Dour 2014 zit er net een maand op en ondertussen speelden Lara Chedraoui en haar cornuiten al op verschillende andere festivals de pannen van de tent. De herexamens eisen echter zijn tol waardoor ik het diepzinning gesprek met deze talentvolle dame en haar bassist pas na heel wat gezwoeg online kon zwieren. Maar het is eindelijk gelukt! Bereid jullie voor op gezwets over het einde van de muziekindustrie zoals u ze nu kent, filosofische insteken over de commercialisering van de festivalcultuur en op gepalaver over kleine grote problemen aka Heavy Little Burdens. Het lezen waard dus!
Het was bijzonder warm in de tent, maar deze verschroeiende hitte buiten beschouwing gelaten, hoe was het om op Dour te spelen?
Lara Chedraoui: "Ik keek er echt super hard naar uit, want ik heb dat al in super veel interviews gezegd, dat ik in 2011 hier stond en toen naar de jongens keek en dacht nu zijn we echte muzikanten. Ik had nog nooit zo'n publiek meegemaakt, dat zo uitzinnig meedeed met een band waardoor ik het gevoel kreeg dat ik in een stadion aan het spelen zoals een Bon Jovi rockband. Vandaag was er misschien net iets minder volk dan toen, maar het is zoals jij zegt dat het echt belachelijk warm was in die tent. Er was daarentegen nog altijd veel volk en ik heb mij echt rot geamuseerd."
Raf De Mey: "Het was een ander energieniveau, in 2011 was eigenlijk een enorm ontlading, iedereen was aan het schuilen voor de regen, en dat gaf een geweldige en gezellige atmosfeer en nu was iedereen een beetje uitgeteld door de warmte. Maar het was nu ook wel gezellig, gewoon in een andere soort sfeer.
Lara Chedraoui: Ja, want er waren mensen in het publiek die ballonnen hadden opgeblazen en met confetti zaten te smijten. Dus iedereen had er wel zin dat er zat en dat vond ik wel tof!
Naar welk festival kijken/keken jullie het meeste uit om op te mogen spelen? Was dat dan Dour of een ander festival?
Lara Chedraoui: Ik ga eerlijk zijn, we hebben Cactusfestival gedaan vorige week en dat was ook een festival waar wij drie jaar geleden hebben geopend en de rest van de band had toen al gezegd van het is zondag het is twaalf uur en het is al twee dagen geweest als er niet veel volk komt dan is dat normaal. We hebben toen echter opgetreden voor een vol plein.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik voor Cactusfestival echter zenuwachtiger was dan voor Dour. Dit omdat het hier een andere sfeer is. Hier heb je een gigantisch je m'en foutisme en dat zie je duidelijk bij de mensen die hier rondlopen. En ik kijk eigenlijk naar elke optreden wel uit de laatste tijd. Omdat dat zo een uitstapje is met heel onze kleuterkring wat eigenlijk echt wel tof is.
Raf De Mey: Ondertussen hebben we geleerd dat we onze verwachtingen niet mogen baseren op vorige ervaringen op die festivals want het is altijd een andere situatie. Het is gewoon tof dat we nog eens terug kunnen keren. Het is niet dat we daar altijd dezelfde mensen terugvinden, maar eigenlijk doen we dat heel graag, terugkeren naar een festival waar we al is geweest zijn. Dat voelt vaak als thuiskomen.
Jullie spelen echter ook veel verder dan thuis. Zo spelen jullie in Nederland, Duitsland, Denemarken en zelfs in Japan. Klinkt allemaal bijzonder spectaculair. Wat verwachten jullie van deze concerten?
Lara Chedraoui: World Power! (Raf De Mey) Ik ben daar misschien super naïef in, maar ook in zeker zin vree realistisch, omdat ik weet van toen wij in Amerika zijn gaan touren dat we daar naartoe gaan om zeven optredens te spelen en dat de kans bestaande is dat we nooit meer terug zullen keren. We ageren niet meer binnen de muziekindustrie van twintig jaar geleden, de budgetten zijn veranderd en dergelijke. Bij mij is dat echter zoals bij de Lotto, elke keer als ik zo'n biljet koop dan ben ik ervan overtuigd dat ik ga winnen. Ik win niet, maar elke vrijdag blijf ik wel een lotje kopen. Elke keer als wij in het buitenland gaan spelen dan denk ik: World domination, een klein stapje verder en dan sta je soms voor een zaal van twintig man en af en toe zalen van vijfhonderd en dan relativeer je de dingen wel.
