“A Woman's Diary - Chapter II" is het dagboek van Helena Iren Michaelsen's leven omgezet in teksten en muziek, vastgelegd op een album. Alle liedjes en teksten zijn persoonlijk, rauw en ongecensureerd.
De liedjes op dit album leiden de luisteraar door golven van verschillende emoties. Er zijn liedjes die je diep zullen raken, terwijl andere de luisteraar iets geven om over na te denken. En sommige nummers hebben ook een duidelijke boodschap.
Helena Iren Michaelsen (ex-Trail Of Tears, Imperia) geeft zichzelf volledig bloot in “A Woman's Diary - Chapter II” en vertelt onverbloemd over haar leven. Zoals we allemaal weten, heeft het leven zijn voor- en nadelen. Er is liefde en geluk, er is teleurstelling en woede, er is - ontbering en oneerlijkheid en al het andere.
Mensen durven meestal niet openlijk te praten over bepaalde dingen waaraan ze in het leven zijn blootgesteld, omdat ze bang zijn om te worden gestigmatiseerd of het onderwerp te worden van geruchten om hen heen, of alleen om te verschillend te lijken van de mensen om hen heen en beoordeeld voor. Om het zwarte schaap te zijn, als je het zo wilt noemen.
Helena heeft niets te verbergen. Ze durft helemaal zichzelf zijn en over alles open en eerlijk te praten, ongeacht wat mensen over haar zeggen of denken. - Dit album geeft een goed inzicht in wie ze in gedachten en ziel is, niet alleen als artiest, maar ook als de vrouw erachter.
Alle teksten gaan over haar eigen leven en de dingen die zijn gebeurd en onderweg gebeuren. Er staan zelfs songs op het album die gebaseerd zijn op teksten die ze schreef toen ze twaalf was.
Producer Oliver Philipps bracht Helena's visies tot leven, omdat hij precies begreep hoe de muziek Helena's teksten moest omarmen vanwege de nauwe en speciale artistieke band die beide met elkaar delen.
Het album begint met het sterke Never Again, dat niet zou misstaan in een show van Cirque du Soleil. Street Child tapt uit een ander en veel rustiger vaatje en doet denken aan hoogstaande jaren 80 softrock. De intro van I don’t believe belooft gregoriaans drama. In plaats daarvan krijgen we een heel mooi anti-religieus powerpop-/softrocknummer met een sterke 80ies vibe.
Imprisoned is een prachtige, emotioneel, trauma-beladen symfonische metalsong. Helena legt haar volledig gevoel in het dieprakende Do you hear my Cry dat de luisteraar mogelijk zelfs tot tranen beroert. Bij het schitterende Eg Ser acht ik het zelfs onmogelijk om niet door deze song met slechts piano en stem geëmotioneerd te raken.
Happy Birthday is een song die elke luisterbeurt beter lijkt te worden. Hou die zakdoek bij je, want ook hier kunnen tranen vloeien en ook hier krijg ik dat retro gevoel van excellente jaren 80 softrockballades. My Desire klinkt zeer oosters, maar bevat ook wel wat stevig gitaarwerk. Ik krijg het gevoel dat dit een sterke kandidaat zou zijn op het volgende Eurovisie Songfestival. Het is alleszins een schitterend nummer dat een divers publiek kan aanspreken. Rock The Sea heeft iets new age-achtig, maar zou ook evengoed een prominente plaats kunnen innemen op een filmsoundtrack .
De pakkende poprock van Silence wordt gevolgd door het al even ontroerende nummer over haar dochter Angel Maria, die haar ontnomen werd. Op het door merg en been gaande Goodbye neemt ze afscheid van verdriet, eenzaamheid en slapeloze nachten. Angel Maria’s Poem gaat niet enkel door merg en been maar ook door hart en ziel en ook al versta je de woorden maar half toch weet je wat ze betekenen. Dit is echt aangrijpend en één van de meest emotionele eindes ooit van een album.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
