Tiny Missing Fragments ", is het 10e studioalbum van dark wave avant-gardisten Diorama en werd eigenhandig opgenomen en geproduceerd door Torben Wendt en Felix Marc. Dit centrale duo wordt bijgestaan door gitarist Zura Nakamura en drummer Markus Halter.
Wie fan is van Diary Of Dreams en Coma Alliance is wellicht wel bekend met Torben Wendt . Wendt’s eigen band Diorama is echter minder bekend. Toch scoorde Diorama reeds meerder malen zeer hoog in de Deutsche Alternative Charts. In 2001 was ik danig onder de indruk van het album ‘Her Liquid Arms’ maar ik ben de band sindsdien wat uit het oog en oor verloren.
Avatars vangt aan met minimalistische electro. Een duistere fluisterstem valt in en het is even wachten op de onmiskenbare mooie zangstem van Torben Wendt. Deze song heeft duidelijk potentieel om een klassieker te worden en zal het ook goed doen bij Diary Of Dreams fans. De electro-powerpop van Patchwork klinkt heel modern, maar bevat gelukkig nog voldoende dosissen melancholie en dromerigheid die zo typisch is voor Diorama.
Horizons overdondert met originele slow-motion electrotonen en een stampend drumritme. Minder verrassend maar wel uiterst genietbaar is de prachtstem van Torben Wendt . Gasoline kondigt zich aan als een futurepop dansvloervuller, maar neemt dan gelukkig wat gas terug. De mooie vrouwelijke achtergrondstem voegt een extra dimensie toe aan deze schitterende song.
Dark Pitch is geen dansnummer, maar klinkt als een gevoelige tedere singer-songwriter song, waarop stem, gitaar en piano een belangrijke rol spelen. Gooi je dansschoenen echter niet weg want Charles De Gaule nodigt uit om een danspasje te plaatsen. Counterloop bevat een overdaad aan elektronische bliepjes, maar gelukkig ook veel melodie en die typische Diorama-stempel.
Sensation is dan weer een tamelijk atypische Diorama-song. Bij de eerste luisterbeurt was ik niet onder de indruk. Bij een tweede en derde keer beluisteren, kwam ik meer en meer onder de indruk van deze electropopsong. Het nummer zou echter nog beter klinken met meer gitaar. Irreversible kent een ietwat bizar begin en een niet voor de hand liggende structuur. Maar dit maakt de song des te aantrekkelijker.
Het intrigerende industrial popnummer iisland volgt duidelijk de logica van woordspelingen als iphone en irobot. Het vertegenwoordigt je eigen kleine eiland, gepersonaliseerd en geïndividualiseerd. Eenzaam. Maar zo hip. The Minimum biedt boeiende breekbare electropop. Het droevige Orbitalia brengt je vervolgens in ijle ruimtesferen.
Als toemaatje krijgen we ook nog enkele remixen. Horizons (Tofino remix) klinkt iets harder dan het origineel, al is dit erg relatief. Hoe dan ook is en blijft dit een prachtig nummer. Gasoline (mental discipline remix) klinkt een stuk meer als dansbare futurepop. Dit is een track die het ongetwijfeld goed zal doen in de alternatieve clubs van Duitsland. Enkel jammer dat de vrouwenstemmen niet weerhouden werden. Op de video version van Gasoline zijn de vrouwelijke backings wel volop te horen. Horizons (Zoodrake remix) is mijn favoriete versie van dit nummer. Het is iets dansbaarder en iets lichter en vrolijker dan het oorspronkelijke nummer. Het album eindigt met de Elektrokowski remix van iisland die de song meer punch geeft en naar een hoger niveau tilt.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
