Na jaren bassen en backing vocals zingen bij verschillende groepen zoals Barbie Bangkok, Nightwitches, Louie Louie, Crites, ERIIS, … besliste Mirabelle van de Put om uit haar comfort zone te stappen en iets nieuw te proberen ... op zichzelf.
Het doel was om een groep op te richten, op te nemen in de studio en op te treden. Maar de pandemie stak er een stokje voor. In plaats van te wachten tot alles bedaarde, maakte ze gebruik van de opgelegde vrije tijd om een nieuw avontuur aan te gaan. HAZE was geboren. Ze heeft alles zelf, thuis in haar kamer ingespeeld en opgenomen, behalve een aantal perfect aanvullende gitaar partijen die Miguel Moors voor zijn rekening nam. De eerlijkheid en breekbaarheid in de muziek doet denken aan PJ Harvey en Mazzy Star. Rustgevende vocals, gitaren met een hoek af en laidback drum beats zetten de toon voor dit debuut album dat wordt uitgebracht door het Canadese label Off White House Records.
Effects klinkt als een kabbelend beekje waarbij een engel zachtjes fluistert. Af en toe een beetje bas en een synth, terwijl je rustig droomt, al of niet omgeven door een flanellen dekentje (Dreampop heet zo iets en dat ga ik verder niet meer herhalen). Comfort Zone klinkt een beetje Amerikaans (dankzij de gitaar), denk aan Cowboy Junkies. Me dunkt dat dit nummer nu net over deze eersteling gaat: gezien nu voor het eerst echt alleen de leiding heeft n daarvoor uit haar comfort zone moet treden. Chromosome klinkt als gaan wandelen in de natuur en kijken naar allerlei wonderbaarlijke dingen die je onderweg ziet, terwijl een zeemzoete stem je allerlei dingen toezingt. A fen toe schrik je even op door het weerklinken van een gitaar die een beetje te hard klinkt. Flukennen we reeds als de eerste single en is een observatie over hoe iedereen op zijn eigen manier omgaat met de pandemie en de gevolgen ervan. Decay kent een hoger tempo en wat auditieve uitbarstingen, waardoor dit nummer ietwat opvalt tussen al die rustige en dromerige nummers. Zeemzoet en met een Hooverphonic toets bij de gitaar: dat is Fool The World. Foul klinkt zo zacht, zo zoet dat je haast meteen gaat wegdromen en in mijn geval vergeet dat je het nummer moet bespreken en het aldus drie keer na elkaar moet beluisteren eer ik er aan toekom. Ik denk dat dit genoeg zegt over de kracht van het nummer? Meer wegdromen komt er met het laatste nummer: Alexis. Deze keer zonder ook maar enige zang. Niet meteen een droom einde.
Wel, het is een mooi debuut, ik mis wel nog wat nummers die net uit het pakketje springen, een beetje mee variatie, maar het talent is er en met de tijd zal het er wel allemaal uitkomen!
