She Hates Emotions is minimalistische synthmuziek die teruggrijpt naar de jaren 80. De focus ligt niet op bombast of productie, maar op de pakkende, melancholische melodie. En het is juist deze minimalistische benadering die de zeer emotionele liedjes hun uitstraling geeft.
De jaren tachtig - tien jaar van muzikale vrijheid, de hoogtijdagen van new wave en dark wave, baanbrekende jaren van de beweging waaruit de zwarte scene voortkwam. Het waren deze tijden die het artistieke pad van Chris Pohl (Blutengel) vormden. Nu wil hij met zijn muziek hulde brengen aan die invloeden met She Hates Emotions .
Ondanks alle dansbaarheid en aanstekelijkheid, past de albumtitel "Melancholic Maniac" van She Hates Emotions gewoon perfect: De nummers behandelen veel angst om verlaten te worden of eenzaamheid in het algemeen, liefde en dood. Die thema’s kwamen ook wel aan bod in Blutengel. Toch is "Melancholic Maniac" geen Blutengel-album, maar brengt de beste tijden van bands als Depeche Mode, Anne Clark, Human League, Fad Gadget, Camouflage of Alphaville over naar de 21e eeuw.
She’s A Dreamer klinkt nog redelijk modern en houdt het midden tussen een Blutengel-intro en het betere Kraftwerk-werk. Edge Of The Night, is de tweede single die voor het album gereleased werd en zich ondertussen al als een hardnekkig oorworm in mijn hersenpan heeft genesteld. Dit is wellicht het nummer dat de Blutengel-fans het meest zal bevallen. Het is heel melancholisch en pakkend. Niettemin erg minimalistisch en ook anders geproduceerd dan een Blutengelsong. City Lights gaat terug naar de pioniersjaren van de synthpop met erg Brits klinkende backing vocals, analoge synths en aha-refreinen.
The Final Dance pakt uit met italo-disco en vertelt over dansen onder het neonlicht en de behoefte aan muziek. See The Light was mijn eerste kennismaking met She Hates Emotions . Deze eerste single was onmiddellijk een schot in de roos. Natuurlijk kende ik Chris Pohl’s stem al van Blutengel en Terminal Choice. Maar die stem horen op een song met zo’n duidelijke 8ies pop flair is toch wat anders. Luister maar eens goed naar de o-hoho’s, die van Laura Branigan’s 'Self Control' lijken geleend. Het begin van Leaving doet erg denken aan Visage. Maar i.p.v. te vervagen tot grijs krijgen we weer poppy o-hoho’s.
De refreinen van Cry Wolf gaan de richting uit van Duran Duran en A-Ha, terwijl de strofen toch eerder typisch Chris Pohl zijn. Ghost Town lijkt een pastiche van D.A.F. en Righeira, vermengd met een beetje post-punk en gothabilly. Turn Back Time loopt op kille synthtonen zoals we die kennen van Tubeway Army maar voegt daar iets warmere Jean-Michel Jarre-achtige toetsen aan toe. Ook Chris Pohl’s stem klinkt alsof zet in een vriescel is opgenomen. Het resultaat is niet echt oderkoeld, maar wel koudgematigd.
In Your Arms lijkt te beginnen met een gevecht tussen Jarre en Vangelis en evolueert via Zuiderse klanken à la Lavi Ebbel, naar een meeslepende mix van Kraftwerk, Alphaville, De/Vision en Blutengel. Don’t Leave Me is misschien een hint naar The Communards, maar vooral een erg persoonlijke Chris Pohl song. Lieben (Bonus Track) is zo duidelijk beïnvloed door D.A.F. dat deze ‘elektronische Körpermusik’, haast een track van Zweite Jugend lijkt.
