Fred A. aka Gerry Vergult (ook bekend van Aroma di Amore) koos voor minimalistische kleinkunst / New Wave gebracht in zijn moedertaal. Samen met Gerrit Valkenaers probeerde hij vooral een studio project op te bouwen, al gebeurde het wel dat ze live optraden, maar de rol van frontman is niet meteen het ding van Gerry Vergult. 30 jaar na datum brengt hij nog eens 8 pareltjes van toen uit zijn lade aan zorgt hiermee voor een terugblik op de tijd van toen via de autobiografische teksten.
Russische Roulette is gedragen door een synth, een schurende gitaar en een droge stem. De tekst is niet van de leukste, want uiteindelijke heb je met Russische Roulette toch steeds een kans (op zes, na de eerste afdruk) om een kogel door je hoofd te knallen. Blijkbaar is verveling dodelijk? Groene Weduwen kent een pre-industrial begin en maakt een kentering eens we de vocals horen: richting minimalistische New Wave. Faits Divers is een deprimerend trage New Wave song. Het is vooral een luisterlied. Usurpation is zachtjes gebracht en heeft iets weg van een liefdesliedje, al zijn er ook twijfels in de tekst. Ik hou best van de rol die de synth hier speelt, naast de occasionele saxofoon klanken. Monster gaat richting minimalistische wave, als een traag kabbelend beekje. De zang klinkt een beetje dronken of was het weed? Het is alvast een beeld dat spookt in mijn hoofd. Af en toe weerklinkt het woord pijn, althans dat stel ik me voor en dat lijkt me ook een goede beschrijving van dit nummer. De Donkere Dans klinkt helderder en moderner dan de andere nummers en maakt zelfs nu nog een kans om een dansvloer te vullen. Leuk tempo en schitterende muziek die een beetje opzweept (het gebliep in de mix met de gitaar)! November moet naar het schijnt een hit geweest zijn, mij zegt het niets, maar ik was dan ook een tiener toen het nummer uitkwam. De tekst gaat over gevoelens en verwijst allicht ook naar wat vele tieners in het geschetste kader voelen op zo een moment. De gitaar speelt een bepalende rol, net als de bas en de percussie. In Nachtschade neemt een accordeon het over (verwacht geen zang) en brengt ons treurige noten. Het voelt aan als huiswaarts keren na een nachtelijke begrafenis waarbij je weet dat iemand je zonet met Covid-19 heeft besmet.
Dit album verscheen reeds in februari, maar het kan geen kwaad om in tijden van Corona hier nog eens wat aandacht aan te besteden. Uiteindelijk gaat het hier toch wel om een artiest uit eigen land en die verdienen altijd wat extra steun. Dit album getuigt via de triestesse die algemeen voelbaar is hoe het er destijds aan toe ging en net dat gevoel keert via Covid-19 opnieuw terug, waardoor dit album opnieuw razend actueel is geworden! Geniet ervan!
