Hurts – Faith (Lento Records / Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    29 november 2020

Hurts is een electro-popband met zanger Theo Hutchcraft en multi-instrumentalist / producer Adam Anderson. - Hun debuutalbum “Happiness” uit 2010 werd 13 x platina en 4 x goud. En dat had vooral te maken met de wereldwijde successingles “Wonderful Life” & “Blood, Tears & Gold”.


 

Voices is een supergepolijst en erg commercieel klinkende nummer. Hoewel de tekst als erg duister geïnterpreteerd kan worden, zet de vrolijke muziek je op een verkeerd spoor. Suffer lijkt ook voor de grootste gemene deler te zijn geschreven. Het mag dan wel over lijden gaan, toch voel ik door de geluideffecten de pijn niet genoeg doorsijpelen. Fractured bezorgt me een ambigu gevoel. Enerzijds doet het me denken aan een Prince –song. En dat is toch een goede zaak . Anderzijds kon het ook een song van Justin Timberlake en consoorten zijn. En die zijn, op zijn zachtst gezegd, niet mijn ding. Ook Slave To Your Love roept bij mij beelden op van danschoreagrafieën en The Voice-taferelen. Als dit je kan bekoren, dan is dit nummer echt iets voor jou.

 

 

Bij All I Have To Give word ik voor het eerst gepakt door de emoties en de boodschap die de song wil overbrengen. Want “Faith” is uiteindelijk wel een erg persoonlijk , emotioneel en tekstueel weinig opbeurend album. Liar leidt tot een trage dans met tranen in je ogen en lijkt beïnvloed door de synthpop van de jaren 80. Somebody teleporteert je helaas terug naar 2020. Jammer, want ik had best nog wat langer in de jaren 80 sfeer gebleven. Hoe dan ook is dit uitstekende electro-pop met nadruk op “pop”. Numb blijkt zelfs nog dansbaarder. Wederom lijkt de aandacht voor de duistere boodschap weggenomen door de technisch perfecte, uplifting popmuziek.

 

 

Geef mij dan maar liever het gevoelige Redemption, dat intiem begint met piano en stem en uitmondt in een grootse orkestrale finale. Hurts bewijst op White Horses dat stuwende dansbare electro-pop ook bij donkere zieltjes de juiste snaar kan raken. Het beste lijkt voor het laatst bewaard. Want Darkest Hour zorgt voor een wondermooie slotsong, waarbij zelfs wat traantjes kunnen vloeien.

Conclusie:
“Faith” is eigenlijk een erg donker, gevoelig en weinig opbeurend album. Helaas raakt de boodschap op bepaalde nummers ondergesneeuwd onder een erg gepolijst en commercieel aandoend geluid. Gelukkig pakt Hurts ook uit met enkele prachtige pakkende universele songs.. Dit album begint matig, maar evolueert naar een fenomenaal emotioneel einde.

 

Website / Facebook / Instagram

 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015