In maart 2020 bracht Jack Poels (Rowwen Hèze) zijn eerste solo album ‘Blauwe Vear’ uit op Snowstar Records, welke zeer positief onthaald werd door de pers. De verse solocarrière van Jack Poels is hem zogoed bevallen, dat nog geen jaar na 'Blauwe Vear'nu op 26 februari zijn tweede album met de eenvoudige maar passende titel ‘II’volgt.
Door alle COVID-restricties en gecancelde tours is Jack in 2020 meer gaan schrijven en schilderen. “’Blauwe Vear’ schreef ik voor het virus. Deze schreef ik tijdens de lockdown. 'Blauwe Vear'was de perfecte quarantaine plaat schreef Leon Verdonschot. Alleen, dat wist ik nog niet toen ik hem schreef. Toen was er nog niks aan de hand. Hoe het er straks uit gaat zien weet nu ook niemand. Ik denk beter. Gelouterd door alles wat we nu meemaken. Van het eerste liedje op het album; ‘Hartevrouw’, waarin er hardop gedroomd wordt van het misschien wel nooit meer op vakantie kunnen gaan en daar vrede mee hebben, tot het laatste liedje; ‘Kom megje zing’, over ’n reis die begint. Verzameld in twaalf liedjes op het nieuwe album; ‘II’. ‘II’, als in het tweede solo album, maar ook als symbool van de pauzestand waarin we nu zitten. Totdat er straks weer iemand op play drukt.”
Hartevrouw zet het album mijmerend melancholisch in. De Limburgse America-na van Jack Poels weet net als op “Blauwe Vear” enorm te ontroeren. Apollo is een prachtig lied over vroegere dansavonden. Toegegeven, ik moet me nu en dan extra concentreren om het, overigens erg mooie, Limburgse dialect te verstaan. Maar dat geeft net een organische charme aan de liedjes. Op Niks in de gate of net in de tijd tussen de gaten in, leest Jack op zijn eigen karakteristieke wijze tussen de regels. Luchtpostpapeer wekt herinneringen op aan een oude liefde en de 'ouderwetse' briefwisseling die er mee gepaard ging. De nacht van 't greune graas is eerder een vertelling die bol staat van weemoed en filosofisch overdenken, dan een liedje.
Beater wuurd 't noeit brengt Limburgse country met Jack Poels in de rol van de wijsgerige cowboy; Koningin wiegt je op een aangename manier in slaap. Straks is nog zo'n weemoedig wiegelied. Ochtendzon, de eerste zonnestralen op je gezicht, de schemering die langzaam verdwijnt en een eenzame zanger die hierin inspiratie vindt. Au biedt ingetogen gevoelige folkrock. En toen geej zorgt voor vochtige ooghoeken. Kom megje zing zorgt voor een toepasselijk einde van dit mooie weemoedige album.
