Uitgebracht in 2000, was "Musique" een enorme afwijking van het klassiekegothic metal geluid dat Theatre of Tragedy, had ontwikkeld tijdens de voorgaande drie albums. De zware gitaren en vroegmoderne teksten werden vervangen door electropop en industrieel beïnvloede metal.
Het album begint met Machine, een absoluut topnummer, dat het nieuwe Theatre Of Tragedy geluid dat zich siitueert ergens in het midden tussen Project Pitchfork en Nightwish al meteen op de kaart zet. City Of Light, is een song, die ik in het verleden wat over het hoofd heb gezien, maar nu anno 2020 heel fris en modern klinkt. De wisselwerking tussen de erg parlando-achtige zangstijl van Raymond István Rohonyi en de zoetgevooisde nachtegaal Liv Kristine voelt op dit nummer heel natuurlijk aan. Fragment blijkt nog zo'n mooi met cybertechnologie doorkruiste gothic metal nummer. Musique is strerk beïnvloed door Kraftwerk en heeft nog weinig met metal te maken. Toch blijkt het titelnummer een erg catchy track. Het innovatieve electrometallied Commute kreeg veel lof en weerklank in de gothic scene. Radio is nog zo'n zwierige vaandeldrager van deze succesvolle mutatie van electro en gotisch metaal.
Met Image dansen we de nacht in. crash/concrete begint met stevige gitaarriffs en klinkt als industrial metal of Neue Deutsche Härte à la Rammstein. Retrospect is dan weer wat zachter met duidelijke electro-invloeden. Reverie blijkt een prachtige song, die een hit kon geweest zijn, mocht het wat meer gepusht zijn. Космическая эра (Space Age) is een interessante mix van Kraftwerk en elektronische post-punk, die toenmalige metalheads wel zeer afgeschrikt zal hebben. Image (French version), vind ik nog een tikkeltje aantrekkelijker dan de originele versie. Vooral wanneer Liv Kristine zingt: 'je vais te sublimer, je vais te dominer'.
CD 2 begint met opgefriste versies van Fragment, Machine en City Of Light die toch heel dicht bij het origineel zitten. Reverie is helaas een stuk ingekort; Dit betekent dus een stuk minder genot. De geremasterde versie van Radio is dan weer moeilijk te onderscheiden van het origineel. Commute daarentegen heeft men duidelijk grondig op een andere manier gereconstrueerd. Na een frisse uitvoering van Retrospect volgt het 'nieuwe' nummer Quirk, dat feitelijk een herwerking van 'Image' is. Na een hermeesterd crash/concrete krijgen we tenslotte het enige echt nieuwe nummer voorgeschoteld. The new man gaat niet enkel over de nieuwe mens, maar pakt ook uit met een nieuw geluid. Weg is de typische gothic metal stijl van zingen van Liv Kristine. In de plaats krijg je een zangstijl die ideaal zou passen bij een poppunkbandje. Terwijl dit nummer globaal gezien meer neigt naar heavy rock. .