Raf De Mey: Vandaag is een festival waar enorm volk aanwezig, maar het blijft wel positief dat we ook op plaatsen spelen waar we nog niet veel volk naar komt kijken. Daardoor blijf je in zekere zin hongerig om u te bewijzen en wij nemen dat ook mee naar onze shows hier. Zelfs al weten we dat we hier alreeds een gevestigde naam, ook al is dat misschien veel gezegd, zijn.
In het nieuwe album, Heavy Little Burdens, hebben jullie het niveau van jullie muziek naar een hoger niveau getild. Het publiek kent de plaat al en dat maakt snel duidelijk dat het album geslaagd is. Wat vinden jullie zelf de sterkte van Heavy Little Burdens?
Lara Chedraoui: De coherentie tussen de nummers en vooral ook de sound. We hebben veel beter wat we wouden, muzikaal kunnen overbrengen dan bij de eerste plaat. De eerste plaat 70 procent bracht wat we wouden omdat het moeilijk was om wat we in de muziek trachtten te steken er volledig uit te laten komen op plaat. Heb ik bij deze plaat zoiets van dat is echt wat ik in mijn hoofd had. Het beeld dat ik had klopt volledig met de klank.
Raf De Mey: Het was ook een evenwicht zoeken tussen diversiteit zodat niet alle nummers copy paste zijn van wat we vroeger gedaan hebben. Dus proberen zo divers mogelijk input te geven met ons vieren, maar anderzijds willen we ook dat het één geheel is. Dus is een beetje een evenwicht zoeken. En we hebben poging gedaan en ik denk dat we daarin al beter geslaagd zijn dan bij de eerste plaat.
Wat mij ook enorm integreerde was de titel van de nieuwe plaat: Heavy Little Burdens. Ik vroeg mij namelijk af of deze titel een bepaalde betekenis heeft?
Lara Chedraoui: Toen we in de studio zaten in Italië had ik alle songteksten uitgeschreven en naar de jongens door gemaild en ik had gezegd dat ik het al super lastig vind om voor een nummer een titel te zoeken. Dus heb ik aan hen gevraagd om te helpen bij de titel van de plaat. En Raf is met Little Heavy Burdens afgekomen dus ik ga het door hem laten vertellen, maar het past perfect bij het album eigenlijk.
Raf De Mey: Kleine Grote Problemen hé. Iedereen heeft wel zijn problemen, maar niet alle problemen zijn wereldproblemen en daar gaat eigenlijk een beetje over. Je moet die kleine flaws in het leven leren relativeren. Dat is ook wat er goed is aan de teksten, omdat het iets herkenbaar is voor iedereen. Alle mensen hebben wel al eens miserie gehad of een beetje liefdesverdriet. En zoveel tijd denkt ge ook van, waarom heb ik mij daarvoor nu zo laten gaan, want dat eigenlijk over heel mijn leven bekeken maar een klein probleempje.
Lara Chedraoui: Het zijn geen oorlogen of kankers. Iedereen van ons heeft dat wel al eens meegemaakt dat je een liefde hebt die onbeantwoord blijft en dat lijkt op dat moment echt het einde van de wereld of ruzie met uw ouders of familiekwesties. En het hangt af van uw relativeringsvermogen hoeveel impact dit heeft op het leven. Dat is zoiets dat ik bij heel veel vrienden rondom mij zie, niet alleen bij mijn beste maten uit de band, dat dit echt een probleem is van leren los laten. Ik heb daar zelf ook veel problemen mee en ik leer dat via hun een beetje loslaten. Hoe meer je aan het verleden vast houdt hoe minder goed je vooruit geraakt. En dan stopt uw leven ook gewoon en dan is dat even erg als oorlog of een kanker omdat je door uw eigen keuzes zelf uw ding bepaalt en het leven blokkeert.
