Het beste van deze iconische Amerikaanse rockband – Volume 2! Five Finger Death Punch heeft meer dan 10 miljoen albums verkocht, meerdere gouden/platina albums behaald, en heeft over de hele wereld arena shows uitverkocht.
Five Finger Death Punch was oorspronkelijk ingesteld om dit najaar hun opnieuw geplande Noord-Amerikaanse tour uit te voeren naast Papa Roach, I Prevail en Ice Nine Kills. De pandemie van het coronavirus is echter niet zover verdwenen dat standaard toeren mogelijk is en die opnieuw geplande concertenreeks is onlangs geannuleerd .
Fans hebben echter nog steeds iets om naar uit te kijken, aangezien de groep een film in de maak lijkt te hebben . Ze brachten eerder dit jaar ook hun achtste plaat uit, “F8” . En voor diegenen die zoals ik Five Finger Death Punch pas later leerden kennen, is er nu het tweede overzichtalbum. Naast enkele van hun grootste hits en fan’s favourites bevat deze collectie ook exclusieve remixen van Steve Aoki en Joe Hahn van Linkin Park.
Het album begint met Blue On Black, dat na elke luisterbeurt beter klinkt. Typisch een Five Finger Death Punch song. The Tragic Truth lijkt een rustige song, maar daardoor kun je jo nog sterker concentreren op de pakkende teksten. De rust wordt overigens nu en dan verstoord door karakteristieke vijfvingerige doodstoot-uitbarstingen. Het nieuwe nummer Broken World begint met een piano maar geeft al snel van jetje. Dit is gewoon zalige muziek.
Het prachtige I Refuse moet het vooral hebben van de mooie en heel erg krachtige stem van Ivan Moody. In The Pride zal elke moderne metalhead wel zijn gading vinden, of hij of zij nu houdt van groovemetal, electroni – en andere metalcore, nu- of industrial metal. Hard To See is een wat harder nummer, dat balanceert op het dunne koord tussen melodie en brutaliteit.
When The Seasons Change bewijst dat een nummer met een akoestische gitaar niet per sé kalm en zacht hoeft te klinken. Het catchy Cradle To The Grave is een instant oorworm. Sham Pain bevat zowel rapmetal als Alter Bridge-passages. Het emotionele M.I.N.E.(End This Way) doet je zowel huilen van verdriet als je vuisten ballen van woede. Hell To Pay doet denken aan die andere sterke Amerikaanse band Disturbed. Met het doordringende Never Enough stoomt de band genadeloos verder.
Walk Away biedt epische popmetal met ouderwetse hard rock gitaarsolo’s. Wrong Side Of Heaven ( Acoustic), een wondermooie akoestische versie van hun superhit, bezorgt me kippenvel en doet ei zo na een traantje vloeien. Trouble (Felmax Review) is helaas een brute technoverkrachting van een zeer mooi harde alternative rocksong. Wash It All Away (Joe Hahn Remix) blijkt gelukkig een heel stuk beter, al kan het niet tippen aan het origineel. Het begin van Bad Company (The Five Finger Dim Mak Steve Aoki Remix) is nog redelijk en geeft valse hoop. Wederom wordt een goede heavy rock song verkracht door een techno-dj.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
