Op Dunk!festival zagen we Dirk Serries niet één maar twee keer aan het werk. Vrijdag 6 mei met het project YODOK III , waarover we schreven: Op het podium van Consouling stage bleek dat YODOK III ook live ons compleet kan hypnotiseren. Uiteraard blijken de drie heren hun instrumenten te bespelen met een gedrevenheid waardor je als luisteraar, weer eens, in diepe vervoering terecht komt. Maar, en dat is nog het meest positieve toch wel aan dit concert, zelfs een technisch euvel, waardoor de PA versterking wegvielen, houdt hen niet tegen om hier een magische set neer te zetten. Op een bepaald moment hoorde we naast ons, wij stonden ter hoogte van de PA, een harde knal. De geluidsinstallatie had het begeven. In eerste instantie een lichte paniek, maar Tomas, Kristoffer en Dirk zijn genoeg professioneel ingesteld om zulke tegenslagen op te vangen. Als bezeten bespeelde ze hun instrumenten gewoon zonder speciale effecten, en lieten hun publiek wegzakken in een diepe, intensieve trance. Naderhand hoorde ik mensen zeggen dat ze zelfs niet hadden gemerkt dat er technische problemen waren geweest. Toen die geluidsinstallatie weer naar behoren werkte, werd de finale ingezet met demonische tot hartverscheurende drones. Die tenslotte de luisteraar bedwelmde tot de trommelvliezen compleet deed barsten. Indrukwekkend, deel... Op zaterdag 7 mei mocht hij aantreden met het soloproject Dirk Serries: Microphonics. Waarover we schreven: Daar waar bij eerder genoemd project hij ondersteuning kreeg van percussie tot Multi- instrumentale inbreng, moest hij het deze keer op zijn eentje proberen klaarspelen om een publiek te ontroeren tot te bekoren. De set zat boordevol ambient drones, rondom een experimentele achtergrond. Waarbij je als luisteraar het ene moment, binnen een verstilde sfeer, werd gehypnotiseerd. Het ander moment dan weer volledige verdooft, door oorverdovende drones. Een gegeven dat we nog hebben meegemaakt, enkele keren zelfs. De monotone drones die Dirk Serries naar voor brengt doen ons vooral weer in die diepe trance belanden, waardoor we de realiteit om ons heen totaal vergeten. Maar, en dat is belangrijk, ook al zit hij op zijn eentje op het podium, het blijkt dus wel degelijk dat die speciale effecten die Ronald toevoegt aan het geheel. Inderdaad ervoor zorgen, dat we uiteindelijk binnen een intensieve climax wederom overstijgen naar een totaal andere, onontgonnen dimensie. We hadden ook het geluk de heren Dirk Serries en Ronald Mariën een paar prangende vragen te stellen vooraleer ze het podium op moesten op zaterdag.
Mijne heren, in de eerste plaats proficiat met het schitterende concert van YODOK III. Er was een technisch probleem, wat is er net mis gegaan?
Ronald: Op het moment dat ik alles in gereedheid bracht om langzaam samen met YODOK III de climax op te bouwen, was er plots een grote knal en viel de installatie uit door een panne in de elektriciteitstoevoer. Eerst was ik wat in paniek, maar toen ik zag dat Dirk, Tomas en Kristoffer op eigen kracht (hun eigen versterkers werkten nog op het podium) verder gingen met het concert, kon ik maar enkel wachten en meezoeken naar de oplossing. Toen de PA eindelijk terug werkte, hebben we de finale alsnog kunnen inzetten en was de apotheose groots en de ontlading enorm.
Bij navraag had het publiek van dit euvel weinig gemerkt. Hoe waren de reacties achteraf? En hoe komt het dat het publiek - of een groot deel - daarvan niets heeft gemerkt?
Dirk: Als er iets mis gaat moet je improviseren. Nu Kristoffer en Tomas zijn beide afkomstig uit het jazz wereldje. In die wereld is improviseren vrij normaal en daarbovenop konden wij met onze ervaring in live shows gelukkig de controle bewaren en het concert een andere richting uitsturen. Dat is dan ook goed gelukt lijkt het ons?
Dirk, jij komt uit een heel andere muziekwereldje dan je twee kompanen bij YODOK III heb ik vernomen, hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Min of meer wel, hoewel er wel raakvlakken zijn in de genres die we alle 3 liefhebben en/of spelen. Toen zij het Fear Falls Burning album ‘Frenzy Of The Absolute’ hoorde waarop ik samenspeelde met mensen van Switchblade en Cult Of Luna, waren ze zo onder de indruk dat ze me uitnodigden voor een studio sessie in Noorwegen. Wat volgde in de studio was een magische ontmoeting tussen 3 muzikanten die elkaar, zonder enige afspraken of lange conversaties, muzikaal vonden. Het was het begin van een, nog steeds voor mij eigenlijk, onvoorstelbare interactie die beter en beter, spontaner en spontaner, blijkt te worden met elk concert, elke sessie in de studio. Vooral live is YODOK III op zijn sterkst vermits wij 100% improviseren, niets is afgesproken waardoor jezelf haast non-stop wordt getriggerd alsook verrast. Ononderbroken kippevel heb ik op het podium met YODOK III. Zo moet muziek toch zijn, niet ?
