Hell Boulevard, het Zwitserse goth'n'roll kwartet, opgericht door een Italiaanse zanger, die het zeer goed doet op de belangrijke Duitse muziekmarkt is terug met een nieuw studioalbum met de ondubbelzinnige titel “Not Sorry” .
Opgericht in 2014 door de Italiaanse zanger Matteo VDiva Fabbiani uit de as van de Zwitserse rijzende sterren Lost Area, heeft de band ook Von Marengo van Lost Area (gitaar, zang), Jan Hangman op drums en Raul Sanchez op bas. Hun nieuwe album volgt de opmerkelijke singles 'Hangover from Hell' (2014) en 'Zero Fucks Given' (2017) en twee langspeelstukken: 'Inferno' (2016) en 'In Black We Trust' (2018).
Hun onmiskenbare mix van goth'n'roll, tournees met Darkhaus en Unzucht , en samenwerkingen met gevestigde acts als Lord Of The Lost, Freakangel, Erdling en Eisfabrik heeft gezorgd voor een buzz in de muziekscene.
Het is geen geschenk voor Hell Boulevard om gerecenseerd te worden, net na een review over het schitterende Soulbound. Beide bands vissen immers grotendeels in dezelfde muzikale vijver en het wordt moeilijk om beter te doen dan Soulbound.
I Should Be Dead By Now opent met een duidelijk industrieel geluid, waaraan lagen glammetal aan toegevoegd worden zodat het geheel nogal klinkt als iets dat Marilyn Manson kon gemaakt hebben. Titelsong Not Sorry gaat de richting uit van Deathstars, Mister Misery, Lord Of The Lost, Unzucht en Soulbound. Het nummer heeft het potentieel om een dikke hit te worden, maar persoonlijk ben ik het refrein al wat beu gehoord. Speak of the Devil kan mij een stuk beter bekoren. De catchy gotisch aandoende industriële metal bevat dan ook symfonische invloeden, die in zacht contrast staan tot de harde gitaren en drums.
Ropes and Candies is een relatief zachtere song, die voor hardcore metalheads wellicht te melig is, maar die wel eens een persoonlijke favoriet kan worden van menige fan. Op Death to the Future krijgt de band versterking van de dark electro wizzard Faderhead. Toch is dit een onmiskenbare harde Hell Boulevard song met groots gitaarwerk. En bovendien een echte meezinger.
Op de heavy industrial rock’n’rollsong Where is your God now? spelen orkestrale arrangementen een belangrijke rol. You Had Me at Fuck Off is de gevoelige liefdesballade op dit album, grotendeels opgebouwd rond zang en keyboardtonen. Queen Paranoia blijkt beïnvloed door bombastische symfonische metal. De drumvellen worden echter meedogenloos gegeseld.
Na een kort singer-songwriter momentje ontwikkelt Hate Me zich tot een hoogstaand aanstekelijke heavy rock nummer. Op de symfonische hardrock powerballad Like Romeo and Juliet tonen deze ruig ogende rockers hun zacht romantisch peperkoeken hartje. Dansende lichtjes, traantjes en gesnotter zul je ongetwijfeld zien, wanneer Hell Boulevard het trage en gevoelige Lillies And Roses live brengen. Op de afsluiter To Hell and Beyond staat het gewelddadig gedrum in schril contrast met de symfonische klassiek keyboardarrangementen.
Dit schitterend album kun je o.a. hier bestellen.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
