De naam Wytch Hazel heeft me op het verkeerde been gezet. Ik verwachtte black metal of minstens esoterische stonerrock. Ik kreeg echter iets anders te horen.
In He Is The Fight krijgen we al onmiddellijk verwijzingen naar de christelijke Heer en de Engel van Licht. Muzikaal klinkt deze gitaarrock als een mengeling van classic rock, folkrock à la Thin Lizzy en Jethro tull en de vroegste dagen van de NWoBHM. De ‘Spirit ‘ in Spirit And Fire is de Heilige Geest. De muziek klinkt als authentieke hippy rock. Wytch Hazel lijkt wel in het verkeerde decennium terechtgekomen. Ik zie deze band al probleemloos optreden op bijvoorbeeld het originele Woodstock festival.
Op I Am Redeemed blijkt dat de band wel een heel enge visie heeft op de begrippen Satan en Lucifer. Anderzijds moet je wel toegeven dat dit getalenteerde muzikanten zijn die goede songs schrijven. Archangel is nog zo’n degelijke song, die best te pruimen valt als je tenminste niet naar de teksten luistert. Tenzij je een overtuigd christen bent. Dan moet je zeker naar de lyrics luisteren. Dry Bones heeft wel wat weg van Black Sabbath. Al is White Sabbath hier een toepasselijker naam. Sonata blijkt een instrumentaal stuk met cello en orgel, maar ook met atmosferisch gitaarwerk.
I will not brengt weer meeslepende gitaarrock die in de jaren70 lijkt te zijn gemaakt. Reap The Harvest blijkt Wytch Hazel’s versie van “ Don’t Fear The Reaper”. Samen met het volgende nummer The Crown spreekt deze song me het meest aan. Deze 2 nummers kun je immers universeel en niet-religieus interpreteren.
Nu, ik begrijp nog altijd niet waarom je je band de ‘witch hazel’, tovenaarshazel noemt, als je christelijk geïnspireerd bent. De toverhazelaar (witch hazel) werd eeuwen lang gebruikt door de Indianen. De bloemen van deze boom bloeien in de winter, iets dat natuurlijk vreemd is en door de Indianen als aanwijzing werd gezien dat er iets bijzonders aan de hand was met deze boom. Ze ontdekten de bijzondere werking van de boom en gebruikten de bast, takken, bladeren en bloemen. En werden de indianen en hun gebruiken niet uitgeroeid door christelijke blanke kolonisten?
Op het begin van Ancient Of Days leest Deirdre Trueman eloquent voor uit de Bijbel, dat overigens een prachtig boek is, dat voor de ene de absolute waarheid bevat en voor de ander goede fictie is. Velen zitten gewoon daar ergens tussenin. Hoe dan ook is dit een uitstekende christelijke hippy hardrock slotnummer.