Wat vinden jullie persoonlijk van de doorgedreven commercialisering van de festivalcultuur? Kleine festivals die ter ziele gaan, grote festivals met veel podia en dure inkomkaarten wat is jullie mening daarover?
Raf De Mey: Het is moeilijk om daar als band kritiek op te geven, want wij zijn zeer afhankelijk van live-optredens om inkomsten te generen en festivals zijn voor ons nu eenmaal heel belangrijk op dat vlak. Omdat, iedereen weet dat hé, de platenverkoop gaat nu eenmaal in dalende lijn. Anderzijds is dat wel waar, een goed festival is niet per se een plek waar het meeste volk naartoe komt. Wij hebben daarin ook voorkeuren, maar wij gaan die nu natuurlijk niet zeggen.
Ik doel vooral op zaken zoals de onmogelijkheid om tickets te kopen, zoals bij Glastonbury en dergelijke meer.
Lara Chedraoui: Je hebt dat ook bij gewone concerten. Zoals Beyoncé die op één minuut het sportpaleis uitverkoopt. Ik zat ook te klikken op dat moment, want ik wil die graag een keer live bezig zien.
Raf De Mey: Een concert waar je echt naartoe wil, je weet dat op voorhand. Ik herinner mij nog Tom Waits dat was ook zoiets. Ik heb toen ook even gebeld en ik dacht zoiets van fuck it ik ga hier niet heel de middag zitten bellen. Lukt dat eigenlijk ooit?
Bij mij is het één keer gelukt voor The Rolling Stones op Pinkpop, maar daarvoor nooit eigenlijk.
Lara Chedraoui: Voor mij bij Neil Young, ahnee Bob Dylan, die kwam optreden in Antwerpen. En ik heb toen echt toen geprobeerd en dat ging gewoon niet. Dan heb ik een ticket aan de deur gekocht voor 120 euro en dat is gewoon een oneerlijke tendens. Maar bijvoorbeeld festivals zoals Freeland die geven altijd eerst voorrang aan de eilandbewoners en daarna worden die verspreid. Maar als je een naam hebt zoals Glastonbury, dat is hetzelfde als met een Werchter of een Pukkelpop, je gaat daar naartoe voor de sfeer en natuurlijk verkoopt dat uit voor er namen bekend zijn. Omdat je deel wilt uitmaken van een uniek en sfeervol evenement.
Keldert dat dan de kleine? Aan de andere kant, Pukkelpop en Werchter bestaan al zo lang en die hebben daardoor al heel wat krediet opgebouwd.
Raf De Mey: Maar ook Pukkelpop, met de ramp in 2011, dat was ook niet te voorzien. En eigenlijk die lange traditie en die robuuste organisatie die staat ook helemaal bloot op zo een moment. Het is niet dat wij gaan zeggen dat de gearriveerde festivals de bezoekers aan het uitpersen zijn. Ik denk niet dat waar is. Misschien de echt grote wel, maar ook zij zijn afhankelijk van factoren zoals het weer.
Ik heb het uiteraard niet echt over Werchter en Pukkelpop, maar eerder over Tommorowland. Het summum van commercialiteit binnen de Belgische festivalwereld.
Lara Chedraoui: Dat is dan ook een internationaal festival. Het is beste voorbeeld daarvan is Sziget Festival. Zes jaar geen kat die wist wat dat was. Vrienden van mij gingen daar naartoe omdat ze dan gingen door reizen. En nu kun je daar ook nog met moeite tickets voor krijgen. Heel mensen gaan dan naar daar om vervolgens hun reis verder te zetten. Dat is een super festival en dat is ook zo locatie en uw sfeer doet ook heel veel.
Raf De Mey: Hoe duurzaam is dat dan ook zo een concept zoals Tommorowland. Ik weet dat ze nu ook al in Amerika een festival hebben [Tommorowworld]. Als er echter een concurrent komt die een exotische locatie heeft zoals Ibiza, denk ik niet dat de mensen van over heel de wereld nog naar Boom gaan komen. Chapeau dat die mannen een gat in de markt hebben gevonden, maar dat is moeilijk om dat blijven vol te houden, zo een succes.
