De Italiaanse progressive death/doom metal band Novembre viert de 20ste verjaardag van hun album “Classica” met een heruitgave.
Sinds hun oprichting in 1990 onder de naam Catacomb zijn de Italianen uitgegroeid tot een van de, vooral bij insiders bekende, toonaangevende namen in de atmosferische death/doom metal.
De zaden van Novembre werden oorspronkelijk in september 1990 in Rome, Italië geplant door de broers Carmelo Orlando (gitaar en zang) en Giuseppe Orlando (drums). Toen ze nog Catacomb heetten, wekten hun vroege opnamen van ongebruikelijke gothic doom metal snel interesse in het wereldje. Het was rond 1993 dat de broers besloten dat een naamswijziging op zijn plaats was, en Novembre werd geboren, waarbij de stijl van de band evolueerde naar atmosferische death / doom metal.
Na 2 albums uitgebracht op Polyphemus Records en zich afvragend wat de volgende stap zou zijn voor de band, tekende Novembre bij Century Media om met 'Classica' op het Duitse label te debuteren. De albumtitel definieert heel juiste de richting van de nieuwe prog-metalmuziek van de band. De nieuwe nummers staan bol de nieuwe nummers van tragedie, rouw, verdriet en melancholie. En de band zet een gigantische stap voorwaarts in termen van songwriting en lyriek, “Classica” luidt een nieuw tijdperk in voor de band die nu deel uitmaakt van een nieuw platenlabel dat in staat is om de band naar een bredere publiek te brengen, met klassieke deuntjes als 'Nostalgiaplatz' of 'L'Epoque Noire' op het programma.
Er waren rond het jaar 2000 heel veel getalenteerde bands in het melodieuze death-genre, maar één band in het bijzonder bestond in virtuele obscuriteit, zonder de erkenning te hebben gekregen die wel te beurt viel aan bands als Opeth, My Dying Bride, Dark Tranquility,....Novembre beheerst, als geen ander de kunst om woeste riffs te mengen met prachtige melodie. Carmelo Orlando bewijst zich als een opperbeste vocalist, Zijn bloeddorstige gegrom en geschreeuw zijn een beetje als een hybride van de black en death metal stijl, en zijn beladen met veel emotie Daarnaast verrast hij nu en dan met uitstekende cleane zang. Verder mag je je verwachten aan langzaam bewegende, melancholische gitaren die je aan het huilen maken en snelle basdrums waardoor je jezelf wilt verlossen van wat je zo diep van binnen probeerde te verbergen.
Hoewel het album over het algemeen een zeer melodieus en melancholisch gevoel heeft, blijft er nog steeds een zwaar doomgevoel over. Cold Blue Steel is een vurige opener, Vergeleken met de andere nummers blijkt dit toch het zwakke broertje. Onirica East begint zacht en vredig, maar bouwt aan het einde op tot een totale death metal wreedheid. Nostalgiaplatz en My Starving Bambina zijn meer ontspannen, met bijna hypnotiserende melodieuze zang. De twee "wintertracks" (Winter 1941 en Tales from a Winter to Come) zijn een goed voorbeeld van het briljante versmelting van beide werelden. Love Story doet me denken aan het vroegere werk van Paradise Lost. Foto Blu Infinito is een mooi instrumentaal nummer, met akoestische gitaren. Dat zijn echter maar een paar hoogtepunten van dit geweldige album.
