Nordein – Nordariket (Eisenwald / Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    24 december 2020

Lang voordat black metal in Scandinavië oplaaide, had zich een specifiek "Scandinavisch geluid" in de muziek ontwikkeld, dat werd opgepikt door artiesten met verschillende achtergronden en op verschillende manieren werd geïnterpreteerd


Dit enerzijds subtiel opbeurende, anderzijds diep melancholische geluid weergalmde al in de jaren negentig in nordic black metal en zijn obscure stilistische niches. In tegenstelling tot de soms kitscherige ommekeer naar zogenaamde folkmuziek door talrijke metalmuzikanten,nam multi-instrumentalist Jørn Øyhus (Byrdi, Varde, Nordjevel) de tijd om met Nordein om zijn persoonlijke idee van Noordse muziek te realiseren, die gemakkelijk boven zulke laaglanden uitstijgt, Het Is niet voor niets dat de veelzijdige muzikant Nordein oorspronkelijk beschreef. als "bergmuziek". De Noor laat zijn toongedichten in hun eigen richting groeien, terwijl hij kan vertrouwen op muzikale metgezellen als Mathias Gyllengahm (Utmarken, Norrsinnt), Tor ErikØyhus en Emily Mybatt, die artistieke vrijheid evenzeer waarderen als de oprichter van Nordein zelf.

Tia trekt het album op ritualistisch sjamanistische wijze op gang. De diepe keelzang van Øyhus doet niet enkel denken aan Noorse bergen, maar ook aan Mongoolse steppen en Oost-Europese mystieke volksmuziek. Gudar klinkt minder mysterieus. Maar je voelt de Scandinavische natuur in elke noot. Het als instrumentaal beschreven Máni heeft een sterk sacraal karakter. Emily Mybatt en Jørn Øyhus zingen geen woorden, maar klanken die je in verbinding kunnen brengen met je oergeest. In Klok og Tagal worden de verzen dan weer meerstemmig gescandeerd. Als je je ogen dicht doet, komen beelden van rituele dansen rond het vuur in je op.

Op Alvedans dans je verder, maar dan in de grote hal van de vikingvesting, waar kroezen en drinkhoorns tegen elkaar klappen. Na al die vrolijkheid volgt met Norner een ingetogener nummer dat klam en vochtig aanvoelt door de vele tranen. Triestig maar toch zo mooi. Norges Sorte Himmel tenslotte zorgt voor een lang uitgesponnen einde. Woorden zijn overbodig als je met je muziek hele landschappen schildert.

Conclusie:
“Nordariket” is meer dan zomaar een folkalbum, maar ook een medium om met de natuur en je innerlijke zelf in contact te komen. Deze mysterieuze schijf van Nordein bevat zowel vrolijkheid als tristesse maar graaft bovenal diep naar de wortels van de Noorse oergeest.

 

Facebook / Instagram / Bandcamp

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015