Lara Chedraoui: Wat ik wel zalig vind aan Tommorowland, elk festival doet dat tegenwoordig, is de jaarlijkse verandering qua inkleding. De bandjes, de tickets, de podia dat zijn soms maar kleine zaken maar die brengen veel bij aan de sfeer van het festival. Nu zijn er veel vrienden van mij Tommorowland en je krijgt dan zo een pandora's box met een sleutel. Je betaalt geld maar je krijgt er wel iets voor terug. Toen ik zestien was en ik ging naar Werchter of naar Pukkelpop dan zijn er zaken waar je als student rekening mee moet houden. Zo zit bij Pukkelpop de camping er al in en dan koop je een totaalpakket.
Raf De Mey: Dat is inderdaad de commercialisering, maar een festival moet tegenwoordig een product zijn dat iets meer biedt dan de andere en in dat op zicht zijn Pukkelpop, Werchter en Dour ene beetje hetzelfde. Je zit op een wei of zit in een tent en je gaat naar een concert gaan kijken in open lucht. Terwijl dat Tommorowland een bijzonder concept heeft gecreëerd dat vooral gericht is op de sfeer door de podiumsetting en dergelijke meer. Bij Freeland in Nederland is dat ook zo. Ze gaan daar verder met de inkleding van de podia waardoor je niet het gevoel hebt dat je gewoon op een weide zit. En dat is inderdaad een beetje vermarkting van festivals [Lara Chedraoui: Echt ene goeie vraag trouwens]. Ik weet niet of dat zo slecht is, maar het is gewoon ook moeilijk om erboven uit te steken met uw festival als er overal gelijkwaardige dingen worden aangeboden.
De laatste vraag: Het internet wordt belangrijk in de muziekindustrie. Zo zijn er verschillende webzines, verovert Itunes samen met Spotify de muziekverkoop en wordt veel illegaal gedowload. Waar zien jullie deze evolutie naartoe gaan?
Lara Chedraoui: Ik heb daar nogal een radicale mening over. Mijn mening is namelijk dat die markt op een bepaald moment gaat instorten om dan terug opnieuw te beginnen. Ik merk dat heel hard. Zoals Raf daarnet zei: Waar dat vroeger bands hun inkomsten geneerden via platenverkoop is dat nu uit optreden. Uw plaat is enkel nog maar uw visitekaartje voor platenfirma's en bookers om aan optredens te geraken. En dat lokte mensen en die betalen voor en komen kijken. Wij kopen allemaal nog Vynil en CD of toch drie vierde van de band.
Raf De Mey: Onze jongste, en dat is waarschijnlijk niet toevallig, die is al volledig overgeschakeld op online materiaal. Die koopt geen platen meer. De rest van de band doet dat echter wel nog. Ik denk dat dit een beetje gelieerd is aan de generatie, zo zijn wij een beetje de generatie die dat nog doet. Voor mij persoonlijk dat eigenlijk wel een beetje pijn. Ik vind dat een plaat iets fysiek is dat je kan vasthouden. Iets dat je samen kan zetten in uw collectie en je kan daar naar kijken. Ik vind dat een proces dat ik koester en waar ik blij om ben dat het bestaat. En gewoon ergens klikken op een knopje omdat het op die manier efficiënter is, maakt de ervaring echt niet beter eigenlijk. In dat opzicht denk ik dat Lara wel gelijk heeft.
Lara Chedraoui: Ik denk dat het nu zo iets heel vluchtig is, maar Vynil is nu al langzamerhand terug aan het komen. Brandon, onze drummer, heeft daar honderd procent gelijk in. Je koopt muziek op internet en dat staat direct op uw telefoon en je kan dat overal afspelen. Ik en computer dat gaat gewoon niet samen. Je kan uw boombox zoals vroeger niet meer overal meenemen. Mijn stiekeme hoop is: Doe nog even verder en dan gaat heel de muziekindustrie een dip kennen waardoor alles op zijn gat ligt en dan gaat dat terug beginnen opbouwen.
