door scheurende gitaren, onbarmhartige kastijding van de drums en een beestachtige zang, eindigend in een chaotisch slot. Op Human Animal gaat de blackened grindcore verder. Het is wel jammer dat ik niet over de songteksten beschik. Misschien brengt REVENGE wel wonderbaarlijke poëzie, maar uit het onverstaanbaar geschreeuw en geknor kan ik dat niet opmaken. Het begin van Excommunication is zeer interessant maar dan krijgt J.Reid weer zenuwstuipen. Of misschien is hij wel gewoon bezeten door een of andere demon. Lightning Mythos klinkt alsof een stel wilde dieren om voedsel vechten, terwijl een krankzinnige parkwachter hen allerlei aansporingen toeroept.

 

 

Self Segregation (System Torched) biedt verschroeiende supersnelle black metal en onverstaanbare zang in een of andere demonentaal. Bij Death Hand (Strike Dehumanization) rukken grommende en blaffende bloedhonden aan hun ketens. Apostasy Imposed (Takeover Mode) is helaas of gelukkig het laatste nummer en biedt zoals verwacht supersnel drum- en gitaarspel en beestachtige duivels gegrom afgewisseld met het geschreeuw van een gek

Conclusie:
Wat is kunst en wat is rotzooi? Wat is muziek en wat is lawaai? En waar ligt de grens tussen gek en geniaal? Mijn persoonlijke mening is dat REVENGE bewijst dat je uit teringherrie ook een muzikaal meestewerk kunt maken. Maar ik heb ook begrip voor wie dit gewoon lawaai van een krankzinnige bende vindt. Ik ben alleszins benieuwd hoe REVENGE het er live vanaf brengt.

 

Kopp de cd, lp, cassette, bundel en andere merch hier

 

Facebook