VÖLUR verplettert de holle idolen op wier altaren de genadeloze priesters van kapitaal en industrie onze planeet opofferen met "Death Cult" - een sinistere klaagzang geboren uit folk, moderne klassieke muziek en een flinke dosis doom.
Voor de doorsnee luisteraar lijkt VÖLUR 'gewoon' geweldige doomnummers te schrijven met een avant-gardistische benadering met elementen uit folk, klassieke muziek en free jazz. Degenen die dieper in "Death Cult" duiken, zullen een unieke donkere wereld ontdekken waar oeroud ritueel moderne angst wordt, een viool alle gitaren heeft vervangen en een veelvoud aan fascinerende lyrische en muzikale ontdekkingen wacht.
De derde full-length van het Canadese trio uit Toronto werd gedeeltelijk geïnspireerd door een suggestie van mensenoffers die Tacitus vertelt in zijn boek "Germania". Volgens de Romeinse geschiedschrijver aanbaden de Germaanse stammen van de Oostzee de aardgodin Nerthus door middel van een mysterieus ritueel dat eindigde met de verdrinking van vier slaven. "Ik kwam tot het besef dat dit offer aan sommigen nooit antwoordende godheid een zich herhalende cyclus is van mensen die iets doen dat niets doet om echte problemen op te lossen en alleen dode mensen achterlaat", legt VÖLUR-zanger en -bassist Lucas Gadke uit. "Dit maakt dat 'Death Cult' waarschijnlijk het dichtst in de buurt komt van een politiek album dat we ooit zullen bedenken. Het is in feite een klaagzang over alle vernietiging, het verbranden en wegknagen van de natuurlijke omgeving van deze planeet. Nogmaals, de mensheid lijkt te zijn vast in een nutteloze vicieuze cirkel totdat het te laat is. "
Het thema van een klaagzang loopt door de muzikale kant van "Death Cult", die wordt gekenmerkt door uitbarstingen van woede, momenten van melancholie en hoorbare wanhoop.
Terwijl ze trouw blijven aan de folk doom-stijl die het trio introduceerde met hun debuutalbum "Disir" (2014) en die werden uitgebreid op de tweede volledige "Ancestors" (2017), getuigt het derde album dat VÖLUR hun vak aanscherpt. "Death Cult" wordt gekenmerkt door een aanscherping van composities en een volledige versmelting van de afzonderlijke stilistische invloeden tot één samenhangende muzikale ervaring die nog steeds een breed scala en een groot aantal details biedt die wachten om ontdekt te worden.
Voor De metalheads zal Inviolate Grove vreemd aanvoelen. Hoewel bas en drums aanwezig zijn is het tevergeefs zoeken naar een echte gitaar. De elektrische viool van Laura C. Bates heeft de gitaar vervangen, waardoor je op het eerste gehoor, deze muziek moeilijk als metal kan categoriseren. Folk doom of doom folk lijkt een beter omschrijving, al klinkt het bij momenten ook als extreem vertraagde gothic rock. Dead Moon start met heerlijke koorpartijen die plaats maken voor vioolsolo’s. Deze trage track roept gevoelens op van verdriet en lamlendigheid. Op de zangstijl van Lucas Gadke na, heeft dit wederom weinig met metal te maken. De term ‘blackened folk’ schiet me te binnen: neofolk met atmosferische black metal invloeden. Op Freyjan Death Cult krijgen we de schone en het beest, de engelachtrige stem van Laura en betoverende ritueel gezang van Lucas maar ook een duivels keelgeluid van diezelfde Lucas. Op Reverend Queen lijkt het alsof de band een zangkoor heeft ingeschakeld. Ook drummer Justin Ruppel kan hier bij gelegenheid wat minder ingehouden spelen, al geeft hij op andere passages het ritme aan van trage treurmars.
"Death Cult" is o.a. hier verkrijgbaar als Digipak-cd en op vinyl (zwart, ltd. Zilver).
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
