Ter ere van hun 40-jarig jubileum brengt Britse post-punkband And Also The Trees zijn titelloze debuutalbum opnieuw uit in een speciale geremasterde editie op cd en dubbel lp. Het debuutalbum werd in 1983 in Londen opgenomen. Het werd geproduceerd door Laurence Tolhurst van The Cure, met wie ze toerden tijdens de beginjaren van de band. And Also The Trees kreeg dan wel een cultstatus in landen als Frankrijk, Duitsland en Japan, maar het kreeg nooit de sterrenstatus van hun collega's en vrienden van The Cure. Een bewuste keuze van de band, die het belangrijker vond om zichzelf met elk album opnieuw uit te vinden.
Aangezien ik 10 jaar oud was toen het album uitkwam moet je me niet vragen hoe het toen klonk. Ik heb de band sindsdien wel een paar keer live aan het werk gezien en ja: dit is de eerste keer dat ik ze review (maar dat heeft te maken met mijn brede smaak en tijdsgebrek).
Laten we beginnen met het reguliere album, bewierookt door vele fans en ook na een korte bevraging bleef iedereen maar aangeven hoe goed dit album is, wat meteen ook zorgt voor hoge verwachtingen! So This Is Silence start alvast met een nogal chaotisch klankpalet en een stem die duidelijk verwijst naar de jaren ’80 Wave. Naar het einde toe gaat het nummer zowaar naar een hoogtepunt en een ware auditieve explosie. Talk Without Words klinkt in het begin alsof mijn dochter er allerlei vreemde geluidjes tussen zit te zwieren. Gaandeweg heeft het iets weg van een oude Echo & The Bunnymen. De basgitaar spreekt me aan, ook omdat ze gaandeweg een prominentere rol krijgt. Midnight Garden weerklinkt iets rustiger en doet me dan weer een beetje aan een donkere Xymox denken, met een viool erbij. Gezien het tijdperk waarin dit alles werd opgenomen is het natuurlijk evident om te wijzen naar wie er eerst was. The Tease The Tear klinkt vrij serieus als je naar de stem zit te luisteren, terwijl de muziek eerder luchtig en speels weerklinkt, met een vleugje van een The Cure nummer in het begin. Halverwege breek de auditieve hel los en komt het beest in de zanger naar boven, tot hij weer de rust kan terugvinden. Het einde komt wel zeer plots. Impulse Of Man klinkt nogal theatraal en chaotisch. Het heeft iets weg van Christian Death. Het is één va de fijnere nummers op deze schijf. Shrine zou ik haast uitroepen tot de klassieker van deze schijf en ja hoor: het heeft wel wat (weg van The Cure op muzikaal vlak). Het is ietwat aanpassen aan de rustige stem en de akoestische gitaren (naast de uitstekende bas). Twilights Pool klinkt vrij experimenteel, al herken ik er wel iets van Bauhaus in. Op dit nummer klinkt de stem van Simon Huw Jones het best en naar mijn aanvoelen is dit nummer voor mezelf het sterkste van dit album (maar dat is dan ook mijn subjectief aanvoelen). Afsluiten doen ze met Out Of The Moving Life Of Circles is alvast een waardige afsluiter die nog een tijdje blijft nazinderen. Het is haast alsof dit album pas naar het einde toe echt volledig weet te bekoren. De ietwat dromerige post punk stopt ook plots en laat een ongelooflijke stilte na.
Tijd om het tweede mapje (er zijn er drie) te openen. Mapje 1 was de reguliere CD (remastered and expended), mapje 2 heeft de titel singles meegekregen. Die hard fans weten wat ik ermee bedoel en zullen meesterlijk kunnen aanvullen daar waar ik over zwijg. Ik bespreek dan ook bewust enkel de muziek.
Shantell draagt nummer 9 in de oplijsting (ik geef het maar even mee). Al bij al begint het vrij traag en klinkt de stem goed beluisterbaar. Gaandeweg gaat het tempo een beetje omhoog. De akoestische gitaar en de bas nemen telkens de bovenhand. Al bij al is het nummer niet mis. Wallpaper Dying slaat een hoger tempo aan en is eerder rock minded zoals The Cure op haar eersteling. Voor mij een iets beter nummer dan het vorige. The Secret Sea klinkt goed, waarbij vooral de gitaar leuke geluiden weet te produceren. De stem bevalt me, net als het tempo. Af en toe hoor ik net iets teveel geluiden door elkaar (iets wat me typisch lijkt voor deze band). There Were No Bounds is de laatste in de serie en start eerder als een spoken word met muzikale begeleiding. Naarmate het nummer vorm krijgt hoor ik er iets Siglo XX in terug en dat spreekt me net aan! Op het einde klinkt het alsof het nummer net iets te kort is (en dat is een goed iets). Laatste nummer is Talk Without Words en klinkt in deze versie beter dan het eindresultaat (op de zang na die in de andere versie beter klinkt).
Volgende mapje is dat van From Under The Hill: demo’s! This Is Silence weerklinkt hier iets meer als een jonge Nick Cave met zijn typische woede uitbarstingen. Groot verschil is het grot effect op de stem. Tease The Tear klinkt toch anders dan wat het uiteindelijk is geworden en ik moet zeggen dat ik toch meer van deze demoversie hou (ook omdat het vrij “simpel” klinkt, zonder teveel poespas). Out Of The Moving Life Of Circles blijft goed klinken, ook in deze gestripte versie. Impulse Of Man laat horen dat de stem in het begin niet altijd even zeker weerklinkt, de bas klinkt ook wel enorm luid. Voor één keer klinkt de demo inderdaad nog niet klaar (bij de andere nummers zou ik eerder zeggen: had het zo gelaten). Midnight Garden klinkt eerder alsof we in een fabriek rondlopen ofwel is het een trein die maar blijft komen. Je hoort het potentieel, maar het komt er nog niet volledig uit en ook op vocaal vlak lijkt het nog wat zoeken naar welke richting uit te gaan. Voor de rest klinkt het helemaal niet slecht voor een demo (ik heb al slechter mogen aanhoren bij andere bands).
Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik deze heb mogen reviewen en nu eindelijk mee ben met de ondergrondse meute die deze schijf blijft aanbidden: terecht!