Wat me vooral opviel aan die plaat van YODOK III ik moest de eerste tien minuten mijn versterker heel hoog zetten om iets te horen, live was dat precies toch anders?
We passen ons aan de omstandigheden waarin we spelen aan. ‘Legion Of Radiance’ was opgenomen in een jazz venue met een uitzonderlijke akoestisch, zo kun je alles zeer gedetailleerd en verfijnd opbouwen. Maar op een festival, zoals gisteren, moet je direct inpikken om zo tot een climax op te bouwen. Maar uiteindelijk is het dus vooral voortdurend aanpassen aan de gegeven omstandigheden.
Wat vanavond - zaterdag - betreft, wat mogen we verwachten?
In tegenstelling tot met YODOK III zit ik nu alleen op het podium. Maar , en dat benadruk ik telkens, als het gaat over de live uitvoering gaat van mijn Microphonics serie heb ik het altijd over 'wij'. De inbreng van Ronald achter de mengtafel is voor mij heel belangrijk. Niet alleen is hij ook muzikant maar reeds voor 20 jaar mijn vaste geluidsman. We voelen elkaar perfect aan. Live spelen is trouwens een totaal andere ervaring dan opnamen in de studio. Live geef je jezelf bloot en ben je afhankelijk van vele externe factoren, hierdoor moet je altijd kunnen rekenen op iemand die je bijstaat op die momenten en Ronald is zo iemand die telkens juist weet te anticiperen. Wat er eventueel dient bijgeschaafd moet worden of waar hij juist bepaalde momenten dient te accentueren op geluidsvlak in de zaal. Wat we vanavond mogen verwachten is toch eerder rustigere luistermuziek, zonder de mensen in slaap te wiegen. Intiemer dan wat het publiek gisteren bij YODOK III gewend was maar niet minder intens en gelaagd.
Zijn er toekomstige releases met je andere projecten?
Jazeker, volgend jaar breng ik mijn laatste Dirk Serries:Microphonics plaat uit op het Nederlandse Tonefloat label. Er staan nog wel een aantal releases klaar op het Tonefloat’s New Wave Of Jazz label waaronder een KODIAN TRIO live box-set en wellicht ook later een YODOK III live verzameling.
Hoe zijn jullie bij Consouling Sounds terecht gekomen?
Het eerste contact met het label, toch nog een klein cdr labeltje, dateert als van meer dan 10 jaar geleden. Het is echt pas heel recentelijk dat we echt diepgaander contact hebben en hieruit ontstonden twee releases, een solo album alsook een samenwerking met Rutger Zuydervelt. Toen YODOK III werd bevestigd voor het prachtige Roadburn 2016 festival, was Consouling Sounds paraat om op de dag van het festival een album uit te brengen, dat werd ‘Legion Of Radiance’. Vervolgens was Consouling die YODOK III aanbracht voor DUNK! en hun eigen klein festivalletje organiseerde in de AB te Brussel waar ik solo speelde. Het label staat voor ongebreidelde passie, iets wat ik met hen onvoorwaardelijk deel en zo’n samenwerking is dan ook een geschenk. Kan maar enkel hopen dat deze nog lang mag duren.
Is het combineerbaar met een privé leven dit constant muziek maken in verschillend projecten?
Het is vrij intens, ja. Het gaat vooral over duidelijke afspraken maken, en dat de mensen rondom je heen je daarin steunen. Het is niet altijd even gemakkelijk maar als je de juiste afspraken kan maken lukt dit wel en blijft het een gezonde combinatie. Gelukkig blijft het ook een pure passie en geen noodzakelijkheid waardoor ik echt volledig kan kiezen voor het artistieke dan het commerciële.
Laten we het eens hebben over het festival Dunk!festival zelf. Wat is jullie idee over het festival?
DUNK! kennen we als postrock festival. Toen ik werd gecontacteerd om op het festival te spelen, solo project, leek het me veel interessanter om met YODOK III te komen spelen. Maar vermits dit wel veel meer logistiek met zich meebracht, stelde ik voor ter compensatie ook solo en gratis op te treden. Gelukkig had Luc van DUNK! hier oren naar en werd het dubbel concert op deze editie een feit. Tegenwoordig krijgen kleine festivals en/of jazz clubs minder subsidies en ondersteuning, waardoor ze uit de boot dreigen te vallen. Dit is eveneens een kaakslag voor het 'underground' muziek gebeuren, dat vooral vanuit deze kleinere festivals en clubs wordt georganiseerd en gesteund. Hierdoor genereren er zich minder kansen om live te spelen. Daarom is een festival als Dunk!festival, dat ook heeft af te rekenen met minder subsidies en dus meer financiële problemen, in zijn eigen bestaan zo belangrijk voor de Belgische alsook internationale scene. Daarbovenop blijft DUNK! zich vernieuwen en durft het te evolueren, de brug te slaan naar andere genres toe. Het is dan ook belangrijk dat we kleinere festivals blijven steunen.
Foto's: Stijn Verbruggen : https://www.facebook.com/pictures.concerts/?ref=bookmarks&__mref=message_bubble
