Katatonia – Dead Air (Peaceville / Suburban)

Katatonia, al bijna 30 jaar lang gerespecteerde meesters van melancholie, heeft altijd een diepgaande emotionele band gezocht met hun muziek en degenen die ernaar luisteren.

Gevormd in Stockholm in 1991 door nu zanger Jonas Renkse en gitarist Anders Nyström, heeft deze meest vrijgevochten moderne metalband een langzame en gestage maar eindeloze fascinerende reis gemaakt van een primitief begin in de extreme metal underground naar hun huidige status als lieveling van zowel de metalwereld als de progressive rockscene.

Katatonia deed een intieme lockdown-show op 9 mei jl. Het live gestreamde 'Dead Air' concert vanuit Studio Grondahl, Stockholm. omvatte een 88 minuten durende set, waar ook drie van de “City Burials” tracks voor het eerst live te horen zijn. De hoofdmoot bestaat echter uit een selectie van fanfavorieten, waarop exclusief is gestemd door de wereldwijde fanbase van de band.

Lethean is een zeer slim gekozen beginnummer, dat zachtjes begint en een tijdje nodig heeft om echt lost te barsten, en ontwikkelt zich tot een stormachtig progressive metal nummer. Het pakkende Teargas schippert tussen progressive rock en alt-metal. Serein is nog zo’n schtterend nummer met die typische Katatonia-stempel. Deliberation breng zoals gewoonlijk bij Katatonia hoogstaande maar weinig hoopgevende cryptische poëzie over het menselijk lijden, begeleid door de wondermooie tonen van prachtig pakkende melancholische progressive rock en –metal. In The Winter of Our Passing is een beknopt nummer dat elektronische elementen mengt met een klassiek Katatonia-refrein. Het is een lied over overgave en het navigeren door de duisternis. In Ghost Of The Sun mag er hier en daar al een stukje brutalere metal toegevoegd worden aan het toch zeer progressive geheel. I In het emotionele The Racing Heart wordt een langzame wandelpas afgewisseld met korte stevige sprinten. De queeste gaat verder met het overdonderende en donkere Soil’s Song. Old Heart Falls is zo duister, droevig en mooi, dat je ooghoeken er vochtig van worden.

Forsaker maakt het er niet vrolijker op, maar neemt je wel mee op een dromerig doomtrip. Het schitterende Tonight’s Music is een bewijs van de schoonheid van tristesse. Het prachtige progressive rock nummer In The White zet zware zwarte voetstappen in de witte sneeuw. Leaders leidt je gewillig naar een bodemloze afgrond. Het rustige gevoelige Lacquer schraapt de lak van je bezoedelde ziel en vindt manieren om de pijn te doden.

Omerta biedt progressive rock met een zekere Mumford & Sons folkachtige inslag. My Twin is een lied over verlies, dat je onderdompelt in de zwarte zee. Ja, Katatonia is smakelijke maar ook zware kost. Het verrukkelijke Unfurl heeft nog weinig met metal te maken, maar is op zijn eigen treurige manier heel mooi. De betoverende treurmars gaat verder op July. De kleine hapering in Evidence, herinnert me era an, dat dit eigenlijk een live-album is. Maar dan wel één zonder applaudisserend publiek. Hoe dan ook is ook dit weer een puike song. Behind the blood tenslotte is iets steviger. Je voelt de stotende hamers op het drumstel en hoort de betoverende zang die je naar de tempel van depressie leiden.